Liefdesbrief ♥

Alleen de gangkast nog. Ik schuif wat spullen aan de kant, zodat er wat meer te stofzuigen valt. Ik zie een handgeschreven briefje op de grond liggen. Het zal wel een snipper van een oud boodschappenbriefje zijn, die naast de papierbak is gefladderd. Ik raap het op en bekijk het. Geen stukje boodschappenlijst maar een hoekje van een bladzijde uit een schriftje. ‘Wil je met me’, staat erop geschreven en het is versierd met twee hartjes. Ik sta acuut te smelten, daar in die gangkast. Wat een lief briefje! Tientallen vragen schieten door mijn hoofd. Voor wie is het, voor grote heks of kleine heks? Weet ze er zelf van? Is het wel de bedoeling dat ik dit vind? En hoe komt het hier eigenlijk, op de grond in de gangkast? Die laatste vraag is snel beantwoord. In de gangkast hangen de jassen van onze heksen en daar moet het uitgevallen zijn. Maar de belangrijkste vraag is natuurlijk: van wie is het? Wie heeft dit mooie briefje geschreven? In gedachten zie ik de hopeloos verliefde dader voor me, stiekem sluipend over de gang van de school, op zoek naar de juiste jaszak. Wat moet dat spannend geweest zijn! Ik show het briefje aan Man, die ook gelijk van schattigheid door zijn hoeven zakt. Samen fantaseren we verder. Het is vast bedoeld voor kleine heks, want het briefje komt uit een schriftje met dubbele lijntjes en die gebruiken ze echt niet meer op de middelbare. Zodra ze thuiskomt uit school, drukken we de liefdesbetuiging onder de neus van kleine heks en wachten gretig haar reactie af. Grote lachende en verbaasde ogen, gevolgd door een reeks van blozende giechels. Ik vermoed even dat ze drommelsgoed weet waar dit over gaat, maar nee. Ze heeft echt geen idee. Je ziet haar in gedachten alle jongens van de klas langsgaan. Wie oh wie? Het is een groot mysterie. Ook voor de vriendinnen van kleine heks is het een raadsel. Hun eerste reactie laat zien dat ook zij oprecht verrast zijn. Heel even vrezen Man en ik namelijk dat ze misschien in de maling is genomen door een van haar vriendinnen, maar dat is niet zo. Dan wordt Hartsvriendin erbij gehaald, zij is handschriftenexpert. Ze staart enige tijd naar het liefdesbriefje en weet het dan zeker: het is J. Na deze conclusie volgt een hartstochtelijk gegiechel van de dames. Kleine heks heeft echter zo haar bedenkingen en ze is in alle staten. Wat moet ze hier nu toch mee en hoe komt ze erachter wie de geheime briefschrijver echt is? Over één ding is ze al wel heel duidelijk en dat is het antwoord op zijn vraag: “Wie het ook is, mijn antwoord is nee!"

Over hardlopers en steelpannen

Man en ik hebben ons ingeschreven voor de nieuwe editie van zowel de Stadshagenrun als de Salverdaloop. Liepen we vorig jaar nog de vijf kilometer, dit jaar gaan we voor de tien. Niet dat het mij zo goed bevallen is, meedoen aan die recreatielopen. Ik liet me in beide gevallen enorm opjutten door de snellere renners om mij heen, waardoor ik weliswaar een persoonlijk record liep, maar volledig gebroken de eindstreep haalde. En dan kreeg ik nog geen eens een medaille of een lintje voor de moeite. Zo jammer. Toch haalde Man mij over om ook dit jaar weer mee te doen. “Gewoon een beetje proberen in je eigen tempo te lopen.” Vooruit dan maar, we gaan ervoor. We zijn vorig week nogal geïnspireerd geraakt bij de Zwolse Halve Marathon. Veel vrienden, buren en andere bekenden deden mee en we zouden het wel eens met eigen ogen gaan aanschouwen. Beetje sfeer proeven. We zochten een mooie plek langs de route en belandden in een drukte van jewelste, wat een gezelligheid in onze bruisende binnenstad. De gehele route werd opgeleukt door allerlei bands en orkesten. Ik werd blij verrast door een groep jonkies die heel verfrissend en verbluffend goed op potten en pannen stond te rammen. Een heuse steelband, en nog een goede ook. Het swingde de pan uit. Hier moesten we maar blijven staan. Vol overgave trommelden ze het ene na het andere bekende nummer op hun vaten. Waanzinnig en bovenal heel muzikaal. Tegelijkertijd spotten we vele bekende lopers en moedigden we ze aan. Chapeau! Een ongelooflijke prestatie, die voor ons toch echt nog een paar mijl te ver is. Wie weet, volgend jaar misschien. Tussen de trommelnummers door besloot ik aan een van de bandleden te vragen waar ze toch vandaan kwamen. Want wat zou je deze steelband leuk kunnen vragen voor wat voor feest of bijeenkomst dan ook; ik zag ineens mogelijkheden genoeg. Mijn plannenmakerij was echter van korte duur. “Wir kommen aus Deutschland”. Oef, da’s wel erg ver weg. Zouden ze dan misschien een cd hebben gemaakt? Dan kan ik in elk geval thuis nog eens van ze genieten. Helaas, geen cd. Wel vond ik filmpjes van Calypsonic op internet én ik heb mijn eigengemaakte opname gelukkig nog.