En wéér
is Twingo goedgekeurd. Met vlag en wimpel is ze ook dit jaar weer door de
keuring gekomen. Al vijftien jaar rijd ik in het trouwe beestje rond en tot op
de dag van vandaag zijn we goede vrienden. Trouwe vrienden. Wie of waar zou ik
zijn zonder haar? Als ik het eerlijk en vooral praktisch beschouw, heb ik haar
niet zo vaak meer nodig. Ze staat langdurig op stal en als ze eruit mag, maakt
ze weinig kilometers. Wel wordt ze uitermate goed vertroeteld door Man. Maar zo
nu en dan, bij nacht en ontij en bij wisselende werktijden is ze ons nog altijd
graag van dienst. Ik moet er niet aan denken dat ze er niet meer is.
Laatst
reed ik in Twingo naar yogales en uit de radio klonk De Staat van Stasse. In dit radiofeuilleton mogen luisteraars
bellen als ze die dag iets bijzonders hebben meegemaakt. Ik viel midden
in een gesprek met een mevrouw, die die dag afscheid had genomen van haar auto.
De band met haar auto was dusdanig, dat ze een heuse afscheidsdienst voor de
auto had georganiseerd. Haar Mazda 121 was altijd trouw en warm geweest, maar
helaas was onlangs het motorblokje ontploft. Er was geen eer meer aan te
behalen en het ging haar zeer aan het hart. Vandaar de afscheidsdienst. Mevrouw
had familie, vrienden en buren uitgenodigd, er werd muziek gedraaid en zijzelf
hield een toespraak, waarin ze herinneringen aan haar auto ophaalde. Een
trieste doch mooie ceremonie, als dank voor de goede tijd die ze samen hadden
doorgemaakt. Ik vond het ietwat gek, maar voelde tegelijkertijd ook wel sympathie,
of zelfs empathie voor mevrouw. Ik kon me er, gezien mijn eigen relatie met Twingo,
toch iets bij voorstellen. Dat je op een of andere manier op symbolische wijze
afscheid wilt nemen, mochten de wegen scheiden. Ik luisterde aandachtig naar
het verhaal van mevrouw en werd vooral nieuwsgierig naar de duur van hun
relatie. Hoe lang waren zij en haar Mazdaatje bij elkaar geweest? Al snel kwam
het antwoord: drie jaar. Ik proestte het uit. Drie jaar? Dat is helemaal niks
in vergelijking met mij en Twingo. Wij zijn al vijftien jaar samen! Wat moet ik
dan wel niet als Twingo komt te overlijden? Dan is zo’n afscheidsdienst slechts
een bijkomstigheidje. Hopelijk blijft Twingo nog vele jaren onder ons, gezond
en wel. Maar mocht het eens zover komen, lijkt een week van nationale rouw mij meer
op zijn plaats.
