Limoncellotiramisu

Het was een hit tijdens het kerstdiner. Een heerlijk toetje, beetje machtig wel.

Ingrediënten voor 2 tot 3 personen
60 gram witte basterdsuiker
125 gram mascarpone
125 milliliter slagroom
rasp van ½ citroen
100 gram gecrushte amaretti of cantuccini (Italiaanse amandelkoekjes)
scheutje limoncello

Bereiding
Roer de mascarpone los en meng met de suiker. Roer de slagroom erdoor en klop het mengsel met een mixer stijf. Spatel het citroenrasp door het mengsel. Bedek de bodem van twee glazen (bijvoorbeeld whiskyglazen) met een laagje gecrushte amaretti of cantuccini en besprenkel de koekjes met limoncello. Schep hier een flinke laag van het mascarponemengsel op en bedek dit weer met een laagje gecrushte koekjes. Besprenkel de koekjes weer met wat limoncello en schep de rest van het mascarponemengsel over de koekjes. Zet dit weg in de koelkast tot gebruik. In elk geval minimaal een uur om op te stijven en om de citroensmaak goed in het mengsel te laten trekken. Garneer vlak voor het serveren met de rest van de gecrushte koekjes.

Bron: Smulweb

Tot op de bodem

Er was eens een monnik, die bezoek kreeg van enkele mensen. Nieuwsgierig vroegen de mensen hem wat voor nut het leven in stilte en meditatie nou eigenlijk had. De monnik, die net een emmer water ophaalde uit een diepe bron, stopte met zijn werkzaamheden en zei: “Kijk eens in de bron. Wat zien jullie?” De mensen tuurden naar het water in de bron en zeiden: “We zien helemaal niets”.
Enige tijd later herhaalde de monnik zijn vraag. “Kijk nog eens in de bron. Wat zien jullie nu?” De mensen keken weer en zeiden opgetogen: “We zien onszelf in de weerspiegeling!” “Dat is de kracht van stilte”, legde de monnik uit. “Ik was zojuist water aan het putten en daarom was het water nog onrustig en zagen jullie niets. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even wachten.”
Weer enige tijd later zei de monnik: “Kijk nu nog een keertje in de bron. Wat zien jullie nu?” De bezoekers tuurden in de bron en riepen verrukt uit: “Nu zien we de stenen op de bodem van de bron!” “Juist”, beaamde de monnik. “Als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, aanschouw je de grond van alles.”

Dit verhaal komt uit De kleren van de yogi door Wim van der Zwan. Ik kreeg het van mijn yogajuf Marijke tijdens de laatste les van 2014.

Cadeautje

Woensdagmiddag, een week voor kerst. Ik ga even gauw naar de stad. In de Xenos-folder heb ik van die geinige pannetjes gespot, waarin je zo leuk soep, stoofpotjes en lekkere toetjes kunt serveren. Een aanwinst voor de kerstdis. De missie slaagt en met vier mooie zwarte exemplaren loop ik tevreden de winkel uit. Voor een paar kerstkaarten loop ik nog even bij Waanders binnen. Nietsvermoedend betreed ik het heiligdom. Waanders In de Broeren is de mooiste boekenkerk van Nederland, mag ik toch wel zeggen. Zelfs als je niets hoeft te kopen, is het altijd fijn om er even binnen te stappen. Het is een waar feestje om rond te kijken, rustig te neuzen en de sfeer te snuiven. Vandaag ben ik niet bepaald de enige, het is bomvol met mensen. Nieuwsgierig wurm ik mij door de massa. En ineens ben ik onderdeel van prachtig orgelspel en val ik midden in een heus kerstconcert. En niet zomaar eentje, maar toevallig wel mooi Händels Halleluja, uit de Messiah, wel te verstaan. Met open mond baan ik me een weg dieper de kathedraal in. Overal om me heen klinkt het Halleluja. Links, rechts, voor en achter. Maar ook van boven! Halleluja! Overal om me heen staan zangers en zangeressen opgesteld, die uit het niets – zo lijkt het – het Halleluja lijken te zingen. Kippenvel van top tot teen. Daar sta ik dan, met mijn Xenos-tasje. Te midden van een waanzinnig mooie flashmob, uitgevoerd door leden van The Los Angeles Episcopal Chorale Society, Euphonia en de Nieuwe Ster onder leiding van Wolfried Kaper. Waar kwam ik ook al weer voor? Nog altijd zwaar onder de indruk ga ik op zoek naar kerstkaarten. Wat een mooi cadeautje valt mij ten deel. Zomaar, op een gewone woensdagmiddag voor kerst.

Midwinter, het lichtfeest

Het is zondag 21 december en dus winterzonnewende. Vandaag is het de kortste dag én de langste nacht van het jaar. Vanaf dit moment worden de dagen alweer langer. De zon komt terug! We vieren de wedergeboorte van het licht. In het jaarwiel heet dit feest Joel, of Yule, zoals de oude Kelten het noemden. Een feest van kaarsen, veel kaarsen en overal lichtjes. Yule symboliseert het vertrouwen in de eeuwigdurende cyclus en de terugkeer van het leven.

Iedere oude cultuur had rond deze tijd een Midwinterfeest en een eigen manier om dit vorm te geven. De Germanen haalden in deze periode een boom of een bos takken in huis die ze versierden met bloemen en vruchten. De boom, die elke herfst lijkt af te sterven en elk voorjaar opnieuw knoppen en blaadjes krijgt, is het symbool voor wedergeboorte. Wintergroene takken in huis geven bovendien het gevoel dat niet alles onvruchtbaar en dood is, maar dat de natuur binnenkort weer zal ontwaken.

Het feest van de geboorte van Jezus Christus werd ook aan de winterzonnewende gekoppeld. Ook vandaag de dag komen veel gebruiken terug in de kerstviering, zoals de kerstboom, de cadeautjes en het feestelijke kerstmaal, oorspronkelijke onderdelen van het Yule-feest. De winter begint nu pas, maar het is tegelijkertijd ook het begin van de langere dagen. Daarmee heeft midwinter, net als midzomer, een dubbel gezicht. Het symbool daarbij is vuur: voor de zon én voor de warmte die we nu nodig hebben. Van knetterende vuurkorf tot flikkerend waxinelichtje en van kaars tot knus knapperend haardvuur. Steek maar aan en geef je wensen mee. Voor jezelf, voor de ander en voor ons allemaal. Merry X-mas!

Bronnen: Heks van Susan Smit & www.vrouwholda.nl

Zalig Sint-Pannekoek!

Het is vandaag Sint-Pannekoek. Echt waar. Decennialanggeleden bedacht en ingevoerd door de opa van Catootje. Dankzij de sociale media neemt de populariteit van dit feest de laatste jaren serieus hand over hand toe. Vergeet Sinterklaas, laat Zwarte Piet nog even wachten, vier vandaag eerst Sint-Pannekoek! Mét streepje, en zonder tussen–n. Deze smakelijke feestdag is in de jaren tachtig bedacht door tekenaar Jan Kruis voor zijn Jan, Jans en de Kinderen-strip. Lees het stripje maar eens, doorzoek Twitter op #sintpannekoek en verbaast u. Een heuse traditie is geboren. Wat mij betreft een mooie. Koekenpan op het vuur en bakken maar. Alleen moet ik over een selfie met een pannenkoek op mijn hoofd nog even nadenken.

Bronnen: eenvandaag.nl, onzetaal.nl

Samhain vs. Halloween

Vandaag is het Samhain, het Keltisch nieuwjaar. Tijdens dit feest is de sluier tussen de wereld van de levenden en de doden flinterdun. De Kelten geloven dat de doden tijdens Samhain weer heel even bij ons terug zijn. Samhain is dan ook een mooi symbolisch moment om onze overleden familieleden en vrienden te herdenken. Rond deze tijd zijn er nog meer feesten, zoals Halloween op 31 oktober, Allerheiligen op 1 november, Allerzielen op 2 november en Dia de los Muertos, de Mexicaanse dag van de doden. Allemaal feesten met de dood als thema. De viering van Samhain begint traditioneel bij zonsondergang op de avond van 31 oktober. Tot in de 19^de eeuw zijn er ontelbare verhalen geschreven over vreemde wezens, boosaardige geesten, kwade heksen of trollen, die op de nacht van Samhain actief waren. Het volk bootste die geesten na en trok van huis tot huis verkleed in griezelige kostuums en gewapend met uitgeholde bieten, waarin kaarsjes brandden. Later werden deze bieten, onder Amerikaanse invloed, in de 20^ste eeuw pompoenen. Men bedelde voor kleine stukjes fruit, koeken of ander voedsel. Men geloofde dat kleine offergaven hen zouden beschermen van plagerijen door de geesten. Dat was ook de reden dat men rond Samhain schoteltjes melk en voedsel voor de deur zette. Niet alleen de elfen en natuurgeesten vonden dat lekker, maar ook de dwalende geesten van overledenen zouden daarvan eten en drinken. Het gebruik om tijdens Samhain voedsel te geven, bestaat nog steeds in Amerika tijdens Halloween. Kinderen trekken verkleed door de straten en bedelen om snoepjes. Laten wij onze pompoenen niet ‘versieren’ met afschrikkende enge gezichten, want dat is in tegenstelling tot de beleving van dit Keltische feest. Snijd liever vrolijke sierlijke motieven in de pompoenen en steek kaarsen aan ter nagedachtenis aan onze overleden familie en vrienden.

Bronnen: Heks van Susan Smit & www.vrouwholda.nl

Frambozenkokosblokjes en pizza

We gingen pizza bakken bij Nicht en Neef in Venhuizen. Zelfgemaakt en gebakken…. op de barbecue! Is jouw barbecue nog niet uitgerust voor het bakken van pizza, dan kun je de pizza natuurlijk ook in de oven bakken. Maar op de barbecue is echt een aanrader! Erg lekker. Het recept vind je hier op Nichtjes website for40.nl.

Als toetje maakte ik frambozenkokosblokjes. Deze kokoszoete verrassing is zó gemaakt.

Ingrediënten
1 eetlepel boter om in te vetten
500 gram poedersuiker
300 gram geraspte kokos (3 zakjes à 98 gram, Conimex)
150 gram mascarpone (zachte roomkaas)
50 gram verze frambozen

Bereiding
Vet de bakvorm (kleine ovenschaal of brownievorm) in en bekleed met bakpapier. Doe voor de witte kokoslaag 250 gram poedersuiker, 150 gram geraspte kokos en 100 gram mascarpone in een kom. Mix op de laagste stand tot een samenhangend geheel. Schep het mengsel in de bakvorm en druk stevig aan tot een gelijkmatige laag.
Doe voor de roze laag 250 gram poedersuiker, 150 gram geraspte kokos en 50 gram mascarpone in de kom. Prak de frambozen en voeg toe. Mix weer op de laagste stand tot een samenhangend geheel. Schep de roze op de witte laag en druk stevig aan tot een gelijkmatige laag.
Dek af met vershoudfolie of bakpapier en zet minimaal drie uur in de koelkast.
Haal de kokoskoek uit de vorm en snijd in kleine blokjes.
Lekker met twee bolletjes sorbetijs in de smaken citroen en framboos. Een toef slagroom en een blaadje munt maken dit toptoetje helemaal af. Smullen maar!
Je kunt de blokjes ook serveren in cupcakevormpjes met een vrolijk vlaggetje. Leuk als traktatie op een verjaardag.

Bron: Appie

Dans terwijl u wacht

Kun je ongewenst gedrag van mensen beïnvloeden? Met een beetje creativiteit lukt het! Dit filmpje is daar een mooi voorbeeld van. Dé oplossing voor voetgangers die maar niet willen wachten voor een rood verkeerslicht: the dancing traffic light.

Bron: YouTube

Ik yoga, jij yogaat, wij hebben geyogaad

Ik doe graag yoga maar had geen idee dat ik dan dus aan het yogaën ben. Van Onze Taal ontvang ik regelmatig taallesjes via Twitter en die bieden uitkomst! Hoe schrijf je het werkwoord dat bij yoga hoort? Voor de taalfanaten onder ons.

De juiste vervoeging van yogaën is:

 

ik yoga – ik yogade

jij/hij/zij yogaat – jij/hij/zij yogade

wij/jullie/zij yogaën – wij/jullie/zij yogaden

jij hebt geyogaad

de yogaënde mensen

 

 

Het trema in yogaën is nodig om de combinatie ae van elkaar te scheiden. Hoewel de ae bijna nooit als één klank voorkomt, is hierbij wel sprake van botsende klinkers. Yoga’en en yoga-en zijn niet juist. Een apostrof verschijnt alleen in werkwoorden die van een afkorting zijn afgeleid, zoals sms’en. En een streepje (koppelteken) kan alleen worden gebruikt als een woordcombinatie een samenstelling is, dat wil zeggen een woordcombinatie waarvan de delen ook los kunnen voorkomen, terwijl yogaën een afleiding is: het grondwoord yoga en een achtervoegsel.

Vergelijkbare werkwoorden zijn:

 

iaën ('balken als een ezel'): ik ia, jij/hij/zij iaat, iade(n), geïaad

saunaën ('de sauna bezoeken'): ik sauna, jij/hij/zij saunaat, saunade(n), gesaunaad

zumbaën ('aan zumba doen'): ik zumba, jij/hij/zij zumbaat, zumbade(n), gezumbaad

Werkwoorden die zijn afgeleid van een woord dat op een o eindigt,

worden op een vergelijkbare manier vervoegd:

 

dominoën: ik domino, jij/hij/zij dominoot, dominode(n), gedominood

echoën: ik echo, jij/hij/zij echoot, echode(n), geëchood

jojoën: ik jojo, jij/hij/zij jojoot, jojode(n), gejojood

judoën: ik judo, jij/hij/zij judoot, judode(n), gejudood

kanoën: ik kano, jij/hij/zij kanoot, kanode(n), gekanood

poloën: ik polo, jij/hij/zij poloot, polode(n), gepolood

Weer wat geleerd! Dat yogaat toch rustiger. Met dank aan Onze Taal.

Yogaënd de vakantie in

Of ik zin heb in een avondje restorative yoga? Een yogaworkshop op de vooravond van de herfstvakantie, dat lijkt me een mooi begin van een week vrij. Dus antwoord ik gretig 'ja' op het verzoek van Vriendin om mee te gaan. Ik duik Google op en ontdek wat restorative yoga eigenlijk is: een zachte vorm van yoga voor wederopbouw en herstel van het lichaam. De organisator heeft ter verduidelijking de afbeelding your plan vs. the universe's plan in de uitnodiging geplakt en stelt daarbij de vraag: “Zo voelt het soms toch?”


“Life is what happens to you while you’re busy making other plans.” - John Lennon

Restorative yoga combineert ontspanning met ademhalingsoefeningen en zachte bewegingen. Hierdoor stimuleer je de herstellende en vernieuwende capaciteit van het lichaam. Door de fysieke ondersteuning in de houdingen ontspan je diep en kost het je geen energie, je krijgt er juist energie van. De aandacht gaat naar het stimuleren van de bloedcirculatie en het ontladen van spanning, die soms diep in je lichaam huist. Als spanning loslaat krijgt ook je lymfestelsel ruimte om afvalstoffen af te voeren.

Dat klinkt goed! Kom maar op. Als Vriendin en ik de yogaruimte binnenlopen, vallen alleen al de serene rust en ontspannen sfeer als een warme deken over ons heen. Het matje van de yogajuf ligt vol attributen. We schieten in de lach. Hebben we die werktuigen allemaal nodig? Het ziet er nogal heftig uit en het lijkt ons alles behalve zacht en ontspannen. We pakken alles wat nodig is: een meditatiekussen, een rolkussen, een verstelbare koppelriem, twee kurken bakstenen, een deken en nog een gewoon kussen. Wat is de juf van plan? Gaandeweg de avond wordt het duidelijk. De attributen zijn bedoeld om je op alle mogelijke manieren en van alle kanten in de houdingen te ondersteunen. Het is de bedoeling dat je zo veel mogelijk spanning loslaat, letterlijk en figuurlijk, lichamelijk en geestelijk. En al die spullen helpen je daarbij! Ik vind het heerlijk. Wat een fijne vorm van yoga. Vooral de laatste oefening, waarbij ik op mijn rug op de twee bakstenen en een stapel kussens balanceer, met mijn benen vastgesnoerd in de riem. Ik laat alles los. Ingewikkeld maar zeer ontspannend. De juf laat ons lekker lang liggen in de houding en ik voel werkelijk de spanning uit mijn lijf wegebben. Mijn herfstvakantie is begonnen.

Beest van de geest

Het is Werelddierendag. Onze Flupke kunnen we helaas niet meer verwennen, maar we denken terug aan haar lieve verschijning, die grappige pruttelgeluidjes en haar knuffelige koppies. En natuurlijk branden we een kaarsje voor haar. Ze zeggen wel eens dat dieren ons iets te vertellen hebben. Als je steeds hetzelfde dier tegenkomt of erover droomt, betekent het iets voor je. Zo staat elk dier symbool voor een kant van onze persoonlijkheid. En omdat het vandaag dus Dierendag is, heb ik de spirituele betekenis van een aantal dieren op een rijtje gezet. Dat u het maar weet.

BIJ

De bij staat voor vrouwelijke strijdkracht, samenwerking, communicatie, reïncarnatie, toekomstvoorspelling en vruchtbaarheid.

DUIF

De duif brengt vrede en liefde, is begripvol en zachtaardig. Ze staat voor veiligheid, vruchtbaarheid en liefde voor huis en haard. Duiven worden gezien als spirituele boodschappers.

EEKHOORN

De eekhoorn geeft aan dat het tijd is om rust te nemen. De eekhoorn staat voor balans in geven en nemen. Hij is onderzoekend en veranderlijk en vermijdt gevaar.

EEND

De eend staat voor bescherming, moederschap, gratie en troost.

EKSTER

De ekster is nieuwsgierig, intelligent, sociaal en menslievend. Maar ook speels, waakzaam, sluw en brutaal. Ze staat voor occulte kennis en is de poort naar nieuwe dimensies en wilskracht.

EZEL

De ezel was vroeger vooral een nederig vervoermiddel. Met zijn combinatie van bescheidenheid en koppigheid is de ezel inspiratiebron voor elke vorm van geweldloos verzet: hij draagt geduldig de zware lasten, maar weigert hardnekkig wat écht onaanvaardbaar is. En niemand staat zo waardig in de regen als hij.

KAT

De kat staat voor nieuwsgierigheid, mysterie, magie en onafhankelijkheid. Van oudsher komt de kat voor in legendes en sprookjes als dienaar van godinnen en heksen. De kat is altijd in onze buurt, maar geestelijk nogal eens afwezig: mediterend voor het raam, diep in dromenland of intens gefocust op een grasspriet. Een kat heeft aan zichzelf genoeg, en dat maar liefst negen levens lang!


Flupke - haar negen levens zijn op

KOE

De koe is de grootleverancier van de levensdrank melk en heeft een open en nieuwsgierige houding. De koe is kinderlijk blij met haar eerste stappen in het voorjaarsgras. In India is zij heilig, waarom bij ons niet?

KONIJN

Konijnen symboliseren vruchtbaarheid, huiselijkheid en vluchtigheid. Dit dier is bovendien snel in haar denken en zeer beweeglijk door angst.

MEEUW

De meeuw is, net als de duif, een spirituele boodschapper. Deze vogel staat voor vrijheid, communicatie, verantwoordelijkheid, vriendschap en overzicht.

REIGER

De reiger staat voor zelfvertrouwen, trots en onafhankelijkheid.

SLANG

De slang is het symbool voor wijsheid, levenskracht en wedergeboorte. Ook staat het dier voor genezing en medische zaken.

UIL

De uil staat voor oude en stille wijsheid, geheimhouding en mysterie, maanmagie en vrijheid. Ook genezing en zien in het donker (verder kijken) zijn thema’s die bij de uil horen.

Op bezoek in ons raamkozijn

VLINDER

Net als vogels zijn vlinders boodschappers van boven. De vlinder bezit de kracht van een wervelwind. Het diertje staat voor reincarnatie, transformatie, schoonheid, vreugde en vrijheid. De vlinder vertelt je dat je kunt zijn wie je wilt zijn.

WORM

De worm is de schoonmaker van de aarde en heeft het vermogen om zich uit vervelende situaties te wringen!

ZWAAN

De zwaan staat voor sprookjes, spiritualiteit en dromen. Maar ook voor bewustwording.

Mooi toch! Zo kijk je ineens toch anders naar de beestenboel om je heen. Welk dier zegt u iets? Welk dier ziet u steeds terug op uw pad? Ik ben er nog niet helemaal uit wat mijn beest van de geest is. Volgens mij zijn het er een heleboel! Of ik kan gewoon niet kiezen. Enige tijd geleden schreef ik een blog over de dieren die ik allemaal tegenkwam tijdens mijn hardlooprondje. Al die beesten bij elkaar… wat zouden ze me toch allemaal hebben willen vertellen die dag?

Mabon, licht en donker in evenwicht

Vandaag begint de herfst! Vandaag zijn dag en nacht precies even lang. Vanaf nu worden de dagen weer korter en kouder. De zon komt vandaag precies op in het oosten en gaat exact in het westen weer onder. Deze zogenaamde herfstequinox is het tijdstip waarop de zon loodrecht boven de evenaar staat. Op deze dag verkeren licht en duisternis in volmaakt evenwicht. De Kelten vieren deze sabbat, genaamd Mabon, door hun dankbaarheid te tonen voor de oogsten van granen, zaden, noten, appels en bessen die zijn binnengehaald.  Het is een tijd van afronding, een tijd om te kijken naar wat we, ook persoonlijk, hebben geoogst. Want de oogsten die gevierd werden met Lammas zijn nu afgerond. Het is tijd om de balans op te maken. De natuur trekt zich terug en bereidt zich voor op de winter. Na deze dag zal de zon steeds meer zuidelijk opkomen, in kracht afnemen en ondergaan tot Yule, de winterzonnewende in december.

Leuk om te weten: Diverse oude en moderne bouwwerken zijn zo gemaakt, dat de zon op de equinox op een speciale manier in of langs het gebouw schijnt. Bijvoorbeeld door een deuropening of over een bepaald richtpunt. Voorbeelden daarvan zijn Stonehenge en de Piramide van Cheops. Een minder bekende naam voor Mabon is ‘Michaelmas’. Deze naam komt uit Engeland en is één van de namen voor het kerkelijk feest van Sint Michaël. Vandaag begint de herfst, tijd om naar binnen te keren. Lange warme knusse donkere avonden komen eraan. Vul je huis met licht en warmte. Het is tijd voor dat knapperend haardvuur, brandende kaarsen, een goed boek en dito glas wijn.

Bronnen: Heks van Susan Smit & www.vrouwholda.nl

Groots en meeslepend leven

Een ode aan de dagelijkse sleur. Zo luidt de ondertitel van dit boek en een ode is het zeker! Dit is een fantastisch leuk en creatief kunstdagboek over hoe je het dagelijks leven zo groots en meeslepend mogelijk kunt maken. Een heus artjournal, dat is uitgevoerd in het eigen handschrift van auteur Lou Niestadt en met de kleurrijke tekeningen van haar hand is het een waar feestje om te lezen en te bewonderen. In elf hoofdstukken leer je onder andere groots en meeslepend leven met jezelf, je relatie, je kinderen, je werk, het huishouden en op reis. Lou Niestadt is in staat de sleur van alledag steeds weer positief te benaderen en daar krijg je direct zelf ook energie van. Het geeft je een frisse blik op je eigen leven en het wakkert je creativiteit aan in denken en doen. De literatuurlijst c.q. bronvermelding achter in het boek is ook groots en meeslepend weergegeven: een bomvolle boekenkast, waarin alle gelezen en geraadpleegde boeken zijn getekend. Dit boek verdient een plekje in ieders boekenkast, zodat je het keer op keer kunt inkijken en daarna weer geïnspireerd en opgeladen je dagelijkse leventje kunt leiden. Ook de website van Lou Niestadt is een bezoekje waard!


- bomvolle boekenkast -

 

Achtste-groepers huilen niet

Snotterend keken Man en ik elkaar aan. Op tv liep de aftiteling van Achtste-groepers huilen niet en de tranen stonden ons in de ogen. Wat een heftige film. Die komt binnen! Achtste-groepers huilen niet is de verfilming van het gelijknamige boek van Jacques Vriens. En een keigoeie verfilming ook. Wat een prachtig geschreven script en wat ontzettend goed gespeeld.

Het verhaal gaat over Akkie. Ze zit in groep acht en is dol op voetballen, maar Joep kan dit niet goed hebben. Gelukkig is juf Ina goed in het creatief oplossen van problemen. Dan blijkt Akkie ernstig ziek te zijn en ze moet naar het ziekenhuis. De hele klas leeft met haar mee. Akkie is heel erg bezig met het wel en wee van haar groep, zoals het aanstaande voetbaltoernooi en het kamp, maar ook het plan om juf aan een nieuwe man te helpen. Gelukkig kan ze nog net mee naar het schoolkamp, maar daarna gaat het steeds slechter met haar en overlijdt ze.

Grote heks heeft deze film destijds samen met haar klasgenootjes van groep acht in de bioscoop gezien. Ze had wel even moeten slikken, vertelde ze toen. Wat zullen die tieners in een moeilijk parket hebben gezeten! Niemand houdt het droog bij deze film, maar dat is natuurlijk helemaal niet stoer. Een klas vol beginnende pubers, en dan met z’n allen naar zo’n heftige film. Een film met een verhaal dat wel heel dichtbij komt. Je voelt de spanning tussen de kinderen, de spanning tussen hun pubergedrag en het volwassen proberen te zijn. Hoe ga je als tiener om met het feit dat je klasgenootje ernstig ziek is en ook nog eens komt te overlijden? Juf Ina en dokter Snor gaan waanzinnig goed om met dit gegeven en slepen zowel de zieke Akkie als haar klasgenoten er hartverwarmend doorheen. Je kunt natuurlijk wachten tot deze film weer op tv komt, maar ik zou ‘m gewoon even kopen of huren. Gaat zien die film! Ik trek in elk geval opnieuw het boek uit de kast.

Mijn eerste wedloop

Afgelopen week liepen Man en ik de Salverda Berkumloop. Samen met 1498 andere fanatiekelingen stonden we even voor 19.00 uur trappelend van ongeduld klaar voor de start. Het was een mooie nazomerse avond met een heerlijk hardlooptemperatuurtje. We hadden ons ingeschreven voor de vijf kilometer. Appeltje, eitje, leek ons. We lopen al enige tijd meer dan dat, dus dit was puur voor de fun en we zouden het wel even fluitend doen. Niets van dat alles. Wat viel dat tegen. Dit was met stip de meest beroerde vijf kilometer die ik tot nu toe in mijn hardloopcarrière had gelopen. Enthousiast vertrok ik, samen met de massa in een lekker tempo. Maar al gauw voelde het helemaal niet goed. Ik was waarschijnlijk te hard van start gegaan, dus ik besloot wat te temperen. Dat hielp niks, ik bleef maar hijgen en puffen en naar adem snakken tot misselijkheid aan toe. Wat was er aan de hand? Ik zette door, want vijf kilometer, die moest ik toch met gemak kunnen uitlopen? Waar was toch die relaxte hardloopflow die ik de laatste maanden steeds beter had leren vinden? Heel ver van hier in elk geval. Wat een beproeving. Ik sleepte mezelf de finish over, waar Man mij opving. Ook hij had verre van lekker gelopen. De hardloop-app op onze iPhones gaf duidelijkheid. We hadden allebei hartstikke snel gelopen, voor ons doen dan. Allebei een persoonlijk record! Opgefokt door de massa, dat moest het zijn. Toen konden we weer lachen. Wat was het eigenlijk leuk om met zo’n loop mee te doen. Al die mensen langs de kant met muziek, bekertjes water, gejoel en applaus. Dat heeft wel wat. Maar wat was ik ziek die nacht. Koud, warm, warm, koud en vice versa. Zere benen en hoofdpijn. Kennelijk vond het lijf dat het toch echt te hard had gelopen en zichzelf iets teveel had uitgedaagd. Ik was tot het gaatje gegaan, helemaal kapot.. Maar wel trots. Trots op mijn 83^e plaats. Van de 365 vrouwen die ook de vijf kilometer hadden gelopen was dat toch een prachtige eindnotering. Het leek mij stiekem wel een vaantje waard. Zo’n leuk ouderwets vaantje. Maar dat is blijkbaar iets van ver voor de eeuwwisseling. De ervaring wordt slechts een herinnering, de uitslag een digitaal document.

Gisèle

Na het lekker leesbare Juniper was het tijd voor grotemensenwerk. Het volgende boek van mijn grotevakantieboekenlijst vulde bijna een hele boekenplank in onze smalle maar heuse boekenkast van ons vakantienestje en eerlijk gezegd zag ik er nogal tegen op: vijfhonderdtien pagina’s. Zo’n dik boek moet wel heel erg goed zijn, wil het zo veel pagina’s blijven boeien. Aan de auteur zou het niet kunnen liggen, leek mij. Susan Smit is goed, gewoon heel goed. Haar volledige oeuvre op één na staat natuurlijk niet voor niets bij mij thuis op de plank. Getriggerd door goede recensies besloot ik de sprong te wagen en dook in de dikke Gisèle.

Gisèle is een roman over liefde en vriendschap en gebaseerd op ware feiten. Het verhaal speelt zich af voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Van de achterflap: "Adriaan Roland Holst, ‘Jany’, is dichter en ontmoet de mooie en getalenteerde glazenierster Gisèle van Waterschoot van der Gracht. Tussen hen ontstaat een zielsverwantschap, die verder gaat dan zijn gewoonlijke romantische avonturen. Maar zijn grote liefde blijkt Mies Peters, die haar huwelijk met Paul en haar jonge moederschap niet goed weet te combineren met haar succesvolle toneelcarrière. De gekwetste Paul zoekt zijn heil bij de snel opkomende NSB en vertrekt met een hoofd vol idealen naar het oostfront. Gisèle neemt Joodse onderduikers in huis die ’s nachts, als de verduisteringsgordijnen gesloten zijn, les krijgen in filosofie, poëzie en tekenkunst. De oorlog dwingt uiteindelijk iedereen om de keuze te maken tussen buigen of barsten, goed of fout, haat en liefde."

Vijfhondertien pagina’s vormden geen enkel probleem. Het verhaal is geschreven vanuit drie perspectieven: vanuit Gisèle, Jany en Mies. Wisselend tussen deze drie hoofdpersonen word je als vanzelf meegezogen in hun roerige gedachtegangen. In de Epiloog geeft de schrijfster een korte biografie van alle personages na 1945, waardoor het allemaal nog eens extra voor je gaat leven. Indrukwekkend is ook de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Het is en blijft goed én nodig om te lezen hoe het er in de Tweede Wereldoorlog aan toeging. Ik was er stil van. Met dank aan Susan Smit, chapeau voor haar schrijfkunsten!

Zie ook: susansmit.nl

Juniper

uit het vakantietekeningendagboek

Omdat de vakantie lekker lang en lui beloofde te worden, propte ik uit voorzorg een grote stapel boeken en tijdschriften in ons vakantienestje. Stel je voor dat je zonder komt te zitten, dat zou jammer zijn. Een heerlijk vooruitzicht om zoveel meters te kunnen maken! Ik gunde mezelf een luchtige start met het tienerboek Juniper. Een mooi begin.

Het verhaal speelt zich af in de Middeleeuwen en gaat over Ninnoc, de verwende dochter van de koning van Cornwall en zijn vrouw. Omdat het de bedoeling is dat Ninnoc haar vader in de toekomst opvolgt, wordt Ninnoc als afronding van haar opvoeding naar haar peettante Euny gestuurd. Zij is een doran, een wijze vrouw die over magische krachten beschikt. Euny leidt Juniper, zoals Ninnoc door haar wordt genoemd, op tot doran, maar het sobere en harde leven in het hutje van Euny valt Juniper heel zwaar. Na een jaar en één dag keert Juniper als doran terug op het kasteel van haar ouders. Daar worden al snel haar kennis en vers verworven wijsheid op de proef gesteld en moet ze haar krachten meten met een gemene heks, die het rijk van haar vader te gronde wil richten.

Juniper is een boek voor kinderen vanaf een jaar of twaalf, maar dus ook nog erg leuk voor oudere meisjes met een tikkie interesse in zuivere magie en natuurreligie. Juniper is het eerste deel van een trilogie en is geschreven door Monica Furlong, een Engelse jeugdschrijfster die in 2003 overleed. Het tweede deel Heksenkind en het derde deel Colman zijn ook onafhankelijk van elkaar te lezen. Op naar de bieb dus.

Lammas, tijd om te oogsten

Op de eerste dag van augustus wordt het Keltisch jaarfeest Lammas gevierd. Van oudsher is Lammas de eerste viering van de oogst. Het wordt geassocieerd met de vruchtbaarheid van Moeder Aarde en de overvloed van de natuur. Lammas is afgeleid van het Angelsaksische woord Hlafmas, wat broodfeest betekent. Het feest wordt daarom gezien als het dankfeest voor het brood, de vrucht van de oogst. Het is ook het feest van Demeter, de Griekse godin van het graan. Traditioneel werd zij afgebeeld met drie graanhalmen in haar hand. De Kelten bakten tijdens dit oogstfeest feestelijke broden van het eerste graan, vaak in de vorm van Moeder Aarde. De christelijke kerk deelde op deze dag gezegende broden uit en noemde deze feestdag Maria-Hemelvaart.

Net als Litha (midzomer) kent ook Lammas twee gezichten: een vleugje weemoed bij het eerste afscheid van de kracht van de zon en grote vreugde over de eerste oogst. De zomer loopt alweer ten einde en de herfst is in zicht. Het korter worden van de dagen is ook steeds duidelijker te merken. Maar eerst is het tijd om te oogsten, de vruchten te plukken. Hiermee kunnen we ons voeden en de komende donkere dagen overleven. Dat geldt ook voor onze wensen, die we in de lente een vruchtbare bodem hebben kunnen geven en in de zomer hebben gevoed met energie en waarvan we nu de resultaten zullen zien. Iets om dankbaar voor te zijn!

Bronnen: Heks van Susan Smit & www.vrouwholda.nl

Rondje dierentuin

Al een tijdje loop ik pijnloos tweemaal per week vijf kilometer. Het lopen zelf vind ik nog steeds niet leuk en toch kijk ik er meestal wel naar uit. Sowieso houd ik er achteraf een voldaan gevoel aan over en daar doe ik het voor. Maar nog altijd wacht ik met smart op het euforische gevoel, dat lekkere gevoel, de flow, de kick, dat stofje dat vrij schijnt te komen, waardoor je nooit meer zonder wilt. Dat gevoel, waarover de echte hardlopers het altijd hebben. Ze zeggen dat je het pas krijgt ná de vijf kilometer. Dus zijn we de kilometers aan het opschroeven. Ik loop nu 6,6 kilometer aan één stuk. Waarom 6,6 en geen keurige 6,5 of 7,0? Tja. Met het extra rondje dat ik aan mijn bestaande parcours heb vastgeplakt is de totale afstand nu gewoon 6,6. Het is een voorzichtig begin van uitbreiding naar de 10 kilometer.

De ene keer vertrek ik met een lekker muziekje in de oren, de andere keer ‘geniet’ ik van de omgevingsgeluiden en het ritme van mijn adem, waardoor ik hoop in een soort meditatieve toestand te geraken. Vanavond vertrok ik zonder oortjes, me bij de eerste meters al afvragend hoe ik die 6,6 eens leuk zou kunnen doorkomen. Dan is het een heel eind hoor. Ik besloot mezelf geestelijk uit te dagen. Uit te dagen door afleiding te zoeken met een geheugentraining. Tijdens mijn rondes word ik altijd wel een keer getriggerd door een bijzonder dier dat ik tegenkom en dat bestempel ik dan als mijn ‘beest van de dag’. Deze keer telde ik alle dieren die mijn pad kruisten en het werkelijk verbluffende resultaat wil ik graag met u delen.

Om te beginnen kwam ik acht honden tegen, waarvan zeven keurig aangelijnd. Die ene dus niet en dat was weer een hele uitdaging. Maar ik heb het overleefd. Het was geen uitlaattijd, want normaliter moet ik minstens het driedubbele van dit aantal heelhuids voorbij zien te komen. Ik zag twee katten. Ook weinig, want op het dijkje woont bij elk huis wel zo’n aardig poezebeest, dat ik dan een stukje probeer mee te lokken. Niet gelukt dit keer. Verderop drie pony’s. Die staan er altijd, maar toch. Ik tel de brave beestjes mee. Even later een vlindertje dat vrolijk om mij heen fladderde. Op het Stadsbroekpad volgde een ware verrassing: een piepklein haasje stak vlak voor mij het pad over! Ik ben zelfs gestopt en heb het beestje in de berm vriendelijk toegesproken. Was het bang? Was het zwak? Zou het zijn vader en moeder kwijt zijn? Vorige week zag ik in het naburige veld wel twee enorme hazen achter elkaar aan sjezen. Zouden zij hun kind kwijt zijn? Ik vervolgde mijn weg en spotte een zwaan in een watertje op links en vlak voor mijn neus vlogen twee aan elkaar geplakte insecten. Zielsgelukkig vlogen ze al snel samen de bosjes in. Even verder wachtte een eend in de sloot, wederom gevolgd door een vriendelijke vlinder. Ik telde maar liefst vierentwintig ganzen rustend in het gras en één meeuw op een lantaarnpaal. Daarna werd ik hartelijk verwelkomd door een groot orkest krekels. Ik zag ze niet, maar hoorde ze wel, in stereo. Wat een volume! Langs het Twistvlietpad groette ik onze wijklepelaar en vlak bij huis werd ik opgewacht door familie Zwaan. Een vlindertje bracht me uiteindelijk thuis.

Je zou bijna denken dat ik in een dierentuin hardloop, wat een beestenboel in Stadshagen! En ongetwijfeld heb ik vele vogels en andere beesten niet eens opgemerkt, laat staan dat ik ze allemaal had kunnen onthouden. In elk geval had ik mijn doel gehaald; die 6,6 kilometers waren voorbij gevlogen.

Litha, de zomerzonnewende

De zomerzonnewende, ofwel Midzomer, is een van oudsher Keltisch feest. Dit feest, ook wel Litha genoemd, wordt traditioneel op de vooravond van de zomerzonnewende (21 juni) gevierd. Het is de kortste nacht van het jaar, gevolgd door de langste dag. Litha heeft een dubbel gezicht. Aan de ene kant breekt de zomer aan en vieren we de kracht van de zon. Aan de andere kant schijnt de zon vanaf dit moment ook elke dag weer een beetje korter. De weg naar Midwinter is alweer ingeslagen! Litha is het moment waarop de bloemen zich op hun mooist laten zien: alle kracht lijkt bovenin verzameld. Hierna steken ze hun energie weer in de zaden voor volgend jaar, door de warme energie van de zomerzon. Een mooi moment om even stil te staan bij de warmte van de zon, die alle vruchten energie geeft om te groeien en rijp te worden. Om stil te staan bij onze band met de aarde, door haar gaven en vruchten met respect te ontvangen. Door alleen te nemen wat we nodig hebben en door onze voetafdruk op onze planeet zo klein mogelijk te houden. Gun jezelf een grote bos zonnebloemen of doe je tegoed aan prachtig rode aardbeien van Nederlandse bodem. Geniet van al het moois wat de aarde te bieden heeft.

Bronnen: Heks van Susan Smit & www.vrouwholda.nl

Toen ik je zag

Vrolijk word je er niet van, van dit boek. Wat een aangrijpend verhaal. Toen ik je zag is het relaas van actrice Isa Hoes over haar leven met Antonie Kamerling, die lijdt aan depressiviteit en uiteindelijk zelf een einde aan zijn leven maakt. Voor de buitenwereld zijn ze een geslaagd en stralend stel, maar Antonie kampt steeds vaker met depressies. Isa probeert uit alle macht haar gezin bij elkaar te houden, wat een enorme worsteling is. De pijn en onmacht spatten van de pagina’s af. Geen leuk boek dus. Maar zeer de moeite waard om te lezen. En een dikke pluim voor Isa Hoes voor haar moed om dit heftige verhaal aan het papier toe te vertrouwen en te delen met het grote publiek.

Dominicanenklooster

Het was open dag in het Dominicanenklooster. Man en ik waren er werkelijk nog nooit binnen geweest, dus dit was een mooi moment het klooster en de kerk eens van binnen te bewonderen. De bouw van de kerk en het klooster startte in 1890 en de inwijding vond plaats in 1901. De kerk is een kruisbasiliek, vanuit de lucht vormt de kerk een kruis en binnen ervaar je volledige symmetrie. Meneer de rondleider vertelde ons dat de bouw van het gehele complex in totaal 339.000 gulden heeft gekost. Ongelooflijk. Verder is er een prachtige binnentuin tussen de kerk en het klooster. Op de deuren naar de tuin hangt een bordje met de uitnodigende tekst: ‘Binnentuin voor stille verpozing’. Wat een heerlijke plek, daar kun je goed vertoeven. In de kerk zijn iedere zaterdag en zondag goed bezochte vieringen en er huizen verschillende koren. Nog altijd leven, wonen en werken er acht Dominicanen en twee Dominicanessen in het klooster, maar inmiddels kun je er ook terecht voor bijvoorbeeld vergaderingen en bijeenkomsten. Maar ook dat hadden Man en ik nog nooit meegemaakt. Zo veel moois in je eigen stad. Goed om te zien!
 

Boijl, of all places

En zo belandden Man en ik in het rustieke Boijl. Ja, Boijl, of all places. Een heel klein Fries dorpje ten noordoosten van Wolvega met iets minder dan negenhonderd inwoners. In dit plattelandsdorpje bevindt zich namelijk de beste sauna van Friesland (van 2012) en dat wilden wij wel eens aan den bloten lijve ondervinden. Als toch wel regelmatige bezoekers van de Zwaluwhoeve zijn wij inmiddels gewend aan massa en commercie. De Zwaluwhoeve biedt veel verschillende sauna’s in alle soorten en vooral grote maten en alle faciliteiten die je maar bedenken kunt. Inclusief een enorme mensenmassa, overigens ook in alle soorten en maten. De eerste keer dat wij aankwamen bij de Zwaluwhoeve, vielen we bijna om van verbazing. Alleen die parkeerplaats al. Niet één grote, niet twee, maar drie enorme terreinen, compleet volgeparkeerd. Dat beloofde wat. Eenmaal binnen bleek die massa zich best goed in het grote complex te verspreiden, waardoor het toch aangenaam vertoeven was. We kunnen ons inmiddels goed voegen in die massa en onbelemmerd genieten van de ontspanning. Ook de Veluwse Bron mochten wij eens met een bezoek vereren. Ook daar troffen wij grote hoeveelheden, massa, veel, alles en meer. Maar deze keer gingen we naar Boijl. Wat zou Sauna Het Friese Woud te bieden hebben? Natuurlijk hadden we al even gegoogeld en ontdekt dat het kleiner was dan die commerciële grootheden, maar deze sauna had toch zeker genoeg in huis om de hele dag onder de pannen te zijn.
De ontvangst was allervriendelijkst en omdat wij er voor het eerst waren kregen we een heerlijk welkomsdrankje, We schreven ons in voor een rhassoul, een van oorsprong orientaals badritueel. Dat klonk goed en was betaalbaar bovendien. Het bleek een schot in de roos. Sauna Het Friese Woud is helemaal top. Alles is aanwezig voor een compleet dagje sudderen. Wij hebben in elk geval enorm genoten en helemaal niets gemist. Ja, de mensenmassa en het commerciële gebeuren, als kiespijn. De rhassoul voelde als een cadeautje. Een aangenaam badritueel met een kleipakking, mist en stoom, nevel, scrub en etherische oliën. Een toetje op een fijn dagje sauna.

Beltane, het meifeest

De limiet van je mogelijkheden ligt bij je eigen fantasie!

Beltane is het tweede lentefeest van het Keltische jaarwiel. Dit feest viert de naderende komst van de zomer. De weiden staan vol met jonge dieren, de bomen zijn gevuld met bloesems en insecten vliegen af en aan. Het zaad begint diep in de aarde te ontkiemen en het gras is heldergroen. Het enige wat nu nog moet gebeuren is bevruchting van alles wat bloeit, zodat er appels aan de appelbomen verschijnen en er overvloed zal zijn in de zomer.

Tot ongeveer een eeuw geleden werd er tijdens dit feest in veel dorpen een Meibruid en een Meibruidegom gekozen, waarbij de bruid Moeder Aarde voorstelt als jonge, vruchtbare vrouw en de bruidegom als jonge god, die haar bevrucht. Ze richtten een Meiboom op, een boom die werd ontdaan van zijn onderste takken en veelkleurige linten in de kruin kreeg. Mannen en vrouwen wonden de linten er al dansend omheen, zodat ze zich symbolisch met elkaar verenigden en de boom geladen werd met levenskracht. Traditioneel werd de boom de hele maand mei op het dorpsplein of een heuvel neergezet en volgehangen met vruchten, lekkernijen en bloemen. Ook nu wordt deze traditie op sommige plaatsen nog voortgezet of in ere hersteld.

Beltane is het uitgelezen moment om je bestaande vruchtbare plannen een nieuw zetje te geven. Niet langer denken, maar doen. De limiet van je mogelijkheden ligt bij je eigen fantasie. Het is een feest om samen te vieren. Om te praten, verhalen uit te wisselen, ervaringen te delen en advies te geven. Zo ontstaat een nieuw idee, dat ene inzicht of dat broodnodige duwtje in de rug. Het wiel draait door!

Bronnen: Heks van Susan Smit & www.vrouwholda.nl



Het dorpsplein in het plaatsje Fügen in Oostenrijk: voorbereidingen voor het meifeest en wij waren erbij! (Mei 2011)

Marcelo en de echte wereld

Ergens las of hoorde ik over dit boek, iets of iemand heeft het me eens aangeraden. Het staat in elk geval al een tijdje op mijn nog-te-lezen-boekenlijst. Als ik bij de bieb ben, duik ik met mijn lijstje eerst het digitale bestand in om te kijken of een van mijn gewenste boeken op dat moment beschikbaar is. Vaak vis ik achter het net, maar deze keer staat Marcelo en de echte wereld in de schappen op mij te wachten. Dan begint het grote zoeken. In de catalogus staat heus keurig de categorie en de rubriek en zo vermeld, maar dan nog zoek je je een ongeluk in die boekenrekken. Ik weet inmiddels dat je de door jouw gewenste boeken ook gewoon kunt bestellen. Zodra het boek beschikbaar is, wordt ie voor je klaargelegd en krijg je bericht. Dat is wel service. Maar toch mis ik dan het gevoel van het moment. Ik heb niet elk moment zin in dat ene of dat andere boek van mijn wishlist. Dat wisselt. Dus blijf ik gewoon zelf zoeken op de dag dat het mij uitkomt. Dit keer had ik wel zin in de beschikbare Marcelo.

Marcelo Sandoval is zeventien jaar en luistert het liefst de hele dag naar de innerlijk muziek in zijn hoofd. Hij houdt niet erg van mensen. Hij heeft dan ook een labeltje gekregen: Marcelo heeft een aan Asperger verwante autistische stoornis. Zelf is hij helemaal tevreden met zijn leventje en hij verheugt zich op de zomervakantie, waarin hij voor zijn paarden kan zorgen. Zijn vader verplicht hem echter een zomer lang op zijn advocatenkantoor te komen werken, waardoor Marcelo wordt uitgedaagd uit zijn schulp te kruipen en te functioneren in de echte wereld. Hij heeft weinig keus en gaat aan de slag. Voor het eerst wordt hij geraakt door het lot van een ander mens. Hij ontdekt liefde, jaloezie en wedijver. Het verhaal is geschreven vanuit de gedachtegang van Marcelo zelf. Dat geeft een heel mooi kijkje in de hersenspinsels van een jongen met een op Asperger lijkende vorm van autisme. En op een of andere manier triggert me dat.

Mooie schuitjes

Tweede paasdag. Sail Kampen. Slenteren langs de kade, mooie schuitjes spotten en sfeer proeven.

ResPECt

Daar zit ik dan. Als Zwolse Ajaxfan in een overvol blauw-wit vak in De Kuip. Nota bene gehuld in een blauw-wit shirtje, dat ik van mijn reisgenoten aan moest om het blauwvingergevoel nog wat te verhogen. Ik kon er niet onderuit en durfde dat eerlijk gezegd ook niet. Het voelde bijna als hoogverraad toen ik dat shirtje over m’n kop trok. Daar zit ik dan, tussen duizenden echte Blauwvingers stiekem fan te zijn van Ajax. Ik lijk wel een wolf in schaapskleren. Aan de ene kant ben ik superblij dat ik hoe dan ook de kans krijg om bij de finale van de KNVB-beker te zijn. Aan de andere kant zit ik tegelijkertijd ontzettend eenzaam te zijn en een beetje schuchter om mij heen te kijken of er dan toch niet nóg iemand in de buurt zit die stiekem voor Ajax is. Maar nee, ik ben de enige. Of ze moeten zich net zo goed vermomd hebben als ik.

In de derde minuut scoort Ajax al met een waanzinnig mooi doelpunt. Dat lucht op. Natuurlijk gaat Ajax die beker winnen, dat lijkt mij logisch. En als dit doelpunt de toon van de wedstrijd zet, is het kat in 't bakkie. Bovendien is het vanavond op de terugweg dan mooi rustig in de bus. Maar niets is minder waar. Het tij keert, nogal. Na de vuurwerkonderbreking komt PEC blakend van zelfvertrouwen en vol winnerslust het veld op, in tegenstelling tot een onzichtbaar Ajax. Ajax krijgt de ene na de andere tegengoal om z’n oren. Ajax is helemaal nergens meer. PEC doet aan prijsschieten en dat lukt ze wel heel erg goed. Na een mum van tijd staat het maar liefst 5-1 voor PEC. Onze blauwwitte tribune ontploft, en terecht. Ik moet eerlijk zijn. Het is werkelijk niet om aan te zien hoe Ajax de ene klunzige fout na de andere maakt. PEC speelt niet tégen Ajax, PEC speelt mét Ajax. On-ge-loof-lijk. Wat is hier aan de hand?

Ineens valt het me op dat in het enorme Zwolse feestgedruis om mij heen, het vlak achter mij toch relatief stil is. Ik draai me eens om en zie een paar heel beteuterde gezichten. Gezichten vol ongeloof. Zouden zij dan toch misschien ook, net als ik…? Ik waag het erop en vraag of ze voor Ajax zijn. Er komt een aarzelend maar bevestigend antwoord. Hun gezichten spreken boekdelen, ze kunnen hun teleurstelling niet meer verbergen. Ik ben ineens heel blij! Ik blijk helemaal niet de enige Blauwvinger met een rood hart te zijn! Ook zij hebben zich noodgedwongen in een blauw-wit ‘hier-zijn-we-weer’-shirtje gehesen. Ook zij lijden in stilte. Fijn hoor, gedeelde smart.

Natuurlijk draag ik PEC een warm hart toe. Het is fantastisch dat PEC dit seizoen zo’n vliegende start maakte en wekenlang zelfs bovenaan in de eredivisie prijkte. En dan als kers op de taart ook nog de KNVB-beker wint. Voor het eerst in de geschiedenis! Dat doet zelf een import-Zwollenaar als ik wat. Petje af voor PEC, petje af voor Ron Jans en zijn kornuiten. Het is ze gegund.

Verseregenluchtje

Na een paar prachtige zonnige lentedagen was het vanmorgen grijs en somber toen ik wakker werd. Toch sprong ik mijn bed uit, ik had zin in een rondje hardlopen. Ik gluurde door de gordijnen naar buiten en zag dat het zachtjes miezerde. Niet echt iets om je bed voor uit te komen, maar dat patatje mayo van gisteren tetterde nog na en dat gaf net dat duwtje in de rug om toch te gaan. Rekken, strekken en draaien en even schudden met de kuiten, ik was klaar om te vertrekken. De miezer was net gestopt en het rook werkelijk zálig buiten. Mijn longen wisten niet hoe snel ze zich moesten volzuigen met al dat lekkers. Ze dachten zeker even dat ze twee keer zo groot waren. Dat was fijn wakker worden. Het normaal altijd overbevolkte fietspad waarop ik mijn looptraining begon, was nog maagdelijk stil. Niemand te bekennen, het hele Twistvlietpad voor mij alleen! Zondagmorgenvroeg is echt het heerlijkste moment van de week om hard te lopen. Wat een rust, wat een stilte en dan vandaag als extra cadeautje ook nog zo’n fris regengeurtje. Zoals ik in een eerder blog schreef, mocht ik begin januari van de fysiotherapeute weer zachtjes aan beginnen met hardlopen. Inmiddels ben ik bij les 21 aanbeland en loop ik stukjes van acht, tien en weer acht minuten hard, afgewisseld met twee minuten wandelen. Nog heel even dus en de dertig minuten aan een stuk zijn een feit. En waarom het nu wel lijkt te lukken? Geen drie keer per week, maar twee keer per week trainen. Dan kunnen mijn kuiten en scheenbenen al die beweging een beetje beter bijbenen.