De dag van de Zwolse Halve Marathon

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #24 (slot)

Laat ik beginnen met het mooiste van alles: de finish. Daar wacht mij niet alleen de eindstreep van deze zware doch mooie halve marathon, maar ook Esther en Gerard van RTV Oost staan er klaar om mijn eerste reactie op mijn persoonlijke strijd in beeld en geluid te vangen. Bovendien wacht een paar meter verderop natuurlijk die felbegeerde medaille! Maar het allerfijnste is toch wel dat Man - ook moe en heel tevreden – mij daar stralend en trots staat op te wachten. Dit is het moment waarnaar we al weken uitkijken en waarvoor we al die maanden zo hard en gedisciplineerd hebben getraind. Maanden van vele hoopvolle en dan weer tegenvallende trainingen en nogal wat blessureleed. Natuurlijk heb ik onderweg van deze halve marathon genoten, ondanks de hitte, de toenemende vermoeidheid en de zwaarder wordende benen. Het schitterende weer, de gezellige route dwars door de Zwolse binnenstad vol met bandjes en orkesten, al die juichende mensen langs de kant en die prachtige benen van die vliegensvlugge Kenianen. Het is in een woord geweldig om mee te maken!

Eerder die avond staan Man en ik verwachtingsvol aan de start van de Zwolse Halve Marathon. Het is zonnig en misschien wel een beetje erg warm. Mijn hartslag laat weten dat-ie het spannend vindt, bij voorbaat al. Wat staat mij immers onderweg allemaal te wachten, nu RTV Oost mij volgt? Voor je het weet, doemt er zomaar ineens een camera voor mijn neus op. Ik ben op alles voorbereid, maar het bezorgt me wel de zenuwen.

De eerste drie kilometers vliegen voorbij. In een grote stroom rennen we met zo’n 4500 sportievelingen richting centrum, alwaar ons drie rondjes van zes kilometer wachten. Ik zet alvast een glimlach op als ik voor de eerste keer de finish passeer. Dat is het punt waarop ik die cameraploeg verwacht. Niets van dat alles. Ik loop lekker door en begin vol goede moed aan het eerste rondje. Wat een feest, al die mensen en overal muziek. Alsof je op handen gedragen wordt. Bij aanvang van het tweede rondje ontdek ik weer geen Esther, gelukkig maar, want met mijn gemoed is het iets minder gesteld dan zojuist. Toch slepen al die juichende mensen mij ook door het tweede rondje heen. Langzaam voel ik mijn benen vollopen en mijn hartslag is torenhoog. Ik maak gretig gebruik van elke waterpost die ik tegenkom en kauw wat op een winegum. Ook bij het derde rondje geen camera’s. Eerlijk gezegd vind ik het wel prima zo, want vrolijk ben ik al helemaal niet meer. Laat staan spraakzaam. Wat is het zwaar! Nog een ronde te gaan. Mijn kuiten voelen stram en ik moet die Hortensiabrug nog eenmaal trotseren. Ik schraap mezelf bij elkaar en met kleine stapjes en een pace (aantal minuten/kilometer) van heel langzaam sleep ik mezelf door de laatste kilometers. Dan zet ik alvast een lach op mijn gezicht, want ja, zo direct ga ik voor heel Overijssel vertellen hoe fantastisch ik het allemaal heb gevonden. Toch? Nog een bocht, nog honderd meter en dan naar links afbuigen, daar is-ie: de finish! En die maakt van mijn opgezette lach spontaan een hele echte.

Het interview na afloop? Klik hier. (Vanaf 26’40”).
Filmpje van mijn training nog eens bekijken? Klik hier.

 

 

Interview en opnames voor RTV Oost

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #23

Joggend begeef ik mij naar het begin van de dijk. De dijk richting Hasselt, een van mijn vaste hardlooproutes, het lijkt mij een mooie plek om een training te filmen. Het is prachtig weer en al best warm, het zonnetje schijnt volop en de lucht is strakblauw. Esther Rikken en cameraman Gerard wachten me op. Het draaien kan beginnen!

Eerder die ochtend ijsbeer ik door de kamer, wachtend op wat komen gaat. Esther heeft mij een aantal vragen doorgegeven en ik herhaal eindeloos in mijn hoofd wat ik zoal wil antwoorden. Als ik maar niet te veel ratel. En vergeet ik niet de helft van mijn verhaal? Het is duidelijk, ik verkeer in een behoorlijke staat van zenuwachtigheid. Even na tienen rijdt-ie voor, een auto van RTV Oost. Ze komen mij filmen en interviewen als een van de ‘toppers’ die tijdens de Zwolse Halve Marathon op 10 juni live wordt gevolgd voor de uitzending van RTV Oost.

Na een kop koffie gaan we op pad voor het filmen van m’n training. Het interview volgt later. Doorgewinterd als ze zijn, voelen Esther en Gerard natuurlijk haarfijn aan dat ik nerveus ben. Een goede zet. Gerard filmt mijn rek- en strekoefeningen, het lopen over de Twistvlietbrug en het lopen langs het water. Over de dijk, voorbij de Mastenbroekerbrug en bij het poeltje trap op, trap af. Achter de auto aan, naast de auto en weer terug, dijk af, dijk op. Meelopen met dat ene bootje dat net voorbij vaart, meelopen met die trekker in de verte op het land. Alleen die prachtige omgeving al moet mooie beelden opleveren. Wat is dit leuk! Ik ontspan langzamerhand en geniet van de opnames. Gerard en Esther zijn heel relaxed en nemen alle tijd. Voor mijn gevoel heeft Gerard wel materiaal voor een film van een half uur. Ik ren wat af en het interview moet nog komen. Voordeel daarvan is dat ik een stuk ontspannener ben dan voordat we begonnen met filmen. Nadeel is dat ik er natuurlijk niet zo heel florissant meer uitzie, vind ik zelf. Het interview verloopt op wat gestotter en gesputter na voorspoedig. Ik ben zo ontzettend benieuwd hoe het filmpje eruit gaat zien! Maar ik mag nog geen opnames terugkijken van Gerard en Esther, en terecht. Ik zou natuurlijk van alles van mezelf vinden. Geduld dus, binnenkort komt het filmpje online op de website van RTV Oost. Esther en Gerard, bedankt voor deze superleuke ochtend!

Foto's: Esther Rikken

RTV Oost op de lijn

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #22

Afgelopen weekend loop ik mijn duurloop mét ibu en dat gaat prima. De eerste helft van de 18 kilometer gaat beter dan de tweede helft, maar al met al ben ik tevreden. Rest mij nog ‘slechts’ anderhalve week voor de Zwolse Halve Marathon een lange duurloop van 21 kilometer te doen als voorbereiding op de grote dag. Verder houd ik het op korte loopjes tussendoor en hier en daar wat vogeltjes kijken. Ondertussen kneed mijn fysio vrolijk maar pittig verder.

Dan krijg ik via Twitter een verzoek van Esther Rikken naar aanleiding van mijn laatste blog. “Mag ik je bellen?” Natuurlijk mag dat! Google wijst uit dat Esther Rikken presentatrice van RTV Oost is. Direct schiet er van alles door me heen. Wat zou ze mij willen vragen? Ik weet dat zij voor RTV Oost de voorgaande jaren live verslag deed van de Zwolse Halve Marathon en dat ze dan steeds een stukje meeloopt met enkele deelnemers. Ook worden een paar mensen gevolgd gedurende het live-programma. Het zal toch niet …? Even later is alles duidelijk. Dit is inderdaad precies wél waar het om gaat! RTV Oost zoekt drie of vier ‘toppers’ of ‘helden’ om te volgen voor, tijdens en kort na de halve marathon van Zwolle. Asjemenou. Een beetje beduusd ben ik wel. Ook heel giebelig. Zal ik het wel of niet doen? Collega’s joelen en lachen en grinniken, zij zien het wel zitten. Man vindt het ook geweldig. Gewoon doen! Ik wik en weeg nog even, maar eigenlijk weet ik het ook al wel. Hoe leuk is dit? Gevonden door mijn blog en bericht op Twitter. Wat wil ik nog meer? Superleuk.

Wat is precies de bedoeling? Esther en cameraman komen mij thuis opzoeken voor een interview. Vervolgens filmen ze een stukje training bij mij in de straat of buurt. Op de dag van de ZHM zelf word ik gevolgd en is het mogelijk dat Esther gezellig een stukje met me meerent. Nu ben ik tijdens het hardlopen meestal niet heel vrolijk of leuk aanspreekbaar, maar ik ga mijn uiterste best doen. En lachen, ik moet vooral blijven lachen. Bij de finish word ik dan vervolgens leuk opgewacht en kort geïnterviewd. Nu maar hopen dat ik in juichstemming over de streep kom en nog een fatsoenlijk woord kan uitbrengen. We gaan ervoor. Volgende week is de opname thuis; Esther en cameraman zijn welkom.

Klus geklaard

Woonkamer op de kop #11 (slot)

De termijn van ruim twaalf weken wachttijd is voorbij: onze meubels zijn er! Wekenlang bivakkeerden wij op onze tuinmeubels en huisden wij in een praktisch lege woonkamer. Het voldeed prima overigens, de weken vlogen voorbij en we kwamen helemaal niets te kort. Heel minimalistisch eigenlijk, daar kun je best aan wennen. Toch voelt het als een cadeautje als die vrachtwagen uiteindelijk komt voorrijden. De bank, de kasten, een fauteuil en de zes verschillend gekleurde eetkamerstoelen. De bezorgmeneren slepen alles naar binnen en zetten de boel netjes in elkaar. Het is een plaatje. Wat hebben we dat mooi bij elkaar gezocht, al zeggen we het zelf. Onze woonkamer is af! Want zelfs die donderse deurendans is afgelopen week tot een einde gekomen. En een mooi einde! Spuiter Upper heeft de klus geklaard. Alle deuren zijn gespoten en hangen inmiddels glimmend en wel in hun sponningen. Ons project ‘Woonkamer op de kop’ is nu volledig afgerond en daarmee deze elfdelige serie blogs ook. Een hele klus maar met een werkelijk prachtig resultaat.

Overbelaste piriformis

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #21

Terug in ons koude kikkerlandje blijft die pijn in mijn onderrug maar doorzeuren. Ook na een dag rust verdwijnt-ie niet. Wat te doen? De oorzaak is de toenemende belasting, dat lijkt me logisch. Hoe meer kilometers, hoe meer pijn en stijvigheid. Toch wil ik mijn doel halen, die Zwolse Halve Marathon, al is het mét zo’n roze pil. Maar voor altijd doorlopen met pijnstillers is natuurlijk geen oplossing. Er zit niks anders op dan weer de fysiotherapeut bellen. Ze ontvangt me lachend: “Hé, weer terug?” Ze onderzoekt me en constateert dat het hele bekken- en bilgebied - de piriformisgroep - zo’n beetje vastzit en denkt de boel zeker wel weer los te kunnen krijgen. Maar of het op tijd is? Ik vertel haar mijn doel en ze zet werkelijk alles in om me op tijd klaar te stomen. Ze pakt mijn bekken, billen, heupen én rug flink aan. En als ik op de grote dag dan toch nog met een ibuutje moet lopen, het zij zo. Ik beloof haar plechtig na de ZHM braaf naar mijn lichaam te luisteren en pas weer te gaan lopen als ik pijnvrij ben. Tussen de behandelingen door doe ik een paar korte trainingen, maar die me vallen me helemaal niet mee. Een zere rug, pap in de benen, veel te heet, een torenhoge hartslag en een ademhaling alsof ik nog nooit eerder een rondje heb hardgelopen. De behandelingen van de fysio vallen ook niet mee; het is alsof er elke keer een vrachtwagen over me heen rijdt. Wat kan die meid kneden zeg. Maar alles voor het goede doel. In de verte voel ik al wel een lichte verbetering, de boel komt langzaam los. Nog een paar weken te gaan. Hoop zo dat het lukt, pijnvrij die halve lopen!

Pioggia del Garda

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #20

Na de euforie van het voltooien van de 10 Mijl van Zwolle-Zuid richten Man en ik onze pijlers op de Zwolse Halve Marathon. Op 10 juni 2017 worden we geacht 21,1 kilometer te lopen. De voorbereidingen gaan dus door, we voeren het aantal kilometers verder op. Alleen de trainingslocatie passen we iets aan voor twee weken. Onze volgende lange duurlopen en intervaltrainingen werken we af in het altijd fijne Italië. Lopen we van Peschiera richting Lasize of van Peschiera richting Sirmione? Welke kant van het Gardameer nemen we? Wat een heerlijke keuzestress. Als we straks terug zijn in Nederland, hebben we als het goed is in elk geval één keer de achttien kilometer aangetikt.

Na een paar mooie loopjes van 10 kilometer, eentje van 16 en hier en daar wat vogeltjes kijken, komt die onvermijdelijke training van 18 kilometer eraan. Het is die dag bewolkt met hier en daar kans op wat regen; prima hardloopweer dus. Tenminste, als die beloofde regen dan bij voorkeur pas begint op de terugweg. Met een ibuprofen tegen de pijn in mijn onderrug – waar komt die nou ineens vandaan – ren ik de camping af. Op naar Sirmione. Ik start rustig, wetende dat 18 kilometer een heel eind is. Bovendien is hier in Italië niks plat of vlak, er zijn veel heuvels en er is een heleboel vals plat. Mijn loop gaat voorspoedig en op het keerpunt van 9 kilometer begint het licht te regenen. Ik neem een winegum voor wat snelle energie en vang de terugweg aan, die in het begin lekker naar beneden loopt. Heerlijk die regen. Maar al snel houdt het op met zachtjes regenen, het wordt vrij serieus. Ook hoor ik dwars door mijn oortjes met muziek heen dat het rommelt in de verte. Fijn zeg, zo in Italië. Maar ach, hoe mooi is het eigenlijk, lopen in Italië! Wie wil dat nou niet? Regen of geen regen. Het is alsof de weergoden het horen, want met nog zo’n drie kilometer voor de boeg begint het te stortregenen. Alle sluizen gaan open. Langzaam voel ik het water overal doorsijpelen, er is geen houden meer aan. Mijn schoenen lopen vol en ik waad mij door bakken vol met water. De straten staan blank, de stoepen worden rivieren. Die stoepen in Italië hebben weliswaar minstens vijf putten per vierkante meter, maar deze hoeveelheid water kunnen ze echt niet aan. Ik loop door en ik loop door. Het is best grappig. En koud is het zeker niet. Alleen nat, erg nat. Door- en doornat. Wielrenners komen joelend en zwaaiend voorbij gereden en moedigen me aan. Wat een jolijt. Ik joel terug en geef me helemaal over aan de regen, hoe heerlijk. Ik zie andere fietsers en wandelaars angstvallig schuilen onder bomen. Ik ga niet schuilen, ik loop lekker door. Natter dan dit kan ik niet worden. De bewakingsmeneer bij de camping kijkt me meewarig aan, maar of het nu uit medelijden of bewondering is, weet ik niet. Ik lach breeduit naar hem en geniet van elke plons-stap die ik nog zet. Ik vind het fantastisch, wat maakt die regen nou uit! En ik loop hier gewoon wel ‘even’ achttien kilometer. Helemaal hieperdepieper blij en gelukkig stap ik met kleren en al onder de douche.

'Tussentraining' volbracht

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #19

Hij is binnen, die medaille! Zestien hele kilometers en een kleine honderd meter, ze zitten erop. Man en ik hebben de 10 Mijl van Zwolle-Zuid volbracht en naar volle tevredenheid bovendien. Wat een leuke loop en wat een prachtig parcours. Een klein stuk door de wijk, een flink stuk buitenom en een lekker lang stuk over de dijk langs de IJssel. Het weer was prima, mooi zonnig en een graad of tien. Wel een straffe wind, maar laten we die nou net in de rug hebben op het lange stuk over de dijk. Ideaal, goed geregeld weerprofeten. De eerste ronde van acht kilometer loop ik nagenoeg fluitend. Het is even zoeken naar mijn eigen tempo in zo’n mensenmassa, maar eenmaal de wijk uit verspreidt de meute zich goed. De tweede ronde gaat moeizamer, vooral de laatste vier kilometer vallen me zwaar. Mensen langs de kant scanderen mijn naam en moedigen me aan, highfivend loop ik langs rijen met kinderen. Ik trek me op aan een paar van mijn voorgangers, maar het kost veel kracht ze bij te houden. Van nog even versnellen is al helemaal geen sprake meer, maar de gedachte dat ik ook in mijn ‘vogeltjestempo’ een heel eind kan komen, houdt me op de been. Bij de finish staat Man te filmen. Ook hij heeft een prima loop gelopen. Ik ontvang een flesje water én natuurlijk die felbegeerde medaille. Bijna omhels ik de mevrouw die mij de medaille omdoet, zo blij ben ik dat ik het gehaald heb. Ik ben helemaal kapot en kan even geen fatsoenlijk woord meer uitbrengen. Maar binnen is-ie en die pakt niemand mij meer af. ‘k Heb ‘m de hele avond om gehad.

Dichte deur

Woonkamer op de kop #10

Ondertussen begeeft ineens het slot van de voordeur het. Het wil niet meer voor- of achteruit, linksom of rechtsom. De voordeur is de enige deur die ons toegang geeft tot ons huis. Daar sta je dan, voor een dichte deur. Wat te doen? Het tijdstip van thuiskomst is zodanig dat geen slotenmaker de telefoon meer opneemt. Rest ons niets anders dan het ruitje naast de deur in te slaan en bij onszelf in te breken. Man gaat aan de gang met de hamer, maar het glas geeft niet echt mee. Dat is op zich mooi en heel geruststellend, daar komt niet zomaar even een inbreker door. Wat een taai glas. Man beukt erop los en langzaam verschijnt er een gat in het raam. Beetje bij beetje ramt hij het glas eruit, net zolang tot hij er zelf door kan kruipen. Maar dan. Dan kun je aan de gang met pleisters, want ja, toch bloed. Vervolgens aan de gang met hout en schroeven, puin ruimen, bellen met slotenmakers en glaszetters. Zo zien we toch een ‘mannetjes’ de laatste tijd! Er gaat bijna geen dag voorbij of er staat weer een bus met een of andere werkman op de stoep. Dagenlang leven we op een reserveslot met slechts twee sleutels, inclusief gedoe – wie verlaat wanneer het huis en wie is wanneer weer thuis - totdat ons slot gerepareerd is. De glaszetter laat langer op zich wachten, want dergelijk beveiligingsglas moet besteld worden. Uiteindelijk arriveert ook deze meneer en hij zet er fluitend een mooi nieuw stukkie glas in. Zo gefikst. “Kopje koffie, meneer?” Ik houd werkmeneren maar een beetje te vriend. Het is goed dat ze er zijn.

Klaar voor de start

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #18

Aanstaande zaterdag staat de 10 Mijl van Zwolle-Zuid op het programma. Ik heb het qua trainingen gehaald! Afgelopen zondag heb ik 16,1 kilometer gelopen en nog enigszins lekker ook. Deze week loop ik nog slechts een hersteltraining van hooguit 5 kilometer en dan ben ik er helemaal klaar voor. Wie had dat gedacht eind januari? Ikzelf even niet. En mocht het om een of andere reden aanstaande zaterdag niet lukken of niet lekker gaan, dan weet ik in elk geval dat ik het wel kan. En ook nog in een tijd waarmee ik zelf heel tevreden ben. Zaterdag probeer ik de eindtijd zoveel mogelijk los te laten. Mijn enige doel is de 10 Mijl uitlopen, al is het op mijn tandvlees. De kunst is vooral om niet te hard van stapel te lopen en zeker in het begin goed mijn eigen tempo (pace) aan te houden. Me niet te laten opjutten door al die lopers die me inhalen. Die laat ik lekker gaan, rennen maar. Ik ben klaar voor de start.

Donderse deurendans duurt door

Woonkamer op de kop #9

En zo komt het dat de donderse deurendans onbedoeld écht donders wordt. De schilderman belooft tot tweemaal aan toe dat hij de deuren komt halen, maar hij belt elke keer af. Bij de derde afspraak blijkt de beste man compleet te zijn ingestort. Sneu voor hem, ook balen voor ons. Ons opendeurenbeleid duurt zo langzamerhand wel erg lang en hoewel dat een beetje went, zou het toch fijn zijn als het allemaal eens tot een goed einde komt. Hoe dan ook, wij mogen op zoek naar een nieuwe spuiter voor onze deuren. Man vraagt offertes op bij een vijftal spuiterijen en jawel, daar komt een spuitmeneer de deuren inspecteren. Hij ziet dat het goed is en vooral ook dat het goed gaat komen. Wanneer? Ergens half mei. Man en ik moeten even slikken. Dat is nog dik vijf weken wachten. De donderse deurendans duurt door! (Taaltechnisch klopt dat niet, maar het klinkt zo lekker). Het duurt even, maar het gaat wel heel mooi worden. Ondertussen heeft meubelmaker Ronald Snel onze eetkamertafel en salontafeltjes gebracht. Kijk, dáár worden we blij van. Ze zijn werkelijk prachtig geworden! Nog mooier dan we ons hebben voorgesteld. Die donderse deurendans lijkt voor even vergeten.

Blij met drie dagen stijvigheid

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #17

Ik heb de vijftien kilometer aangetikt. Ik ben eindelijk weer beland op het punt waar ik was voordat ik eind januari een kuitblessure kreeg. Al met al heb ik dat herstel best snel voor elkaar gebokst, maar voor mijn gevoel – ongeduldig als ik ben – heeft het erg lang geduurd. Afgelopen zondag was het zover, vijftien hele kilometers stonden op de planning. Het ging heel goed, het was heerlijk weer, ik liep in een prima tempo en had geen pijn in mijn kuit. De drie dagen vol stijvigheid die volgden, nam ik met liefde op de koop toe.

 

Vanaf nu acht ik mezelf klaar voor de 10 Mijl van Zwolle Zuid op 15 april. Die moet toch lukken! Vanmiddag doe ik een hersteltraining, acht kilometer ‘vogeltjes kijken’. Grauwe grijzigheid alom, maar de natuur doet zichtbaar haar best. Langzaamaan krijgen kale bomen een voorzichtige groene waas, andere bomen strooien al royaal met hun bloesem. En kwetteren die vogeltjes niet net weer wat harder dan vorige week?

 

Fluitend voor de wind

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #16

De teller staat op twaalfenhalve kilometer. Ondanks het onstuimige herfstweer trek ik afgelopen zondag m’n outfit aan en ga ik vol goede moed op pad. De eerste helft gaat heerlijk voor de wind, letterlijk en figuurlijk. Fluitend loop ik iets sneller dan normaal. Maar dan komt natuurlijk dat moment waarop je weer rechtsomkeert moet maken. En dat betekent wind tegen. En hoe, wat een straffe wind. Nu begrijp ik ook die benepen gezichten van de hardlopers die ik zojuist tegenkwam, toen ik nog de wind in de rug had. Mijn tempo stort in als een plumpudding, met deze wind in m’n snuit is het niet vol te houden. In ‘vogeltjestempo’ (zie mijn eerdere blog over vogeltjes kijken) voltooi ik mijn lopie, compleet doorgewaaid. Hopelijk laten de weergoden de wind wat liggen tijdens de 10 Mijl van Zwolle-Zuid en de Zwolse Halve Marathon.

Taart van Sjoerd en de donderse deurendans

Woonkamer op de kop #8

Nadat Sjoerd met zijn opa - of is het zijn vader – en een vriend de bank in een enorm grote gehuurde bus heeft geladen, komt hij de cabine uit met in zijn handen een taart. Ik smelt ter plekke, hoe aardig van Sjoerd. Een taart voor ons als dank voor de verkoop. Zoiets schattigs heb ik bij al die verkopen via Marktplaats nog niet eerder meegemaakt. En ik kan gerust zeggen dat we heel wat kopers aan de deur hebben gehad de laatste tijd. Onze Sjoerd spant de kroon. Hij is de laatste én de leukste. De bank is hem van harte gegund. En voor ons is het toch een fijn idee dat de bank zo goed terechtkomt.

Ondertussen is de donderse deurendans begonnen. Man heeft alvast de voordeur geschuurd, met alle gevolgen van dien. Schuurstof overal, uche kuche. Maar alles voor het goede doel: stralende hoogglanswitte deuren. Het gaat gebeuren. Voorzichtig slepen we alle deuren het huis uit. Schilder Robert neemt ze mee naar een spuiterij en zorgt ervoor dat ze er spik en span uit komen te zien. Drie dagen en nachten lang voeren we opendeurbeleid in huis, transparantie ten top. De voordeur wordt ter plekke gespoten als de deuren worden teruggebracht. We kunnen niet wachten, laat maar komen.

Laat het los & andere tegelsprookjes

Je kent ze wel: hoogdravende wijsheden en spirituele quotes. Te pas en te onpas worden ze gebruikt, je hoort en ziet ze overal. Ook bij mij op het werk strooien we er rijkelijk mee en daar ben ik zelf een van de aanstichters van. “If you can dream it, do it!” prijkt er op ons krijtbord.

Susan Smit neemt vijfenveertig dergelijke oneliners onder de loep en beziet ze van alle kanten. Ze gruwelt en beschrijft, ze hakt, beitelt en schaaft de spreuken van weleer en ze weet de meest populaire uitdrukkingen zo te benaderen, dat je met een beetje échte wijsheid en inzicht de oprechte verdieping ervan weer weet te vinden. Zodat je er ook écht iets aan hebt.

Zo fileert Susan het tegeltje ‘Leef alsof het je laatste dag is’. Hierover schrijft ze: “[…] Een mens zou juist niet moeten leven alsof zijn laatste uur geslagen heeft, maar alsof de eeuwigheid nog voor hem ligt. Alleen dan, zonder een spoor van gehaastheid of spoed, kun je een ervaring volledig absorberen – zorgeloos stil, geduldig en weids, zonder angst dat er ooit een einde aan komt.” Dat is pas wijsheid. ‘Laat het los & andere tegelsprookjes’ is wijs en hilarisch geschreven en bovendien mooi vormgegeven.

Lentewarmte en medailles

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #15

Die tien kilometer zit in de benen. Mooi in mijn normale hardlooptempo, zonder pijn in de kuit. Daar word ik blij van. Ook blij word ik van het heerlijke weer. Zon en lentewarmte, dat loopt meteen een stuk fijner. Bovendien is het de eerste dag van het jaar waarop de korte broek weer aankan. Laagje voor laagje krijgen de benen weer wat kleur.
So far so good. Weer een stap in de goede richting van de Zwolse Halve Marathon in juni, met als tussenstap de 10 Mijl van Zwolle-Zuid in april. Wat een trainingsplan, ik word al moe als ik eraan denk. Wat mij over de streep trekt om me voor die Tien Mijl in te schrijven, is de opmerking van Man, dat je een heuse medaille verdient als je ‘m uitloopt. Kijk, daar doe ik het voor. Al vanaf mijn allereerste wedloop wil ik namelijk zó graag een tastbare herinnering aan mijn deelname aan dergelijke lopen. Al is het maar een vaantje, dat lijkt me fantastisch. Een medaille is natuurlijk nóg gaver. Die bewaar ik dan mooi in mijn trommeltje met al mijn medailles. Je weet wel, die van de avondvierdaagse en de zwemvierdaagse.

Tien mijl van Zwolle-Zuid

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #14

Man heeft iets ‘leuks’ bedacht in aanloop naar de Zwolse Halve Marathon: de Tien Mijl van Zwolle-Zuid. Tien mijl. Dat is 16 kilometer en nog wat. Zestien hele kilometers op zaterdag 15 april 2017. Dat is over een maand al! Ik riep nog: "We wonen helemaal niet in Zwolle-Zuid", maar dat hielp niet. Man ziet het als een mooie tussentraining richting de Zwolse Halve Marathon, om te kijken of we op koers liggen. Daar zit wat in. Moet kunnen. Maar toch, ik ben net een beetje hersteld van die kuitblessure en ik vind het nogal een uitdaging. Even een wedstrijdje tussendoor. Ga er maar aan staan. Ik heb vier weken de tijd om van acht naar zestien kilometer terug te komen. Da’s twee kilometer per week erbij. Laat ik vandaag de tien kilometer proberen aan te tikken. Het is prachtig mooi lenteweer, dat helpt vast, al is het alleen maar voor het goede gemoed. Wish me luck.

Vogeltjes kijken

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #13
 
Om de vorige loopsessie snel te vergeten lopen Man en ik de dag erna samen in een rustig tempo zes kilometer. Zo’n tempo waarbij je ook nog gewoon in staat bent een gesprek te voeren. Vogeltjes kijken, noemen we het ook wel. Hardlopen met een lage hartslag. Op de site van Sportrusten.nl lees je er alles over. Vogeltjes kijken is een rustige hersteltraining, die we zeker eenmaal per week in ons trainingsprogramma opnemen. Bovendien is het uiterst effectief voor de vetverbranding en dat is toch mooi meegenomen.

Twee dagen later voer ik het tempo weer op. Zou ik deze keer vijf kilometer in mijn normale hardlooptempo kunnen lopen? Zou de conditie al een beetje zijn bijgetrokken? Ik start weer met een kilometer rustig aan – geen vogeltje te bekennen met al die regen – en vervolgens voer ik het tempo op naar 5:50 per kilometer. Het gaat goed. Zo goed zelfs, dat ik na vijf kilometer besluit er nog twee kilometer aan vast te plakken. Daarmee staat de teller al op 8 kilometer in totaal. Als ik de kilometers in dit tempo verder weet uit te bouwen, moet het toch lukken met die halve marathon op 10 juni?

Van vijf naar zes

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #12

Mijn kuit houdt zich redelijk gedeisd, het lijkt goed te gaan. Langzaam breid ik mijn kilometers en tempo uit. Na de vorige voorspoedige vijf kilometer ga ik voor een loop van zes kilometer in mijn normale hardlooptempo. Ik begin voorzichtig met twee minuten wandelen en een kilometer dribbelen, toch nog een beetje bang voor de kuit. Maar het gaat wederom hartstikke goed. Bij kilometer twee versnel ik mijn pas naar mijn normale tempo per kilometer, met het idee dit de rest van het loopje vol te houden. Maar dat valt tegen. Mijn conditie is niet meer wat het geweest is. Is die kuit eindelijk een beetje oké, loop je tegen je eigen conditie op. Na kilometer vier krijg ik steken in mijn zij en mijn hartslag is behoorlijk hoog. Gas terug. En weer iets met geduld dus.

Nieuwe poging

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #11

Nieuwe poging. Vijf kilometer. Vijf minuten wandelen. Spieren opwarmen. Vijf minuten hardlopen. Rustig tempo. Heel rustig tempo. Kuit houdt zich koest. Twee minuten wandelen. Gaat goed. Vijf minuten hardlopen. Lekker. Stiekem zeven minuten. Twee minuten wandelen. Kuit vindt het prima. Vijf minuten hardlopen. Ik maak er tien van. Kuit maakt er geen probleem van. Gaat hartstikke goed. Twee minuten wandelen. Bijna thuis. Drie minuten hardlopen. Blij thuis.

Check, check, dubbelcheck

Woonkamer op de kop #7

De bank is verkocht. Ineens is daar toch weer een bod. Sjoerd komt de bank bekijken, samen met zijn moeder Maud. Hij gaat op zichzelf wonen en zoekt een lekkere plofbank. Hij neemt voorzichtig plaats en zijn gezicht begint te stralen. Hij mag het kleed er van ons bij hebben. Hij blij! Wij blij. Bank verkocht, alles verkocht! Check, check, dubbelcheck.

Alle oude meubels zijn dus verkocht en al het klussen is klaar. De donkergrijze muur is, net als het plafond en de lichtgrijze muur, erg mooi geworden. Het totaalplaatje verdient zó een plekje in een woontijdschrift, vinden we zelf. Hoewel we daarmee dan natuurlijk beter even kunnen wachten tot de nieuwe meubels zijn gearriveerd.

Het klussen krijgt nog wel een staartje. U kent het wel, van het een komt het ander. Al babbelend met de schilder kwam Man er namelijk achter dat hij ook handig is in het spuiten van deuren. Laten we nu net drie nieuwe deuren voor in de hal hebben besteld. En als hij dan toch bezig gaat, wil hij misschien wel al onze binnendeuren meespuiten? Geen punt bij Van Olst! De schilderman riep het immers de hele week al. Alle deuren in huis stralen ons straks in hoogglans wit tegemoet, als een kers op de toch al prachtige taart.

Schrijf ik me wel of niet in?

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #10

Ik mag beginnen met hardlopen! Weliswaar heel voorzichtig en rustig aan, maar het begin is er. Dus de volgende dag spring ik uit mijn bed en hijs mezelf linea recta in de hardloopkleren. Gáán! Eerst rustig vijf minuten wandelen om de spieren op te warmen. Dan braaf twee minuten hard, een minuut wandelen. Maar al bij de tweede versnelling voel ik die #%&O@-kuit weer opspelen. Nee toch! Ben ik dan in die luttele twee minuten al te hard van stapel gelopen? Ik voltooi het rondje wandelend, afwisselend met steeds een piepklein stukje dribbelen. Want ik geloof het gewoon niet, is het nou nog niet goed met die kuit? Nee, het is duidelijk nog niet goed met die kuit. Ik neem me voor me niet in te schrijven voor de Zwolse Halve Marathon. Laat ik die wens maar doorschuiven naar volgend jaar, dan is de druk er voor nu in elk geval vanaf. Ondanks mijn gebaal en gemopper en gemauw weet Man mij toch over te halen. Mocht ik niet op tijd fit en klaar zijn voor de halve marathon in juni, dan ben ik slechts het inschrijfgeld kwijt. Hoe erg is dat? En wie weet is er dan zelfs nog wel een liefhebber voor mijn startbewijs te vinden. Zo gezegd, zo gedaan. Onze inschrijving is een feit.

Meubeljacht

Woonkamer op de kop #6

Het wordt echt prachtig, de woonkamer. Het plafond is strakwit, de lichtgrijze muur is fantastisch mooi geworden en de vloer wordt momenteel gelegd. Ik kan niet wachten tot ik beneden mag gaan kijken. De donkergrijze muur staat nog op de planning en dan … gaan we lekker op ons tuinmeubilair zitten wachten op onze nieuwe meubels. Een week of twaalf. Alles wat we bij elkaar hebben bedacht en gezocht aan meubels, hebben we besteld bij Home Center in Wolvega. Om het grijs-witte-zwarte geheel straks wat te doorbreken hebben we heel stoer - en stiekem ook wel spannend - gekozen voor eetkamerstoelen in zes verschillende kleuren. Grote heks verklaart ons voor gek en kleine heks zegt het ronduit lelijk te vinden. Wacht maar. Man en ik weten wel beter.
De eetkamertafel en salontafeltjes laten we op maat en geheel naar eigen wens maken bij een ambachtelijke meubelmaker in Mastenbroek, jawel, bij ons om de hoek. Een bevlogen jonge knul die in een schuur achter de boerderij van zijn vader een werkplaats heeft en van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt. Hoe authentiek wil je het hebben. Ik word daar zo blij van!

Sauzen en egaliseren

Woonkamer op de kop #5

De kijkers voor de bank kwamen dus mooi niet opdagen. Jammer, want het paste zo mooi in de planning van het ontruimen van de kamer. Rest ons niets anders dan de bank in de garage te parkeren. De volgende ochtend staan we om half acht fris en fruitig klaar om de vloermeneren te ontvangen. Na een bakje koffie en thee, en nog een en nog een, is het negen uur geweest en zijn er nog altijd geen werkmannen. Die beginnen toch altijd vroeg in de morgen? Een belletje brengt duidelijkheid: we staan om half 12 ingepland. 

Als ze er dan eenmaal zijn, gaat het ineens ook heel hard. Hoofdvloermeneer Jan en zijn kornuit zijn goed op elkaar ingespeeld en onze plavuizen vloer verdwijnt tegel voor tegel onder een grijze massa egaliseerspul. Het ziet er superstrak uit. Na een nacht drogen en opharden staat schilder Robert volgens afspraak keurig om half negen op de stoep. Vandaag staat het spuiten van het plafond op het programma. De hele kamer behalve het plafond verdwijnt onder een laag plastic. Man en ik vertrekken naar Home Center voor het bestellen van onze nieuwe meubels. Eens kijken of we een mooie totaaldeal kunnen sluiten. Daarover later meer. Bij thuiskomst weten we niet wat we zien. Een super-megawit mooi plafond! Wat een verschil. Grote heks vertelt dat de schilderman ook had opgemerkt dat het plafond behoorlijk zwart – lees: vies – was geweest. Geen overbodige luxe dus, deze opknapbeurt. Weer een dag later zijn de muren aan de beurt. De ene kant van de kamer wordt lichtgrijs, de andere kant, de lange muur, wordt donkergrijs. Hoe zal dat uitpakken?

Schildermannen en vloermeneren

Woonkamer op de kop #4

Zaterdagmorgen, vroeg uit de veren. Er is een koper uit Kuik onderweg voor de tweede ladekast. 
We zijn druk bezig met het ontruimen van de woonkamer. Boekenkasten leegmaken, alles van de wanden schroeven, vensterbanken leegmaken en plinten weghalen. Het gaat gebeuren de komende week. Maandag komen de vloermeneren om de vloer te egaliseren, dinsdag en woensdag gaan de schildermannen los en donderdag wordt de vloer gelegd. Ik kan niet wachten tot het moment waarop we voor het eerst onze nieuwe kamer in mogen. In onze verbeelding ziet het er dan echt gewéldig uit.

De bel gaat. Xander staat voor de deur. Een beetje wereldvreemd of misschien verbaasd kijkt hij om zich heen en richt zijn blik op de ladekast. Hij vertelt dat het er bij hem thuis niet zo opgeruimd uitziet, want tja, kleine kinderen hè. Hij staart weer naar de ladekast en vist het geld uit zijn binnenzak. Of Man misschien nog even wil helpen de kast in de auto te tillen. "Nou, vooruit", grapt Man. Is niet meer dan logisch toch. Dag Xander. Dag ladekast nummer twee: check!

's Middags rijden Luna en haar man voor met een gehuurde aanhanger. Man heeft nog een mooi stukkie tapijt voor op de bodem van de aanhanger. Zo schuif je de boekenkasten makkelijk naar binnen en beschadigen ze niet tijdens de reis. Weer een tevreden klant. Nu alleen de bank nog! Morgen kijkers.

In de olie

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #9

Tijd voor weer een wandeling. Dit keer gaat grote heks gezellig met me mee. We gaan voor zes hele kilometers binnen een uur. Geen gemoedelijk geslenter dus, maar flink aanpoten. Toch zijn we nog prima in staat te kwebbelen en foto’s in de olie te maken. Halverwege worden we ingehaald door Man, die een pittige intervaltraining doet. Zou ik binnenkort ook weer …? Was het maar zover.

Twee dagen later trek ik hoopvol mijn hardloopkleding aan. Ik wandel rustig en braaf naar de fysio en hoop zo ontzéttend van harte dat ik na dit bezoek weer mag starten met hardlopen, zij het minimaal. Maar starten is starten. Als het goed gaat op de loopband, mag ik beginnen met twee minuten op, een minuut af. Een klein begin, maar een zeer welkom begin. De inschrijving voor de Zwolse Halve Marathon is immers aanstaande. Ga ik het redden?

Wat je van ver haalt

Woonkamer op de kop #3

De boekenkasten zijn aan de beurt. We krijgen bezoek uit Randwijk, een klein dorp nabij Wageningen. Wat een reis. Zestigers Luna en haar man bewonderen de boekenkasten en ze vertellen ongevraagd en zeer gedetailleerd over hun plannen. Hoe zoonlief zich er ook mee bemoeit, ook al is hij al tijden het huis uit. Meneers oude versterker moet ook in de kast passen. Ze meten en wikken en wegen en vangen de terugreis aan om thuis nog weer eens te meten en te wikken en wegen. Er volgt nog een tiental vragen en dan blijft het angstvallig stil. Uiteindelijk komt dan toch de verlossende app: de deal gaat door. Of ze de kasten nog wel even mogen laten staan, zodat meneer eerst de kamer kan sauzen. Voor ons geen probleem, totdat bij ons de schilder komt. Wel even aanbetalen natuurlijk. Wij strepen de twee boekenkasten vast af: check!

Het volgende bezoek komt ook van ver. Ma Bep en zoon Niels uit Doetinchem komen de eettafel en stoelen bekijken. Ma vindt het er allemaal goed uitzien en zoonlief knikt instemmend. De meubels zijn voor hem bedoeld en mams heeft dit voor hem op Marktplaats gevonden. Ze zijn al snel akkoord en twijfelen nog even over onze tweede ladekast, maar die vinden ze te duur. Man en ik helpen hen de tafel en stoelen de gehuurde bus inladen. Niels bindt nog een waslijntje om het geheel heen tegen het schuiven. Als dat blijft staan, mag het een wonder heten. We wensen ze er veel plezier mee en een goede reis terug. 
Tafel en stoelen: check! Tijd om het tuinmeubilair tevoorschijn te toveren.

Voorzichtig optimisme

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #8

De fysio is optimistisch. Ze kneedt deze keer beide kuiten flink en tapet de gehavende kuit weer in. Als het wandelen de komende week pijnloos verloopt, mag ik volgende week even op de loopband hardlopen. Hoor ik dat goed? Voorzichtig goed nieuws! Met goede moed wandel ik de volgende dag weer een rondje van vijf kilometer. Het miezert heel hard, maar dat doet me niks. Het gaat goed en dat biedt perspectief. Stiekem probeer ik even te dribbelen. Dat is nog wat gevoelig. Snel terug in wandelstand.

Geduld.
Geduld.
Geduld.

Oud genoeg om mooi te zijn

Woonkamer op de kop #2

Een nieuwe bieder dient zich aan: Odeon! De interieurontwerper van ons plaatselijke theater is op zoek naar een bank voor de foyer. "Oud genoeg om mooi te zijn, maar wel kwalitatief goed voor publiek om op te zitten." Ze biedt zonder pardon de vraagprijs. Alleen de directie moet nog toestemming geven. Helaas stopt het verhaal daar: de bobo’s borduren toch liever voort op de chesterfieldstijl. Jammer. Hoe leuk zou het zijn geweest om tijdens een avondje uit nog eens een pauzedrankje te nuttigen op je eigen oude bank!

Dan komen Frank en zijn vrouw langs voor een van de twee ladekasten. Ze kiezen er een uit en willen 'm meteen meenemen. Snel trekken Man en ik alle inhoud uit de lades. "Cd van jou, cd van mij. Cd van ons allebei!" Op zo'n snelle kijken-kopenactie hebben we even niet gerekend. Uiteraard verlenen wij alle medewerking. Zo verdwijnt ladekast nummer een achter in een BMW: check!

Te koop aangeboden

Woonkamer op de kop #1

Sinds een week eten we aan onze tuintafel. Niet omdat het zulk prachtig weer is, maar omdat-ie gezellig binnen staat. Langzaamaan verdwijnen de meubels uit onze woonkamer en schuiven we ons tuinmeubilair naar binnen. We gaan onze woonkamer aanpakken. Alles eruit, alles opknappen en vervangen. We zijn eraan toe. Al een tijd lang kijken we om ons heen. Wat vinden we allebei mooi? Op een stille zaterdag bezochten we al eens een woonboulevard om inspiratie op te doen en de laatste weken gingen we los. Wat hebben we een woonwinkels afgestruind. Steeds meer werd duidelijk waar we samen blij van worden. Nu zetten we door en onze nieuwe woonkamer krijgt in gedachten steeds meer vorm. Klaar voor de start. 

Voordat we orders geven aan schilders, vloermeneren en meubelleveranciers is het misschien goed om eens te kijken wat ons huidige meubilair doet. Lang leve Marktplaats. Op een zondagmiddag maakt Man foto’s van alle afzonderlijke meubelstukken en plaatst ze op Marktplaats. Nog diezelfde avond arriveren de eerste bezoekers.

Harry en Evelien uit Raalte aanschouwen onze salontafel en meidenkast en 'zagen dat het goed was'. Hoewel, Harry heeft meer oog voor PSV op tv. Gelukkig houdt vrouwlief hem bij de les: “Harry, wel even ter zake blijven!" Evelien wil ook de eettafel wel hebben, maar die gaat helaas niet bij ze passen. Ze zijn net kleiner gaan wonen. Met een heuse vrachtwagen rijden ze een dag later de straat in. Harry raust 'm enigszins lomp achteruit de dam op. Rustig aan Harry! Maar alles komt goed, dankzij de bezielende leiding van vrouw Evelien. Salontafel en meidenkast: check!

Wordt vervolgd ...

Eerste lentedag

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #7

 

Met de juiste sokken in de juiste schoenen wandel ik nog weer eens een rondje. Het is prachtig weer, de eerste lentedag lijkt een feit. Al snel kan m’n jas uit. Wat fijn, die zon! De pijn in mijn kuit is wat minder aanwezig. Is het eind van de blessure misschien in zicht? Ik hoop het maar. Want het is heerlijk dat de temperatuur oploopt, maar mijn ongeduld doet dat ook. Ik kom menig hardloper tegen of word er door een ingehaald. Het liefst zou ik ze achterna roepen: ik ben ook een hardloper hoor. Echt, het is heerlijk weer om een uur te wandelen, maar wat zou het fijn zijn om weer lekker te rennen. Eens kijken wat de fysio er morgen van zegt.

Balen en blaren bovendien

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #6

 

Het hardlooploze bestaan zint me helemaal niks, maar dat was u vast al opgevallen. Mijn geduld wordt ernstig op de proef gesteld, bovendien heb ik van nature niet zoveel van dat goedje. Natuurlijk kan ik wel wat voordelen van het niet-mogen-hardlopen opnoemen. Zo is het momenteel berekoud buiten. Wie zit er dan te wachten op een rondje hardlopen? Ook levert het niet-hardlopen tijd op. Tijd die ik mooi kan gebruiken om te bloggen en dat is een leuke bijkomstigheid. Toch blog ik liever over mooie hardlooprondjes, tegenvallende intervaltrainingen of regenachtige donkere duurlopen. Dat geeft toch nét iets meer voldoening. Als Man vertrekt voor een intervaltraining, trek ik de wandelschoenen aan en maak een rondje van vijf kilometer. Ik moet toch wat. Ik wandel flink door, maar het valt me tegen. Ik baal ongelooflijk, die kuit blijft maar opspelen. En ik heb verkeerde, te dikke sokken aan, waardoor ik ook nog met twee grote blaren op de hielen thuiskom. Om chagrijnig van te worden. Maar ik heb wél een mooi plaatje van de koude witte wereld geschoten.

Dan maar wandelen

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #5

 

De tape laat los, dus ik haal 'm er helemaal af. Mag ook, van de fysio. Bovendien gaat het iedere dag een beetje beter met mijn kuit. Maar tot mijn verbazing voel ik mijn kuit, zo zonder tape, ineens weer méér. Dat had ik niet gedacht. Heeft dat tapen dan echt zoveel te betekenen? De fysio moet lachen, als ik het haar een dag later vertel. Natuurlijk biedt de tape steun! Ze masseert mijn kuit rondom de scheur en pakt 'm opnieuw in met tape. Ik krijg wat oefeningen mee voor het rekken en versterken van de kuit. Driemaal daags ‘innemen’. “En lekker blijven fietsen en wandelen”, voegt ze toe. Wat mijns inziens niets anders betekent dan: GIJ ZULT NIET HARDLOPEN.

Running Man

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #4

Man loopt natuurlijk gewoon door, da’s logisch. Vandaag gaat hij voor een lange duurloop van 15 kilometer. Ik baal enorm dat ik niet kan. Om toch een beetje in beweging te zijn, fiets ik met hem mee. Fietsen gaat prima met mijn geblesseerde kuit. Ik werp me voor de gelegenheid op als fotograaf en schiet mooie plaatjes. De route is prachtig. Ook maak ik filmpjes van de Running Man, zodat hij thuis eens rustig kan kijken hoe hij zelf loopt.

Geduld

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #3

Het lijkt mee te vallen met mijn kuit, de pijn neemt af. Alleen het traplopen naar beneden doet zeer en de pas versnellen, het afzetten, is nog gevoelig. Ik hoop zo dat het geen vier tot zes weken gaat duren, zoals alle onheilspellende berichten op internet over scheuren en zweepslagen in de kuit zeggen. Als je niet mag hardlopen, wil je zo ontzettend graag wél hardlopen. Ik kan echt niet wachten tot ik weer kan en mag. Geduld is het grote toverwoord. Maar het is net alsof je helemaal dichtslibt als je niet hardloopt. Dikke onzin natuurlijk, maar het voelt niet fijn.

De fysio wisselt de roze tape voor een groene variant. De tape ondersteunt wel wat, het gewone lopen gaat makkelijker. Ze begrijpt mijn ongeduld maar laat toch nog even terloops die ‘vier-tot-zes-weken’ vallen. Dat heb ik gewoon maar niet gehoord. Ik hoop dat ik in de helft van die tijd, of minder nog, weer startklaar ben voor een mooi lopie.