De dag van de Zwolse Halve Marathon

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #24 (slot)

Laat ik beginnen met het mooiste van alles: de finish. Daar wacht mij niet alleen de eindstreep van deze zware doch mooie halve marathon, maar ook Esther en Gerard van RTV Oost staan er klaar om mijn eerste reactie op mijn persoonlijke strijd in beeld en geluid te vangen. Bovendien wacht een paar meter verderop natuurlijk die felbegeerde medaille! Maar het allerfijnste is toch wel dat Man - ook moe en heel tevreden – mij daar stralend en trots staat op te wachten. Dit is het moment waarnaar we al weken uitkijken en waarvoor we al die maanden zo hard en gedisciplineerd hebben getraind. Maanden van vele hoopvolle en dan weer tegenvallende trainingen en nogal wat blessureleed. Natuurlijk heb ik onderweg van deze halve marathon genoten, ondanks de hitte, de toenemende vermoeidheid en de zwaarder wordende benen. Het schitterende weer, de gezellige route dwars door de Zwolse binnenstad vol met bandjes en orkesten, al die juichende mensen langs de kant en die prachtige benen van die vliegensvlugge Kenianen. Het is in een woord geweldig om mee te maken!

Eerder die avond staan Man en ik verwachtingsvol aan de start van de Zwolse Halve Marathon. Het is zonnig en misschien wel een beetje erg warm. Mijn hartslag laat weten dat-ie het spannend vindt, bij voorbaat al. Wat staat mij immers onderweg allemaal te wachten, nu RTV Oost mij volgt? Voor je het weet, doemt er zomaar ineens een camera voor mijn neus op. Ik ben op alles voorbereid, maar het bezorgt me wel de zenuwen.

De eerste drie kilometers vliegen voorbij. In een grote stroom rennen we met zo’n 4500 sportievelingen richting centrum, alwaar ons drie rondjes van zes kilometer wachten. Ik zet alvast een glimlach op als ik voor de eerste keer de finish passeer. Dat is het punt waarop ik die cameraploeg verwacht. Niets van dat alles. Ik loop lekker door en begin vol goede moed aan het eerste rondje. Wat een feest, al die mensen en overal muziek. Alsof je op handen gedragen wordt. Bij aanvang van het tweede rondje ontdek ik weer geen Esther, gelukkig maar, want met mijn gemoed is het iets minder gesteld dan zojuist. Toch slepen al die juichende mensen mij ook door het tweede rondje heen. Langzaam voel ik mijn benen vollopen en mijn hartslag is torenhoog. Ik maak gretig gebruik van elke waterpost die ik tegenkom en kauw wat op een winegum. Ook bij het derde rondje geen camera’s. Eerlijk gezegd vind ik het wel prima zo, want vrolijk ben ik al helemaal niet meer. Laat staan spraakzaam. Wat is het zwaar! Nog een ronde te gaan. Mijn kuiten voelen stram en ik moet die Hortensiabrug nog eenmaal trotseren. Ik schraap mezelf bij elkaar en met kleine stapjes en een pace (aantal minuten/kilometer) van heel langzaam sleep ik mezelf door de laatste kilometers. Dan zet ik alvast een lach op mijn gezicht, want ja, zo direct ga ik voor heel Overijssel vertellen hoe fantastisch ik het allemaal heb gevonden. Toch? Nog een bocht, nog honderd meter en dan naar links afbuigen, daar is-ie: de finish! En die maakt van mijn opgezette lach spontaan een hele echte.

Het interview na afloop? Klik hier. (Vanaf 26’40”).
Filmpje van mijn training nog eens bekijken? Klik hier.