Pino en Giulietta (3/3)

Mijn laatste vakantieverhaal wijd ik geheel aan onze overburen op de camping in Italië. Als ik aan hen terugdenk, verschijnt er direct een glimlach op mijn gezicht. Wat een prachtig stel. We hebben veertien dagen naar ze mogen kijken en zijn gewoon een beetje van ze gaan houden. Twee oude, rasechte Italianen, en als we tien woorden met ze hebben gewisseld, is het veel. Toch schept het een band, overburen zijn. Het slot van een drieluik.
Vakantieverhalen (9-slot)

Onze eigen laatste campingdag is aangebroken. Binnen een ochtend hebben wij de boel ingepakt en voor mekaar. Opgeruimd, schoon en wel en klaar voor vertrek. Wie zou er eerder weg zijn? Onze oude overbuurtjes of wij? Het zal erom spannen, hoewel, zij zouden het met gemak ook nog een paar dagen kunnen rekken natuurlijk.

Het moment is daar dat hun caravan een stukje verplaatst moet worden, zodat Pino de auto er goed voor kan rijden. Man en ik springen op om te helpen duwen en trekken. Zo’n volle en loeizware caravan krijgen die twee mensjes toch niet in hun uppie van de plek?
Als de caravan eenmaal is aangehaakt, lijkt het erop dat Pino wil wegrijden. Wij zien dat de elektriciteitskabel nog in de caravan zit, maar gaan ervan uit dat Pino dat ook wel weet. Niet dus. Pino geeft gas en Man springt op, brult ‘ho’ en rent erheen. Maar ook hier blijven de oudjes heel rustig onder en met handen en voeten geven ze blijk van grote dank.

Pino vertrekt met caravan, maar zonder zijn vrouw. Zij ziet onze verbazing en schiet in de lach. Italiaans of niet, ze maakt ons heel duidelijk dat hij écht niet zonder haar vertrekt hoor. Op de plek ligt nog een stapel grondzeilen. We bieden aan ze weg te brengen maar dat wimpelt ze resoluut af. Pino zal zo wel terugkomen. Maar waar blijft-ie dan? Het duurt maar en duurt maar. Zij schuifelt een paar plekken verderop en buurt nog wat bij vrienden. Er lijkt geen einde te komen aan hun vertrek.

Wij wachten hun definitieve aftocht niet langer af en gaan voor onze laatste duik naar de zee. Het kan nog uren duren voordat ze echt vertrekken. En ja hoor, als we teruglopen naar onze plek spotten we het stel doodleuk een straatje verderop, rustig op de koffie bij vrienden of bekenden. Ze nemen kennelijk de hele dag de tijd om afscheid te nemen van, nou ja, zo’n beetje iedereen. Bij onze caravan aangekomen, ontdekken we een fles wijn op onze tafel. We kijken elkaar grijnzend aan: het zal toch niet ...? En het is niet zomaar een wijntje, deze is oprecht met zorg uitgezocht! Ze hebben dus al die tijd ook heel goed naar óns gekeken, dat blijkt. Wat een schatten.

Even later komen ze gearmd aangelopen en we slaken spontaan allerhartelijkste kreten en mille grazie’s naar elkaar uit. Man vertelt in zijn beste Italiaans, of is het Frans, over onze liefde voor Italië, het Gardameer, Verona en de overheerlijke wijnen uit die streek, waaronder diegene die we net van hen hebben gekregen. Ze glunderen van oor tot oor bij het horen van ‘Verona’. Het is hun woonplaats en Pino grijpt zijn vrouw vast en wijst trots naar haar: “Mio Giulietta”! We schudden handen en zwaaien ze uit, als vrienden voor het leven.

Pino en Giulietta (2/3)

Mijn laatste vakantieverhaal wijd ik geheel aan onze overburen op de camping in Italië. Als ik aan hen terugdenk, verschijnt er direct een glimlach op mijn gezicht. Wat een prachtig stel. We hebben veertien dagen naar ze mogen kijken en zijn gewoon een beetje van ze gaan houden. Twee oude, rasechte Italianen, en als we tien woorden met ze hebben gewisseld, is het veel. Toch schept het een band, overburen zijn. Deel 2 van een drieluik.
Vakantieverhalen (9 deel 2/3)

In onze tweede week treedt er een verandering op bij onze campingoverburen. Er verschijnt ineens een familiemeneer met een grote bus. Zij veegt en veegt en Pino haalt het hokje en het schuurtje leeg. Dat alles in een wel heel relaxed tempo. Er wordt net als elke dag gewoon rustig en uitgebreid gegeten en gedronken en de man met de bus blijft slapen, een nachtje of drie. Ook het middagdutje van Pino wordt zeker niet overgeslagen. Er wordt opgeruimd, maar rustig aan en slechts in de schamele tijd die rest tussen de dagelijkse beslommeringen door. Doosje ... voor ... doosje. En de puinhoop wordt met het uur groter en groter, wat een uitdragerij.

Zo begint het er toch serieus op te lijken dat ze de boel opbreken. Zal wel voor de winter zijn, vermoeden wij, want alles wijst erop dat ze hier een seizoensplek hebben. Iedere ochtend bij het ontbijt speculeren wij wat er die dag bij hen staat te gebeuren. Als we een dagje weg zijn, gokken we de stand van zaken bij terugkomst. Steeds weer zitten we er faliekant naast. Het schiet niet op. Na een aantal dagen blijkt de man met bus wel te zijn vertrokken en het geheel ziet er zowaar een beetje netjes uit. Ze zullen een dezer dagen dan zelf ook wel vertrekken.

Maar ze vertrekken niet. Nee, de ontruiming gaat gestaag door! Met z’n tweetjes, stap voor stap, hier een scheerlijn, daar een tentflap. Zij maakt alles grondig schoon, overal gaat een lapje over. En ze blijft maar vegen. Hij scharrelt rond, doet hier wat, daar wat. En weer een tukkie. Onder de boom, vlak aan de straat, en snurken maar. Voorbijlopende campinggasten schieten in de lach en beginnen spontaan te fluisteren.

Hoe dan ook, langzaamaan wordt de caravan zichtbaar en dat levert een nieuw inkijkje op. Die ouwe Tabbert zit werkelijk tot aan de nok toe volgestouwd. Het is een wonder dat ze er zelf nog in kunnen slapen. En waar moeten ze heen met al die losse spullen die er nog buiten liggen? Een ding is duidelijk: ze gaan vertrekken, en wel met hun héle hebben en houden.

Benieuwd hoe het de oudjes verder vergaat? Deel 3, het slot van dit drieluik, volgt binnenkort.

Pino en Giulietta (1/3)

Mijn laatste vakantieverhaal wijd ik geheel aan onze overburen op de camping in Italië. Als ik aan hen terugdenk, verschijnt er direct een glimlach op mijn gezicht. Wat een prachtig stel. We hebben veertien dagen naar ze mogen kijken en zijn gewoon een beetje van ze gaan houden. Twee oude, rasechte Italianen, en als we tien woorden met ze hebben gewisseld, is het veel. Toch schept het een band, overburen zijn. Deel 1 van een drieluik.
Vakantieverhalen (9 deel 1/3)

Hun plek is even groot als die van ons. Maar waar wij nog bijna met de auto een rondje om onze caravan kunnen rijden zonder het tentje van de heksen omver te rijden, is de plek van de overburen tot op de centimeter volgebouwd. Een eerste blik doet vermoeden dat er een heel groot gezin huist: een caravan, een voortent met uitbouw en een luifel, en dat alles overkapt door een enorm doek dat reikt tot aan de weg die hun plek van de onze scheidt. Naast dit optrekje staat een schuurtje met daarin een fietsenrek voor zeker acht fietsen. Er staan er twee. Daarnaast staat nóg een hokje van anderhalve vierkante meter, waarvan we denken dat het een wc of douche is, maar er gaat alleen gereedschap in en uit. Dan staat de auto er ook nog keurig naast geparkeerd en dit alles is wederom overkapt door tentdoeken. Op de grond liggen matten, veel matten. En daaroverheen kleden, overal kleden. Werkelijk nergens piept er een stukje gras of aarde doorheen.

Na enige tijd ontdekken we dat er maar twee mensen wonen. Ik zeg wonen, want ik kan me niet voorstellen dat je dit hele zaakje voor maar een paar weken opzet. We schatten het stel dik in de tachtig. Zij veegt en hij hobbyt, al weten we na die twee weken nog steeds niet wat hij allemaal aan het knutselen is. Ze hebben veel vrienden, want er is altijd aanloop of tijd voor een praatje met voorbijslenterende Italianen. Ook wordt er veel getelefoneerd en dat is zeer vermakelijk. Prachtig Italiaans in een moordend tempo en op volume tien. Zij is een pittig, klein vrouwtje met guitige oogjes en ze loopt als een robot. En ze is een beetje doof. Hij is lang en mager en loopt wat krom, waarschijnlijk ontstaan door het vele bukken onder het luifelpark. Als zij hem tot de orde roept, veer je op uit je stoel: “Pinóóó!” En dan volgt er een vurige spraakwaterval.

Zij kijken natuurlijk ook naar ons en aan hun blikken en vriendelijk geknik kunnen we aflezen dat het genieten wederzijds is. Fijn hoor, zulke overburen.

Deel 2 en 3 van dit drieluik volgen binnenkort.

We lopen gewoon door

Hardlopen tijdens de vakantie, waarom niet? Man en ik lopen gewoon door, het liefst twee of drie keer in de week.
Vakantieverhalen (8)

Het klinkt natuurlijk wel fanatiek en dat is het misschien ook, maar het hardlopen geeft mij, zeker na afloop, zo’n heerlijk gevoel: die douche is tien keer lekkerder dan normaal en het is goed rusten en luieren als je weet dat je je eerder die dag al in het zweet hebt gewerkt. Je voelt je fit en zo fris als een hoentje en dat lui-zijn heb je dik verdiend.
Omdat de temperatuur in Italië snel oploopt, is het verstandig en het lekkerste om ‘s morgensvroeg te lopen. Ja, dan moet je dus vroeg je bed uit, in de vakantie nota bene. Ik doe het graag. Ik vind het hartstikke leuk om de nabije omgeving van m’n vakantieadres hardlopend te verkennen en te genieten van die serene stilte in de vroege ochtend. Langzaam ontwaakt de mensheid en de opkomende zon zet de lucht in de mooiste kleuren.

Vlak voor de vakantie krijg ik een mailing van de Hartstichting met informatie over een nieuwe app, de wereldwijde wandel- en hardloopapp Imagine Run. Je bepaalt zelf de afstand die je wilt lopen en de app geeft je vervolgens via gps drie mogelijke looproutes, te beginnen bij het punt waar je je op dat moment bevindt. Hoe handig is dat?
Zo ontdekken Man en ik vlak bij de camping in Italië een immens groot park, waar je veel mooie meters kunt maken. We zijn daar dan ook niet de enigen. En tijdens onze laatste vakantieweek in het Zillertal in Oostenrijk krijg ik van mijn nieuwe app een prachtig stuk langs de rivier in het dal voorgeschoteld met op de terugweg een route door het pittoreske dorp, inclusief bijbehorende hoogteverschillen. Pittig, maar supermooi. En mede omdat de temperatuur in Oostenrijk hardlooptechnisch wat fijner is dan in Italië, kom ik dubbelblij en vol energie terug op de camping. Douchen, bikini aan en rusten maar.
De app Imagine Run vind je in de App Store (iPhone) en is gratis te downloaden

Vakantieleesvoer

Vakantie betekent voor mij naast rust en leuke dingen doen ook leestijd. Enkele weken van te voren zoek ik zorgvuldig uit welke boeken ik meeneem. Daar kan ik avonden druk mee zijn.
Vakantieverhalen (7)

Het hele jaar door houd ik een lijstje bij van titels van boeken die ik graag wil lezen. Dat kan zijn door recensies die me triggeren in tijdschriften of op Twitter, of via tips van vrienden en collega’s. Als ik elk gewenst exemplaar zou aanschaffen, raak ik nog eens bedolven onder grote stapels ongelezen boeken. Wurm je daar maar eens onderuit. En ik zou tijd, heel veel tijd, moeten maken om ze te lezen. Een lijstje dus. Dat lijstje loop ik vlak voor de vakantie helemaal door en ik zoek alle achterflappen op via bol.com of de app van de bibliotheek. Maakt het boek me nog steeds nieuwsgierig? Heb ik zin om erin te beginnen? Dan reserveer ik ‘m bij de bieb en hoop ik dat-ie op tijd voor me klaarstaat. Ook loop ik mijn boekenkast grondig door om te kijken welk boek een tweede keer verdient.

Ik nam mee, en vond er het volgende van ...

Marathonloper - Abdelkader Benali

Een redelijk fanatieke hardloper mag ik mezelf wel noemen. Ik voel dan ook enige verwantschap met de schrijver als ik aan dit boek begin. Wat ik bij voorbaat al leuk vind, is dat het boek in tweeënveertig hoofdstukken en een beetje is opgedeeld. Precies het aantal kilometers van een marathon. Leuk gevonden en door de relatief korte hoofdstukken leest het snel weg.

Per kilometer beschrijft Abdelkader wat er in hem omgaat. Daarbij blikt hij terug op zijn jeugd en hoe hij in de ban van het hardlopen raakte. Ook verweeft hij door zijn ervaringen het verhaal van Rodriguez heen, een “tegenstander van mythische proporties”. Tot kilometer eenentwintig kan ik meekomen. Voor mij is dat het maximum dat ik zelf eens liep, een halve marathon. Daar houdt het voor mij een beetje op. De verwantschap waarover ik het eerder had, verdwijnt hierna steeds verder. Dit is andere koek. Een waar gevecht tussen lichaam en geest. Je zou denken dat de verhalen me juist zouden inspireren om toch ook eens een poging te wagen een hele te lopen. Maar nee, een hele marathon is ver, heel ver van m’n bed. Diep respect voor Abdelkader en voor iedere loper die het wel eens of zelfs meerdere malen heeft gepresteerd. Mij niet gezien.

Persoonlijk cijfer: 6,5 (van 10)

Vele hemels boven de zevende - Griet op de Beeck

Mooi boek. Groots schrijver. En niet alleen om die vele inventieve Vlaamse woorden en uitdrukkingen, dat is altijd smullen. Op de Beeck weet zo goed woorden te geven aan dat wat een mens allemaal denkt en aan dat wat hij vooral níét uitspreekt. Je krijgt zicht op hoe de relaties tussen vijf verschillende en aan elkaar verbonden karakters onderling werken en hoe hun denken en doen vaak niet overeenkomen.

“Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt, over geheimen die te groot lijken, over obstakels die bergen worden en over blijven proberen.”

Als lezer weet je veel meer dan de hoofdpersonen zelf ook maar enigszins vermoeden. Ze zijn stuk voor stuk hun authentieke zelf en je hebt met ze te doen, met allemaal. Niemand doet iets om niets. Alles komt ergens door, hoe krom ook, en in de meeste gevallen kun je er begrip voor hebben. Iedereen is evenveel waard, iedereen doet ertoe.

Volgens mij klinkt dit heel vaag. Maar echt, Vele hemels boven de zevende is het lezen meer dan waard. Van Op de Beeck las ik eerder ook Kom hier dat ik u kus. Ook dat boek vind ik beregoed geschreven. Een aanrader.

Persoonlijk cijfer: 9

De geluksvogel - Ilja Gort

Ilja Gort, wat zal ik over hem zeggen? Een paar steekwoorden: groot wijnliefhebber, wijnboer, heeft een wijnchateau in Frankrijk, bekend van de tv-programma’s Gorts wijnkwartier en Gort over de grens én hij bezit een wel heel fantasierijke en creatieve geest. Dat alles bij elkaar levert waanzinnig leuke boeken op en De geluksvogel is daar een van.

Van de achterflap: “Harald is en succesvolle Nederlandse reclameman die een goedlopend wijnchateau in Frankrijk bezit. Hij ontmoet een Franse wijnboer wiens zaken niet al te best gaan en adviseert hem een camping te beginnen. Hiermee ontketent hij een reeks voorvallen die tot wel heel bizarre situaties leidt.”

Zeer vermakelijk en mede daardoor zó uit. Smaakt naar meer, en naar wijn.

Persoonlijk cijfer: 8,5

Nooit goed genoeg - Christine Arylo & Amy Ahlers

Ja ja, een zogenaamd zelfhulpboek dit jaar in mijn koffer. De auteurs geven handvaten om je ‘innerlijke kreng(en)’ te leren kennen en ze te transformeren tot hulpvaardige vriendinnen.

 

Je kent ze vast wel, die krengen of commentatoren in je hoofd, die je soms, of misschien wel heel vaak, je het leven zuur maken en overal kritiek op leveren. Nee, ik heb het hier niet over schizofrenie of een identiteitsstoornis, die aandoeningen zijn echt van een heel andere orde.

“Iedere vrouw heeft een innerlijke stem die venijnige kritiek op haar levert. Gewicht, kleding, carrière en moederschap, maar ook behaalde successen: alles kan reden zijn voor giftig commentaar op jezelf.” In zeven stappen geef je je innerlijke kreng een andere functie én je leert (beter) luisteren naar je innerlijke wijsheid. Een echt werkboek, waarbij je uitgedaagd wordt aan het werk te gaan en ik denk dat veel vrouwen, inclusief mijzelf, er iets aan kunnen hebben. De methode zit goed in elkaar en geeft veel inzichten. Veel aspecten ben ik ook, anders genoemd misschien, tegengekomen tijdens mijn opleiding NLP. Herkenbare kost in een ander jasje, met verfrissende tips en inzichten.

Persoonlijk cijfer: 7

Grote heks vertrekt

Het moment is daar: grote heks vertrekt. Eén week heeft ze kunnen meegenieten van onze vakantie in Italië, maar nu wacht haar de introductieweek van haar studie in Amsterdam. En daar wil je bij zijn, daar móét je bij zijn. 
Vakantieverhalen (6)

Op de bewuste dag brengen wij haar naar het vliegveld in Verona, maar niet voordat we een bliksembezoek aan deze fantastische historische stad hebben gebracht. Even die cultuur en sfeer snuiven, zwaaien naar Romeo e Giulietta, een rondje om de Arena lopen en die mooie winkelstraat door.
Het is de eerste keer vliegen in haar uppie. Natuurlijk is ze oud en wijs genoeg en gevlogen heeft ze vaker. Wij brengen haar naar het vliegveld van Verona tot aan de Security en op Schiphol wacht haar moeder haar op. Moet lukken dus. Maar spannend is het wel. Voor haarzelf niet, zegt ze. Maar dat zegt ze zó vaak, dat Man en ik er toch wat aan twijfelen.
We knuffelen en kussen haar gedag en een enkel traantje vloeit. Bij de beveiliging wordt ze eruit gevist. Het duurt maar en het duurt maar voordat we haar in de verte aan de andere kant van de poortjes weer zien. Ze belt nog even om te laten weten dat er een flesje van ‘t een of ander niet mee het vliegtuig in mag. Gelukkig verder niks aan de hand. We zwaaien tot we haar niet meer kunnen zien en rijden gedrieën terug naar de camping in Caorle. Da’s gek.
Op een app met al het vliegverkeer houdt Man haar vlucht nauwkeurig in de gaten. We kunnen precies zien waar ze vliegt. En zodra ze voet op Hollandse bodem zet én ze weer bereik heeft, volgt het verlossende appje: ze is veilig geland en terug onder moeders paraplu. Man is zichtbaar opgelucht. Vraag me toch even af voor wie het nu eigenlijk het spannendste was.

All you need is love

Ik kijk om me heen of ik Robert ten Brink ergens zie. Hij moet zo om de hoek komen, verwacht ik. Alsof we een scène van All you need is love binnenlopen.
Vakantieverhalen (5)

Na het verorberen van een heerlijke pizza tijdens grote heks’ laatste avondmaal van haar vakantie met ons, lopen we de boulevard van het plaatsje Caorle af. De verzengende warmte neemt geleidelijk af, de zonsondergang is in volle gang. De zon zakt hier niet de zee in, maar zet wel de lucht in een rijke pastelblauw-roze gloed. Grote heks noemt het ‘the golden hour’; in dit zakkendezonlicht maak je de mooiste Instagramfoto’s. De sereniteit hangt in de lucht. Een gouden gloed valt betoverend over de kapel en haar klokkentoren.

Terwijl we langzaam verder slenteren, zien we een jongeman in de weer met waxinelichtjes. Nieuwsgierig blijven we kijken. Op de tegels tegen de rotsblokken die de boulevard van de zee scheiden, verschijnt een hart van kaarsjes. De jongeman lijnt ze heel nauwkeurig uit, het hart moet perfect zijn. Het laat zich niet moeilijk raden wat hier te gebeuren staat. Niet alleen wij blijven staan, langzaam ontstaat een heel publiek, op gepaste afstand. Uit zijn rugzak diept hij twee glazen en een fles wijn op. En een doosje. De spanning stijgt. Hij kijkt op zijn horloge en keurt het vlammetjeshart nogmaals van alle kanten. Dan haalt hij z’n mobiel tevoorschijn. De mensen giechelen opgewonden.

Nu is het afwachten. Voor de jongeman, en voor ons. De lucht is alom vervuld van romantiek. Daar verschijnt ze, de nietsvermoedende bruid in spe. Breed grijnzend en ietwat ongemakkelijk loopt ze op hem af. We zien ze praten, elkaar kussen en dan, dan pakt hij haar hand en gaat op z’n knieën. Het moment dat daarop volgt, lijkt een eeuwigheid te duren. Zou ze ja zeggen? We houden de adem in, de stilte is hoorbaar. Dan vliegen ze elkaar om de hals en beklinken het aanzoek met een lange, lange kus. Applaus en gejuich, het publiek slaakt een zucht van vertedering. Ook ik sta te smelten, dit is romantiek met een grote R. Hét perfecte moment, mooier kan niet. De liefde doet iets met mensen, dat voel je. Alsof iedereen even verzacht en we allemaal een zijn.

Man heeft het tafereeltje gefilmd. We bedenken ons dat het voor het aanstaande bruidspaar misschien leuk is om dit filmpje te krijgen. Maar ja, je gaat dit romantische onderonsje tussen die twee ook niet zomaar even onderbreken. We besluiten te wachten op een goed moment. Na enige tijd ziet Man zijn kans schoon en stapt op het stel af. Hij feliciteert beiden hartelijk en biedt het filmpje aan. Ze vinden het fantastisch en willen het graag hebben. Het versturen lukt helaas niet direct, maar Man ontvangt het telefoonnummer en e-mailadres van Michael, de jongeman, en hij het nummer van Man. Maar ook later lukt het versturen niet. Vermoedelijk heeft Michael door de zenuwen hier en daar een teken vergeten, ook de landcode lijkt niet juist. Dat is jammer, ze waren er zo blij mee! Nu lijkt het niet te lukken. Hebben we toch nog onze Robert ten Brink nodig. Gelukkig ontvangt Man een dag later een app van Michael en dan is het snel geregeld. We ontvangen veel dank en een foto van Michael, Joy en hun zoontje Leon. Ze zijn superblij, en wij ook. Opdat ze een mooie trouwdag en een heel mooi leven samen mogen hebben.