Lol en verdriet

Tussen alle lol en belevenissen door die Man en ik hadden in Londen en Verona, sijpelden ook verdrietige berichten door in onze vakantiebubbel. Zo liepen we in Hyde Park toen op mijn telefoon het bericht binnenkwam dat Jan Rot was overleden. We hadden hem de laatste maanden gevolgd in zijn columns en op social media en zo zijn moedige strijd meebeleefd. 

Drie dagen later liepen we van ons favoriete restaurant in Peschiera del Garda naar onze ijsvriendinnen van La Gelateria toen ik de melding las van het overlijden van Henny Vrienten. Daar waar Jan zijn strijd met een lach en een traan deelde met de hele wereld, had Henny zich volledig van de buitenwereld teruggetrokken. Zijn goed recht, uiteraard. Wel kwam het bericht daardoor binnen als een bom - sorry voor de woordspeling. Iedereen wist dat Henny ziek was, maar niemand wist hoe het écht met hem ging. Nu was hij ineens dood. 

Er kwam een paar dagen later nog meer naar nieuws, van dichterbij. Man en ik waren op wijnreis in de Valpolicella. Het was heerlijk zonnig en we reden door de prachtige wijnstreek, op zoek naar nieuwe pareltjes van wijnen. Ineens werd ik opgeroepen voor een ingelaste online teambijeenkomst. Dat betekende niet veel goeds. Een naaste collega van ons was al lange tijd ernstig ziek en bleek die ochtend te zijn overleden. En bijna in een adem door werd daaraan toegevoegd dat nog een collega heel plotseling was overleden. Beiden veel te jong. Wat een verdrietig nieuws over deze mooie mensen. We hadden nog zoveel langer van hen willen, en moeten kunnen, genieten. 

Daarnaast was er natuurlijk nog altijd die niet aflatende stroom van heftig nieuws uit Oekraïne. En dan die hausse aan berichten over grensoverschrijdend gedrag en machtsmisbruik, onvoorstelbaar. En het einde lijkt nog lang niet in zicht. 

Al dit nare nieuws maakt me stil, en nederig. Een boel ellende bij mekaar en wat een verdriet voor alle betrokkenen. Tegelijkertijd maken deze berichten me bewust van het leven zoals het is, in het hier en nu. Als een dringend advies er zoveel mogelijk uit te halen, want het kan zomaar, in een oogwenk, voorbij zijn. 

Laten we daarom volop genieten van de mooie dingen, de grote en de kleine. En vooral van elkaar. Want wat hebben we het goed. We heffen het glas op het leven van deze mooie mensen en op de goede herinneringen aan hen. Jan, Henny, René en Ronald, proost!

Polo (3/3)

Het concert van Zucchero in The Royal Albert Hall was waanzinnig mooi. Die plek, de band, Zucchero, de muziek, de show, het was allemaal even fantastisch. We hadden een prachtige plek in de zaal en toen we The Hall alleen al binnenkwamen, kon je niets anders doen dan ‘oh en ah’ roepen (zie de filmpjes onderaan). Wat een indrukwekkende en bijna magische plek. Om daar alleen al te zijn was de moeite waard. 

Het plafond van The Royal Albert Hall

Zo lyrisch als we waren over het concert in Londen, begon het hier in Verona toch te kriebelen. Zouden we misschien toch ook kaarten moeten zien te krijgen voor het concert in de Arena van Verona? Want niet alleen wij hadden Verona strak achter Londen aan gepland, Zucchero en zijn kornuiten ook. 

Zo liepen wij dus in Verona, op weg naar de Arena om te kijken of we ter plekke nog kaarten konden scoren voor een van de concerten die hier de komende twee weken plaatsvonden. Helaas was de ticketservice van de Arena gesloten. We checkten nogmaals de bookingsites op internet, maar er was echt geen kaart meer te krijgen. 

Dan nog maar even een rondje om de Arena doen en verder genieten van de stad Verona. Dat blijft ook mooi en verveelt nooit. Aan de achterkant van de Arena stopte een auto. Toch weer getriggerd - het zou toch niet - keken wij nieuwsgierig wie eruit stapte. Nee, geen Zucchero. Maar wel een andere bekende: de bassist! Ja hoor, dat geloof je toch niet. We begroetten hem, Man maakte een ‘gitaargebaar’ en de beste man, called Polo Jones, knikte. We maakten een praatje over het concert in Londen en natuurlijk moest ook deze ontmoeting worden vastgelegd. 

Hoe was het toch mogelijk, eerst de drummer in Londen, nu de bassist in Verona. Verbaasd en grijnzend liepen we verder. Maar het hield nog niet op, want daar kwamen twee dames aangelopen. Ik bekeek ze eens goed en herkende toch echt de tweede drummer van de band én de backing vocal. Achter ons hoorden we Polo hen begroetten. De dames waren aan het shoppen geweest. Ik had het dus goed gezien. Niet te geloven dit, we liepen zo het ene bandlid na het andere tegen het lijf. Ik durfde niet ook nog eens op de dames af te stappen – ze zien ons aankomen zeg – en we lieten het zo. 

Na een rondje door de binnenstad van Verona liepen we via de Arena weer terug naar onze auto. Maar wie liepen we daar tegen het lijf? Onze Adriano! Hij herkende ons ook en schudde ons hartelijk de hand, alsof we al jaren dikke vrienden waren. Wat een toffe gasten toch allemaal! En wat moesten we lachen om al dit toeval. Zo langzamerhand ging dit verhaal wel erg lijken op ons Bocelli-avontuur: we ontmoetten zo’n beetje ‘iedereen’ om de zanger in kwestie heen, maar de man zélf dan weer net niet. Maar een hoop lol hadden we wel.

Zucchero's band (van 3 jaar terug) - in de cirkel Polo en Adriano