Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (5) - Taal & talent

In november bestond mijn bedrijf Taal & talent alweer één jaar. Ik zie mezelf nog zo bij de Kamer van Koophandel naar binnen stappen en als kersverse zzp’er het pand weer verlaten. 

Een jaar later ben ik al vele mooie opdrachten verder. Ik deed kerntalentenanalyses, gaf trainingen creatief schrijven, nam interviews af en schreef artikelen. Alles wat ik leuk vind om te doen, komt mooi samen binnen Taal & talent.

Ook zette ik mijn eerste stappen in de wereld van het netwerken. Spannend, en behoorlijk uit m’n comfortzone. Maar al doende leert men en ik vind mijn weg er wel in. De hele wereld, of laten we beginnen bij ons eigen land, mag weten wie ik ben en wat ik doe. Dus was het ook tijd voor een eigen website, mijn digitale flyer om de interesse en nieuwsgierigheid van de wereld op te wekken. En ik ben heel blij met het resultaat! 

Mijn eerste jaar Taal & talent. Ik ben trots op wat er was, wat er nu is en hoop op nog veel meer moois in het komende jaar.

Op LinkedIn schreef ik eerder al over mijn eenjarig jubileum.

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (4) - Drie Italiaanse Grootheden

Roadtripjes vinden we leuk, vakanties minstens net zo. Wij mazzelaars deden dit jaar een citytrip naar Londen, direct gevolgd door de meivakantie aan het Gardameer. De zomervakantie brachten we door in Toscane en als kers op de taart deden we het Gardameer nog eens dunnetjes over in september met onze vrienden. [Marcel opgelet: hier is jouw one moment of fame 😇] 

Londen zat al ‘even’ in de pijplijn. We hadden drie jaar geleden namelijk kaarten geboekt voor een concert van onze Italiaanse held Zucchero in de Royal Albert Hall in Londen. Door corona werd dat twee keer uitgesteld, maar dit jaar was het dan echt zover. 
Onze belevenissen in Londen: Londen & Verona (1/3) en Adriano (2/3) 

In de meivakantie deden we een last minute-poging om kaarten te krijgen voor diezelfde Zucchero in de Arena van Verona. De ouwe rocker was ons gewoon achterna gereisd. Helaas waren alle 14 concerten in Verona compleet uitverkocht. 
Onze belevenissen in Verona: Polo (3/3) 

Tijdens diezelfde meivakantie ontstonden de plannen voor een nazomerreisje met Marcel en Heksenvriendin. We zouden ze meenemen naar de mooiste plekken rondom het Gardameer, de lekkerste restaurantjes laten beleven en kennis laten maken met onze wijnboerenvrienden. En omdat nét in die week Eros Ramazzotti in de Arena van Verona zou spelen, ja heus, moesten we onszelf dat ook nog maar even cadeau doen. Stelletje bofkonten dat we waren. Een gouden weekje! 

En dan die derde Italiaanse grootheid. Andrea Bocelli. Die liepen we gewoon tegen het lijf tijdens onze zomervakantie in Toscane. We hebben elkaar in levende lijve ontmoet, of in elk geval gegroet.
Onze belevenissen in Lajatico: Buongiorno

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (3) - Roadtrips

Het is een koude, droge dag in februari. Schamele zonnestralen vinden zo nu en dan hun weg tussen de wolken door. Voor Man redenen genoeg om Porsche van stal te halen en aan te slingeren voor een eerste ritje van het jaar. Het dakkie laten we erop, kachel aan en gáán. 

We rijden door de polder en belanden in het kneuterige Blokzijl. Bij het Prins Mauritshuis doen we ons te goed aan een warme chocomel met mini-marshmallows. En weer door. Ik houd ervan. Zodra het ook maar even kan, lekker op pad met ons automobieltje. Er zouden nog vele roadtripjes volgen dat jaar.

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (2) - Afscheid van een mooie klus

Ik schreef in 2022 mijn laatste sociaal jaarverslag voor Deltion. Tien jaar lang bedacht ik de thema’s, interviewde ik vele collega’s, regelde ik de fotograaf voor bijpassende kiekjes en overlegde ik met vormgevers. Ieder jaar weer met een retestrakke planning in het achterhoofd, die tijdens de kerstvakanties nog wel eens voor hoofdbrekens zorgde. Toch kwam het altijd weer tot een, al zeg ik zelf, fraai eindresultaat. Het meest trots was ik op de interviews. Als ik telkens weer de verhalen van collega’s op papier wist te vangen en de juiste woorden wist te geven aan dat wat zij precies bedoelden, dan was mijn feestje compleet. 

Een prachtige klus, die ik met veel liefde aanging en nu dan ook met enige pijn in het hart overdraag. Maar het sociaal jaarverslag verdient een frisse wind. En voor mij is het tijd voor andere mooie taken binnen Deltion die mijn aandacht verdienen en waar ik misschien wel met nóg meer plezier mee bezig ga. Te beginnen bij een heel ontspannen kerstvakantie, zonder hoofdbrekens.

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (1) - Piekfijn in orde

Als ik door mijn foto’s van het afgelopen jaar scrol, kom ik als een van de eerste een foto van Twingo tegen. Begin 2022 zette ik haar op de 150.000 km. Petje af voor the good old lady. En afgelopen week werd ze wéér goedgekeurd, met de complimenten van de toch wat verbaasde APK-keurmeester: “Ze ziet er echt pico bello uit."

De ouwe trouwe dame wordt in januari 22 jaar. Man onderhoudt, poetst en vertroetelt Twingo met net zo veel liefde en aandacht als ons andere automobieltje. Twingo is nog altijd piekfijn in orde. Op naar weer een jaar trouwe dienst.

Kerstvakantieblog ✨ Ik kan niet kiezen

Ik vind alles leuk. Of nou ja, veel leuk. Zo postte ik gisteren op Instagram een foto van onze magisch gedekte kersttafel. Ik neus graag rond op het account van @styleyourtable. Haar creatief gedekte tafels nodigen altijd uit om zó aan te schuiven voor een feestelijk ontbijt of, zoals nu, het kerstdiner. Ik liet me door haar inspireren voor de aankleding van mijn eigen kerstdis en dacht: hups even een fotootje op Instagram plaatsen. 

Dat denk ik wel vaker: hups even een foto op Instagram zetten. En dat kan van alles zijn. Gisteren m’n kersttafel, vorige week plaatjes van met ijsrijp omrande herfstbladeren. Dan weer een oranjeroze ochtendlucht tijdens het hardlopen of mistige mystieke slootjes tijdens een ommetje. Dat alles afgewisseld met vakantiekiekjes, concertfragmenten van Italiaanse grootheden of etentjes bij de Bocelli’s. Kortom, mijn feed is een behoorlijk bij mekaar geraapt zooitje. 

Soms - eigenlijk meestal - kan ik niet kiezen en druk ik meerdere foto’s in een collage. En met groot gemak vlieg ik van plaatjes van mijn Lego-typemachine naar een roadtrip met ons automobieltje. Daar wordt je feed niet fraaier van. 

Ik hanteer geen thema en houd al helemaal geen rekening met een afgestemd kleurenpalet. Met bewondering geniet ik dan ook van de feed van @styleyourtable, die ziet er altijd prachtig uit. En er zijn er meer. Neem maar eens een kijkje bij bijvoorbeeld @wonen.no.17, @huisjevierrr en @saskiaboelsums. Stuk voor stuk mooi op elkaar afgestemde feeds. 

Even was er een periode waarin het ook met mijn feed ‘goed’ leek te komen. Ik ontdekte het handwriten en creëerde tijdens de lockdowns geinige tekeningen met fraai gekrulde letters. Die schepsels deelde ik vervolgens op Instagram en zowaar verscheen daar een alleraardigste gestylde feed. Maar ja, na corona mocht ik de nóg leukere dingen weer doen en verdwenen mijn kalligrafiekunsten wat naar de achtergrond. 

Ik zou natuurlijk allemaal verschillende accounts kunnen openen, zodat ik al mijn liefhebberijen heel gestructureerd op thema en kleur kan plaatsen. Allemaal van die mooie, retestrakke feeds. Maar dan heb ik natuurlijk geen tijd meer over om al die leuke dingen te beleven. Misschien kan ik voor mijn feed beter een overkoepelend thema bedenken. Een gemene deler in de ogenschijnlijke chaos. Niet zo moeilijk natuurlijk: dat ben ik. Gewoon ik. Zij, die niet kan kiezen.

Mayrhofen im Zillertal, traditionell

Ons laatste weekje zomervakantie vieren we in het Zillertal, om precies te zijn op onze favo-camping Natürlich Hell, kortweg ‘op Hell’. Dat klinkt namelijk zo geinig onheilspellend, terwijl het juist een heel relaxte camping is. 

Na twee weken Toscane met bijbehorende zomerhitte is het hier met ‘slechts’ 30°C gewoon lekker aangenaam. We komen een beetje bij, zeg maar. We starten ook weer op met hardlopen, weliswaar ‘s ochtends vroeg. Heerlijk om in dit prachtige bergdecor langs de Ziller te rennen en die frisse alpenlucht op te snuiven. 

Ook brengen we deze week, inmiddels bijna traditiegetrouw, een bezoekje aan het dorpje Mayrhofen. Mayrhofen is niet alleen een mooi wintersportoord, het is ook in de zomer een erg leuk dorp om doorheen te struinen. Naast vele gesloten skiverhuurzaken en après-skigelegenheden, vind je er allerhande winkeltjes en restaurantjes. Ook de liften draaien op volle toeren om toeristen op grotere hoogtes te brengen. Je zou nu kunnen denken dat ik geld krijg om dit dorpje te promoten, maar (helaas nee ;-)), ik vind het gewoon leuk. 

Er zijn kledingwinkels, sportzaken, nog meer sportzaken, prachtige hotels behangen met bakken vol felkleurige geraniums, terrasjes, een idyllisch kerkje, parfumerieën, een fontein, een Spar, een dokter, een hoop geldautomaten en vele, vele souvenirzaken. 

Nou heb je souvenirzaken, en Souvenírszaken. Mayrhofen kent vooral die laatste soort. Je kunt er uren rondstruinen en om de haverklap van de ene in de andere verbazing vallen. Hier verkopen ze dingen, heel veel dingen, spullen en frutsels te kust en te keur, Tiroler meuk en troepjes waarvan je niet eens wist dat het bestond of waarvan je nog niet wist dat je het misschien zou willen hebben. Je kijkt je ogen uit en als je weer buiten staat, duizelt het je nog lang na. 

En dit alles met op de achtergrond die indrukwekkende bergpartijen, een klaterend riviertje en daarboven die strakblauwe lucht waarin talloze paragleiter rondcirkelen als bontgekleurde vlinders.

Wij verlaten het dorp niet zonder onze traditionele aankopen: een paar van die superdikke, warmgevoerde bonte sokken met winters kerstmotief. En we sluiten ons rondje natuurlijk af met een klef broodje grillwurst bij Butcher Hans (Hans Worst), waarvan we elke keer weer van te voren tegen elkaar zeggen: dit jaar doen we het niet hoor. Maar ja, traditie hè.

Lunchen bij broer Alberto

Zoals ik al schreef in m’n vorige blog ‘Buongiorno’ gingen wij dus lunchen bij Officine Bocelli Food Court.

We lopen die middag naar de ingang van het restaurant en wie komt daar naar buiten gestormd? Broer Alberto Bocelli. Nou, wat aardig dat hij ons zelf welkom komt heten. We schudden elkaar de hand en raken aan de praat over het concert van Andrea Bocelli in 2019 en onze belevenissen daaromheen. Ik krijg de indruk dat Alberto er niet helemaal bij is met zijn aandacht. Of hij begrijpt ons helemaal niet, of hij heeft iets anders aan zijn hoofd. Het antwoord komt snel: hij moet er vandoor en en meldt dat-ie zo terug is. En dat zijn vrouw ook zo komt, zij weet alles van de wijnen. En weg is-ie. 

Binnen in het restaurant vallen we met onze neus in de Bocelli-wijnen en aanverwante hebbedingen. We kijken even rond, maar gaan eerst lunchen. De lunch is een en al zaligheid. We smikkelen en smullen en ik kan het - natuurlijk - niet laten om ook nog voor een verrukkelijk toetje te gaan. 

Met overblije smaakpapillen en gevulde buiken bekijken we vervolgens het wijnassortiment. Inmiddels is Cinzia, de vrouw van Alberto, ook gearriveerd en zij vertelt ons alles over de wijnen van de familie Bocelli. 

Even stormachtig als Alberto zojuist vertrok, keert hij ook weer terug in de zaak. Hij neemt plaats aan een hoge tafel bij de bar en verorbert een bord pasta. Mét een eigen rood wijntje erbij natuurlijk. Maar zien we daar nou ijsblokjes in z’n wijn zitten? Verhip, ja. 

Wij hebben ondertussen onze keuze aan wijn en olijfolie gemaakt en willen de boel afrekenen. We babbelen nog wat met Cinzia, en Alberto lacht en babbelt wat mee. Opeens roept hij naar zijn dochter, die ook in de zaak werkt: “Deze mensen waren bij dat ‘helse’ concert 2019 en stonden ook vast in de modder. En Matteo heeft ze eruit getrokken!” We barsten allemaal in lachen uit. Aan zijn Engels mankeert dus helemaal niks.

Buongiorno

Wij zijn op vakantie in Toscane. Het dorpje Troghi, vlak onder Florence, biedt een mooie uitvalsbasis voor tripjes in deze prachtige omgeving. Vandaag gaan we naar Lajatico. Lajatico is het geboortedorp van Andrea Bocelli en je vindt daar de - wat mij betreft en in elk geval tot nu toe - mooiste plek op aarde: het Teatro del Silenzio. 

In 2019 waren we bij het concert van Andrea Bocelli, die hoogstpersoonlijk in dit Teatro eenmaal per jaar de stilte mag verbreken. Onze belevenissen van toen heb je misschien wel meegekregen, zo niet, je vindt ze hier. 

Dit jaar gaan we niet naar zijn concert, maar we zoeken wel graag die plek nog eens op. Gewoon, omdat het er zo ontzettend mooi is. Twee dagen voor het concert moet volgens ons wel te doen zijn. Dan lopen er nog geen hordes mensen rond en krijgen we wel de reuring van de opbouw een beetje mee. 

Daarnaast willen we gaan lunchen en wijn kopen bij Officine Bocelli Food Court, Ristorante en tevens Cantina, die door de familie Bocelli en dan met name door broer Alberto en diens vrouw wordt gerund. Drie jaar terug hadden we daar gegeten met onze ter plekke nieuw verworven vrienden en het lijkt ons tof om daar nog eens met z’n tweetjes te eten. 

Andiamo. Bij het plaatsje La Sterza, van waaruit je in vijf minuten naar Lajatico rijdt, zien we het veld liggen waar we destijds voor het concert massaal moesten parkeren en in bussen naar het Teatro werden gebracht. Er rijdt nu een trekker rond en er worden paaltjes geslagen en linten uitgezet om ook dit jaar het parkeren een beetje ordelijk te laten verlopen. Nu maar hopen dat het niet weer met bakken uit de lucht zal vallen. De gevolgen daarvan zijn bekend. Blijkbaar rekenen ze dit keer op mooi en vooral stabiel en droog weer, als ze al ‘rekenen’, die Italianen nemen het niet zo nauw. 

We vervolgen onze weg de heuvels in richting Lajatico. Dan is er oponthoud. Een paar auto’s voor ons zien we een witte Tesla heel langzaam rijden met beide knipperlichten aan. Accu leeg, vermoeden wij. Da’s pech. Maar na twee bochten zien we er ineens drie paarden voor lopen. Paarden? Richting Lajatico? Met een knipperende auto erachter? Ik zeg: dat is Andrea Bocelli joh! Op Instagram zie ik regelmatig foto’s voorbijkomen dat de maestro hier in de omgeving met begeleiding paardrijdt. En aan de grijze koppen te zien, kan het bijna niet mis. Uit de Tesla gebaart een arm dat wij de stoet mogen inhalen. We gaan het zien. Het zal toch niet? 

Tuurlijk is hij het. We gieren het uit van de pret. Hoe hebben wij dit nou weer? Als we vandaag maar een half uur eerder of later waren vertrokken, of toch voor een andere dag hadden gekozen, waren ‘m gewoon niet tegengekomen. Stomtoevallig dit. We kijken elkaar aan en roepen tegelijkertijd: dit gelooft niemand! 

We rijden verder naar het Teatro. Vlak voor de ingang staat beveiliging. Helaas mogen we niet verder het terrein op vanwege de opbouw voor het concert. Jammer maar begrijpelijk. We maken rechtsomkeert en gaan op zoek naar dat ene weggetje achterlangs om toch even een blik te kunnen werpen op het Teatro in die prachtige Toscaanse heuvels. 

We keren de auto en ja hoor, wie komt ons daar tegemoet gereden? Kataklop kataklop, het zijn Andrea en consorten te paard. We stappen snel uit, Man maakt foto’s en filmpjes en ik geniet van de voorbijtrekkende stoet. Ik groet de chauffeur van de auto voor het span en hij ciao’t terug. De meneer op het paard naast Andrea groet mij vriendelijk en ik groet terug. Waarop Andrea acuut zijn hoofd buigt in mijn richting en mij ook groet. Hij zegt buongiorno tegen mij. Andrea Bocelli heeft mij gezien! Nou ja, gezien niet natuurlijk, maar hij heeft mij toch een soort van opgemerkt en begroet. Mijn dag kan niet meer stuk.

Lol en verdriet

Tussen alle lol en belevenissen door die Man en ik hadden in Londen en Verona, sijpelden ook verdrietige berichten door in onze vakantiebubbel. Zo liepen we in Hyde Park toen op mijn telefoon het bericht binnenkwam dat Jan Rot was overleden. We hadden hem de laatste maanden gevolgd in zijn columns en op social media en zo zijn moedige strijd meebeleefd. 

Drie dagen later liepen we van ons favoriete restaurant in Peschiera del Garda naar onze ijsvriendinnen van La Gelateria toen ik de melding las van het overlijden van Henny Vrienten. Daar waar Jan zijn strijd met een lach en een traan deelde met de hele wereld, had Henny zich volledig van de buitenwereld teruggetrokken. Zijn goed recht, uiteraard. Wel kwam het bericht daardoor binnen als een bom - sorry voor de woordspeling. Iedereen wist dat Henny ziek was, maar niemand wist hoe het écht met hem ging. Nu was hij ineens dood. 

Er kwam een paar dagen later nog meer naar nieuws, van dichterbij. Man en ik waren op wijnreis in de Valpolicella. Het was heerlijk zonnig en we reden door de prachtige wijnstreek, op zoek naar nieuwe pareltjes van wijnen. Ineens werd ik opgeroepen voor een ingelaste online teambijeenkomst. Dat betekende niet veel goeds. Een naaste collega van ons was al lange tijd ernstig ziek en bleek die ochtend te zijn overleden. En bijna in een adem door werd daaraan toegevoegd dat nog een collega heel plotseling was overleden. Beiden veel te jong. Wat een verdrietig nieuws over deze mooie mensen. We hadden nog zoveel langer van hen willen, en moeten kunnen, genieten. 

Daarnaast was er natuurlijk nog altijd die niet aflatende stroom van heftig nieuws uit Oekraïne. En dan die hausse aan berichten over grensoverschrijdend gedrag en machtsmisbruik, onvoorstelbaar. En het einde lijkt nog lang niet in zicht. 

Al dit nare nieuws maakt me stil, en nederig. Een boel ellende bij mekaar en wat een verdriet voor alle betrokkenen. Tegelijkertijd maken deze berichten me bewust van het leven zoals het is, in het hier en nu. Als een dringend advies er zoveel mogelijk uit te halen, want het kan zomaar, in een oogwenk, voorbij zijn. 

Laten we daarom volop genieten van de mooie dingen, de grote en de kleine. En vooral van elkaar. Want wat hebben we het goed. We heffen het glas op het leven van deze mooie mensen en op de goede herinneringen aan hen. Jan, Henny, René en Ronald, proost!

Polo (3/3)

Het concert van Zucchero in The Royal Albert Hall was waanzinnig mooi. Die plek, de band, Zucchero, de muziek, de show, het was allemaal even fantastisch. We hadden een prachtige plek in de zaal en toen we The Hall alleen al binnenkwamen, kon je niets anders doen dan ‘oh en ah’ roepen (zie de filmpjes onderaan). Wat een indrukwekkende en bijna magische plek. Om daar alleen al te zijn was de moeite waard. 

Het plafond van The Royal Albert Hall

Zo lyrisch als we waren over het concert in Londen, begon het hier in Verona toch te kriebelen. Zouden we misschien toch ook kaarten moeten zien te krijgen voor het concert in de Arena van Verona? Want niet alleen wij hadden Verona strak achter Londen aan gepland, Zucchero en zijn kornuiten ook. 

Zo liepen wij dus in Verona, op weg naar de Arena om te kijken of we ter plekke nog kaarten konden scoren voor een van de concerten die hier de komende twee weken plaatsvonden. Helaas was de ticketservice van de Arena gesloten. We checkten nogmaals de bookingsites op internet, maar er was echt geen kaart meer te krijgen. 

Dan nog maar even een rondje om de Arena doen en verder genieten van de stad Verona. Dat blijft ook mooi en verveelt nooit. Aan de achterkant van de Arena stopte een auto. Toch weer getriggerd - het zou toch niet - keken wij nieuwsgierig wie eruit stapte. Nee, geen Zucchero. Maar wel een andere bekende: de bassist! Ja hoor, dat geloof je toch niet. We begroetten hem, Man maakte een ‘gitaargebaar’ en de beste man, called Polo Jones, knikte. We maakten een praatje over het concert in Londen en natuurlijk moest ook deze ontmoeting worden vastgelegd. 

Hoe was het toch mogelijk, eerst de drummer in Londen, nu de bassist in Verona. Verbaasd en grijnzend liepen we verder. Maar het hield nog niet op, want daar kwamen twee dames aangelopen. Ik bekeek ze eens goed en herkende toch echt de tweede drummer van de band én de backing vocal. Achter ons hoorden we Polo hen begroetten. De dames waren aan het shoppen geweest. Ik had het dus goed gezien. Niet te geloven dit, we liepen zo het ene bandlid na het andere tegen het lijf. Ik durfde niet ook nog eens op de dames af te stappen – ze zien ons aankomen zeg – en we lieten het zo. 

Na een rondje door de binnenstad van Verona liepen we via de Arena weer terug naar onze auto. Maar wie liepen we daar tegen het lijf? Onze Adriano! Hij herkende ons ook en schudde ons hartelijk de hand, alsof we al jaren dikke vrienden waren. Wat een toffe gasten toch allemaal! En wat moesten we lachen om al dit toeval. Zo langzamerhand ging dit verhaal wel erg lijken op ons Bocelli-avontuur: we ontmoetten zo’n beetje ‘iedereen’ om de zanger in kwestie heen, maar de man zélf dan weer net niet. Maar een hoop lol hadden we wel.

Zucchero's band (van 3 jaar terug) - in de cirkel Polo en Adriano

Adriano (2/3)

London dus. Het concert van Zucchero in The Royal Albert Hall was door de coronapandemie twee jaar na dato uiteindelijk rescheduled op 21 april 2022. Precies twee dagen voordat Man en ik met de caravan zouden vertrekken voor onze meivakantie in Italië. Slechts een luxeprobleem natuurlijk en een kwestie van strak plannen. Zo vlogen wij woensdagochtend vroeg naar Londen en kwamen we vrijdagavond laat weer thuis. London to the max. We knoopten de caravan achter de auto, doken even ons bed in en vertrokken zaterdagochtend vroeg richting Italië. 

Om alles uit ons Londonreisje te halen, had ik me goed ingelezen – met dank aan Marco Polo – en een mooi strak programma in elkaar gedraaid, met als hoogtepunt het concert van Zucchero in The Royal Albert Hall op donderdagavond. 

Die donderdagmiddag wandelden we, conform planning of course, door Hyde Park. Het was prachtig zonnig weer en we slenterden langs Kensington Palace en de Princess Diana Memorial Fountain. We aten fish and chips op een terras bij het meer en we ontdekten de plek waar Bruce Springsteen jaren geleden zijn concert gaf. En achter het pompeuze en wat protserige Prince Albert Memorial doemde daar ineens The Royal Albert Hall op. We besloten ernaartoe te lopen om alvast even te kijken waar we die avond terecht zouden komen. 

We deden een rondje eromheen en maakten foto’s van de aankondiging van het concert. Het was er nog erg rustig. Aan de achterkant stond een kereltje buiten te roken. Man herkende hem: het was de drummer van de band van Zucchero. We vroegen het hem en ja hoor, het klopte. We maakten een kletspraatje over het concert en hun huidige tour over de wereld. En natuurlijk moesten we een foto maken. Anders zou niemand ons geloven, zeker niet na ons sterke en hilarische Bocelli-verhaal van een aantal jaren geleden.

 

We begrepen van de beste man – called Adriano Molinari – dat Zucchero er zelf nog niet was, maar dat om vier uur de soundcheck begon. Dan moest-ie er toch zeker zijn. Dat betekende dat Zucchero daar binnen een half uur zou moeten aankomen. Wilden we daarop wachten? We vonden het wel zodanig lollig, dat we dat deden. Als echte hysterische fans. We nestelden ons op een steen en genoten van de zon, ondertussen elke voorbijrijdende auto goed in de gaten houdend. 

En yes, daar verscheen een ‘verdachte’ auto. Hij stopte pal voor de artiesteningang en voor we het goed en wel beseften dat het inderdaad om Zucchero ging, was de ouwe rocker uitgestapt en naar binnen gesneld. Man riep nog ‘Zucchero!’, maar het mocht niet baten. Ik lag dubbel van het lachen, zie ons nou toch. Maar Zucchero was ons door de vingers geglipt. Het zou wel een mooi plaatje én een goed verhaal hebben opgeleverd. 

Wordt vervolgd ...

Londen & Verona (1/3)

Man en ik lopen in Verona (Italië), op weg naar de Arena. We willen proberen last minute kaarten te krijgen voor een concert van Zucchero, onze favoriete ouwe Italiaanse rocker. Hij speelt maar liefst veertien keer op deze prachtige plek en de meeste van die concerten staan gepland in de twee weken die wij hier op vakantie zijn. Via internet lukt het niet meer, alles is uitverkocht. Er valt nog wel een sporadisch plekje te bemachtigen in de uiterste ‘hoeken’ van dit Romeinse amfitheater, maar dan zie je het podium niet eens. Dan kun je net zo goed buiten de Arena op een terrasje op het plein gaan zitten genieten. Geen beeld, wel geluid en lekker eten bovendien.

Waarom we dit niet eerder hadden bedacht en niet gewoon op tijd thuis op de bank online kaarten hadden besteld? Omdat we ditzelfde concert vijf dagen eerder al hadden mogen meemaken. Alleen niet op déze plek. En één keer leek ons aanvankelijk wel genoeg. Totdat we er vijf dagen geleden wel heel erg lyrisch onder vandaan kwamen. Want wat was het mooi. 

Eind 2018 kwam op Twitter voorbij dat Zucchero een nieuwe concertreeks in 2020 had gepland, waaronder twee concerten in The Royal Albert Hall in Londen. Wij keken thuis al jarenlang naar een dvd van een concert van Zucchero uit 2004, opgenomen in die Royal Albert Hall. Wat een prachtig mooie plek om zo’n concert te beleven. Een aantal jaar geleden waren we al eens bij Zucchero geweest in de Ziggo Dome en ook in de Arena van Verona. Nu leek het ons fantastisch om dit ook eens mee te maken in die Royal Albert Hall. En waarom wachten als de kans zich voordoet? We bestelden tickets en boekten drie dagen Londen. Want als je daar dan toch bent, kun je er beter maar meteen een mooi stedentripje van maken. Zo gezegd, zo gedaan. 

Toen kwam de pandemie, die alle plannen overhoop gooide. Het concert van Zucchero werd uitgesteld tot 2021. Jammer, maar het was niet anders. Wat in het vat zit, verzuurt immers niet en des te langer duurde onze voorpret. Maar die voorpret werd een jaar later met nog eens een jaar verlengd; zo lang hadden we nog nooit voorpret gehad! Ondertussen draaiden wij gewoon die dvd grijs. 

Wordt vervolgd …