Vakantieverhalen (8 - slot)
Man en ik lopen samen met onze vrienden de laatste meters over de ‘oprijlaan’ naar het Teatro del Silenzio, waar het allemaal gaat gebeuren vanavond: het concert Ali di liberta, “vleugels van vrijheid”, van Andrea Bocelli. Zoals Delian het zo mooi benoemt, schrijden wij als in processie voort in stilte, met honderden, duizenden andere geluksvogels. De lucht kleurt roze-oranje door de ondergaande zon en het uitzicht is fenomenaal.
We worden opgewacht door een horde vrolijke engelen, geheel in wit gekleed met vleugels en al, en met gezichten als felgekleurde bowlingballen. Het belooft me een theaterspektakel te worden! De toegangskaarten worden gecheckt en meisjes van de staff helpen iedereen hun plaats te vinden. Helaas scheiden hier onze wegen zich van die van onze vrienden en we wensen elkaar een mooie avond. Langzaam druppelt het theater vol, maar toch ook wordt zichtbaar dat niet iedereen heeft kunnen regelen er vanavond alsnog bij te kunnen zijn. Wat zullen die mensen balen dat het concert afgelopen zaterdag werd afgelast! Er zijn al met al behoorlijk wat lege plaatsen en we ontdekken dat onze Argentijnse Andrea en Luiz enkele rijen voor ons zitten. Man loopt naar ze toe en wenkt mij even later. We gaan mooi bij elkaar zitten. Mochten zich toch nog gasten aandienen die deze plaatsen hebben, kunnen we gewoon terug naar ons officiële plekkie.
 |
| V.l.n.r. Ik, Man, Delian, Andrea, Sandra, Luiz |
Andrea Bocelli laat wel op zich wachten, maar drie kwartier later verschijnt hij dan toch ten tonele, en wel te paard! Ja, zoals op het affiche. Best stoer voor iemand die niets ziet. Het eerste gedeelte van de avond is vooral opera, het tweede is lichter. Om de prachtige muziek en zang heen, vindt inderdaad een compleet theaterstuk plaats door mannen, vrouwen, kinderen en paarden, zowel op het podium als in de ‘zaal’. Indrukwekkend. Er zijn gasten, die een duet met Andrea zingen en natuurlijk niemand minder dan Matteo Bocelli, die zowel het stemgeluid als de looks niet van een vreemde heeft. Het duet met zijn vader ‘Fall on me’ is voor mij het hoogtepunt van de avond. Wat is het prachtig, en die brok in de keel slik ik niet zomaar weg. Het laatste nummer én toegiften als Nessun dorma en Solo mio zorgen voor bijbehorend kippenvel. Schoonheid in optima forma.
