Vakantieverhalen (6)
Het is maandag 29 juli, 17 uur. Man en ik zijn deze keer zó vroeg, dat er nog ruimte zat is op het geasfalteerde parkeerterrein bij het café, waar we met onze nieuwe vrienden hebben afgesproken. Een prima parkeerplek, dit keer houdt niets of niemand ons tegen om vanavond na het concert snel weg te komen. Het veld waarop we afgelopen zaterdag parkeerden, ligt er volledig geruïneerd bij. Er staan nog twee verlaten auto’s middenin! Voor het parkeren voor de grote meute is deze keer iets verderop een verhard stuk terrein afgezet. Je vraagt je af waarom ze dat zaterdag niet al hadden kunnen inzetten. Er zal over nagedacht zijn.
Onze Argentijnse vrienden Andrea en Luiz komen aangelopen en we begroeten elkaar uitbundig. Andrea schuift een stoeltje bij en steekt direct van wal: “Jullie geloven nóóit wat wij zaterdag nog hebben meegemaakt, nadat we weggesleept werden.”
In geuren en kleuren vertelt Andrea hun verhaal. Zij en Luiz willen hun redder na afloop bedanken en wat tipgeld geven. Maar de beste man zegt dat het hij het niet mag aannemen. Maar waarom niet? “Het mag niet”, zegt de man, “van Andrea” en hij wijst daarbij naar een man die ietsje verderop staat. Andrea? Ja hoor, daar staat-ie: Andrea Bocelli in hoogsteigen persoon, gekleed in korte broek en bergschoenen. Meneer zit dus helemaal niet lekker thuis op de bank, hij is er gewoon bij, samen met zijn broer, hier in de modderbende, daar waar honderden fans de hele avond lopen te ploeteren en te wachten! En Luiz en Andrea tonen ons trots hun selfies met Andrea Bocelli.
Wordt vervolgd ...
Voor deel 7 klik hieronder op 'nieuwere posts'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten