De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween

In de sauna van camping Zillertal in Oostenrijk begin ik aan het vijfde en laatste boek van mijn zomervakantieboekenleeslijst. Op aanraden van Man lees ik De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Man heeft dit boek van Jonas Jonasson nét uit en ik betrapte hem tijdens het lezen met regelmaat op een brede grijns of een plotseling gegrinnik. Het móet dus wel een leuk boek zijn!
Al na een bladzijde of vier, vijf, heb ik de smaak ook te pakken. Een werkelijk bizar verhaal ontvouwt zich langzaam maar gestaag. Het gaat over Allan, die op zijn honderdste verjaardag het bejaardentehuis ontvlucht. Hij gaat op avontuur met alle gevolgen van dien. Onderweg sluiten personages van verschillend pluimage zich bij Allen aan en openen politie en andere geïnteresseerden de jacht op hem. Het laat Allan onverschillig. Allan is heel nuchter, kent geen angst en blijft onder alle omstandigheden rustig en bedaard. Wonderwel is hij een ieder steeds te slim en te snel af en dat levert absurdistische scenes op. Daarnaast is het verhaal doorspekt met terugblikken op zijn lange avontuurlijke leven, waarin hij betrokken is bij veel historische gebeurtenissen van de twintigste eeuw, zoals de ontwikkeling van de atoombom. Het is werkelijk heerlijk nuchter geschreven, met veel droge humor en een logica die je steeds weer doen glimlachen.
Ik verorber het boek in no-time en Man en ik praten er nog wat over na. We vinden unaniem dat dit boek verfilmd moet worden. Even googelen wijst uit dat dit natuurlijk reeds gebeurd is. We plaatsen nog diezelfde middag de bestelling, zodat we de film bij thuiskomt direct kunnen kijken. De film valt ons echter bar tegen. Wat een slechte en zwakke verfilming. Dat boek verdient echt beter! Het is blijkbaar een hele kunst een goed filmscript te schrijven op basis van een boek. Of zoals schrijver Peter Buwalda dat onlangs in het tv-programma Zomergasten zo mooi verwoordde: 'Een boek verfilmen is een karbonade opdrinken met een rietje'.

Colman

En dóór met het vierde boek van mijn zomervakantieboekenleeslijst. Nadat ik eerder dit jaar Heksenkind en Juniper heb gelezen, is het nu tijd voor het laatste deel van de trilogie. In jeugdroman Colman van Monica Furlong komen alle gebeurtenissen en personen uit de eerste twee boeken bij elkaar en worden de nog open vragen beantwoord. Alles wordt duidelijk!
Colman en zijn vriendinnetje Leana komen samen met heks Juniper aan in Cornwall, nadat ze zijn verdreven door vijandige dorpelingen. Het land waarvan Junipers vader ooit koning was, wordt nu geteisterd door haar slechte tante Meroot. Colman, Leana en Juniper doen er alles aan om haar macht te breken. Colman is een mooi verhaal over magie, over angst en verwoesting, over moed en over de allesoverwinnende kracht van liefde. Alles draait om goed en kwaad en gelukkig wint het goede.
Hoewel deze boeken een trilogie vormen, zijn alle delen ook afzonderlijk van elkaar te lezen. Dat vind ik knap werk en leuk om te weten, maar ik raad aan ze lekker alle drie te lezen. De boeken grijpen je vast en lezen zo heerlijk makkelijk weg. Fijne kost voor in de hangmat!

In verband met de kinderen

Van een vriendin kreeg ik het boek In verband met de kinderen. Bij het lezen ervan moest ze aan mij denken en daarom besloot ze het aan mij te geven. Lief!
Nieuwsgierig begin ik in het derde boek van mijn zomervakantieboekenleeslijst. Deze psychologische roman is geschreven door Machteld Bouma en gaat over ouders en hun kinderen, over bloedbanden en het stiefmoederschap. Het is een boeiend en bijzonder verhaal met veel herkenbare dingetjes. Gelukkig is mijn verhaal minder drastisch en complex, maar ik kan me goed inleven in de gedachtenwereld van Wendolyn.
Wendolyn is psycholoog en krijgt een relatie met neuroloog Eric, gescheiden vader van drie kinderen. Door omstandigheden komen de kinderen fulltime bij hun vader wonen en dat betekent voor Wendolyn zich aanpassen, grenzen zoeken en bewaken en schipperen met haar werk. Ze worstelt met haar rol als stiefmoeder en er rijzen vragen over de band met haar eigen moeder. Een paar jaar later gebeurt er iets heel onverwachts en staat de wereld voor Wendolyn op zijn kop. Dan moet blijken hoe sterk de band met haar stiefkinderen is. In verband met de kinderen is een prachtig verhaal over de waarden van familiebanden en de onzekerheden van een stiefmoeder. Een ding wordt duidelijk: je hoeft geen bloedband te hebben om wortel te kunnen schieten.

Teatro del Silenzio

Na een paar heerlijk luie campingdagen komen we toch eens in de benen en gaan de hort op. Toscane heeft zo veel moois te bieden! We bezoeken het prachtige Lucca, de hoofdstad van de provincie Lucca in de regio Toscane en een van de rijkste steden in Noord-Italië. Deze volledig ommuurde stad ademt een en al sfeer uit. Italiaanser dan dat kan bijna niet. We drentelen door de authentieke straatjes en genieten van een zalige bruschetta op een terrasje op Piazza dell’ Anfiteatro.

Piazza dell' Anfiteatro - Lucca

Op de terugweg doen we Lajatico aan, de geboorteplaats van Andrea Bocelli. Een kneuterig dorpje, schitterend gelegen in het Toscaanse landschap én wereldberoemd om het nabijgelegen Teatro del Silenzio. Wat is dit een wáánzinnig mooie plek! Een theater met een wel heel weids decor: hartje Toscane in de volle breedte. In 2006 kreeg Andrea Bocelli de gemeente Lajatico zover dit amfitheater te bouwen. De naam zegt het al: in dit theater heerst volledige stilte. Zodra je het theater betreedt overvalt je de oorverdovende stilte. Je hoort slechts de wind, de vogels en je eigen ademhaling, die de stilte alleen maar versterken. Het hele jaar door is het hier stil. Op een dag na. Dan wordt de stilte doorbroken door de meester zelf, Andrea Bocelli in hoogsteigen persoon. Dit jaar vindt begin augustus het tiende concert plaats en de aankondigingen sieren de straten van Lajatico. Wat zou het een voorrecht zijn om eens zo’n concert mee te mogen maken, op deze plek! Hier, in dit adembenemende decor. Wie weet, ooit. Ik ben in elk geval zwaar onder de indruk van de plek. Om stil van te worden.

Less is luxe

Het tweede boek van mijn zomervakantieboekenleeslijst is een waar feestje om te lezen en urenlang in te rond te neuzen. Less is luxe is het tweede art journal van de hand van Lou Niestadt en is een buitengewoon creatief kunstwerk met handgeschreven letters en veel leuke illustraties. Een lust voor het oog!
Over de inhoud schrijft Niestadt op haar website (een bezoek waard): “Less is luxe gaat over mijn ontdekkingstocht naar een simpeler leven. Een leven waarin genoeg weer genoeg is en minder weer meer. Je leert om stil te staan bij wat je werkelijk wilt en wat je werkelijk nodig hebt. Een simpel leven in materie, maar groots in denken en doen, waarin je niet meer continu in dienst staat van je spullen, je werk, je gezin. Wanneer je de overvloed aan spullen en activiteiten terugbrengt naar de essentie, ontstaat er een overvloed aan tijd, ruimte, verwondering, creativiteit en levenslust: less is luxe!”
De tekst en illustraties vult Niestadt aan met passende en pakkende citaten van enkele groten der aarde. Ontzettend leuk gedaan! Less is luxe levert mij veel inspiratie op. Mijn vakantiedagboek bevat dan ook steeds minder tekst en meer tekeningen. Ik riep - en roep - nog altijd dat ik niet kan tekenen, maar zolang mijn heksjes en Man in een oogopslag zien wat mijn schepsels voorstellen, ben ik een blij mens en teken ik lekker door.

De inleiding van Less is luxe

Bronnen: louniestadt.com, bol.com

De kunst van het vakantievieren

In mijn hangmat op camping Montescudaio in Italië begin ik in het eerste boek van mijn zomervakantieboekenleeslijst. De kunst van het vakantievieren staat boordevol tips om de voorpret te vergroten en je vakantiegevoel te versterken. Ook geeft auteur Jessica de Bloom advies om vakantiestress te voorkomen en het fijne vakantiegevoel langer vast te houden.
Ik ontving dit boek na afloop van een themadag op mijn werk over loslaten. Deze dag vond plaats vlak voor de zomervakantie en was bedoeld om je te voeden met ideeën over ontspanning, loslaten en schakelen. Hoe laat je met een ontspannen gevoel je werk los en hoe zorg je voor een soepele overgang van werk naar vakantie? Een leerzame dag met workshops en mindfulness. En als cadeautje dus dit boek!
Jessica de Bloom deed voor haar studie arbeids- en organisatiepsychologie onderzoek naar vakantiegedrag en op basis daarvan deelt ze behalve tips ook interessante wetenschappelijke inzichten en leuke wetenswaardigheden. Vakantievieren is een kunst. En die versta ik prima.

Zomervakantieboekenleeslijst

Ik las nog nooit zoveel als in deze zomervakantie. Gelukkig was mijn boekenvoorraad groot genoeg en kwam ik niet droog te staan. Wat een heerlijke luie leesvakantie hebben we gehad. Niet dat we niks deden, maar we kozen wel heel bewust voor veel rustmomenten en wisselden onze uitjes steeds af met een of meerdere campingdagen. Dat betekende meters maken!

Eenmaal uitgepakt en geïnstalleerd op camping Montescudaio in Italië duik ik de hangmat in met boek nummer 1: De kunst van het vakantievieren, door Jessica de Bloom. Volgens mij heb ik die kunst op dat moment al aardig onder de knie, maar het boek levert me toch een leuke en verrassende kijk op het vakantievieren op. Behalve tips om je voorpret te vergroten en het vakantiegevoel te versterken geeft de auteur ook advies om vakantiestress te voorkomen. Dit alles is nog verder opgeleukt met wetenswaardigheden en interessante feitjes.


 Kleine heks verorbert Dagboek van een Muts

Boek nummer 2 volgt enkele dagen later: Less is luxe, door Lou Niestadt. Dit boek is een waar feestje! Niet alleen leuk om te lezen, maar ook om te bekijken, inspiratie op te doen en lekker in te neuzen. Het is een art journal over de ontdekkingstocht naar een simpeler leven, waarin genoeg genoeg is en minder weer meer. Handgeschreven en geïllustreerd door Lou Niestadt zelf. Een boek dat minstens net zo leuk en mooi is als haar eerste boek Groots en Meeslepend Leven, waarover ik eerder een blog schreef.

Na dit heerlijke kunstwerk volgt In verband met de kinderen. Deze psychologische roman is geschreven door Machteld Bouma en gaat over ouders en hun kinderen, over bloedbanden en het stiefmoederschap. Een mooi en bijzonder verhaal, met herkenbare dingetjes. Het houdt me vast en voor ik het weet ben ik op de laatste pagina beland. Dat was boek nummer 3!

En dóór met boek nummer 4. Jeugdroman Colman van Monica Furlong is het laatste deel van een trilogie en het vervolg op het boek Juniper, dat ik vorig jaar in de zomervakantie las (zie blog). Mooi om te lezen hoe in dit verhaal vol magie, liefde en verraad alle gebeurtenissen en personen uit Heksenkind en Juniper bij elkaar komen. Alles wordt duidelijk!

Tussen de tukkies door leest Man De 100-jarige...

We slaan ons kampement op in het Oostenrijkse Zillertal. In de campingsauna aldaar, hoe relaxed, begin ik in De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, op aanraden van Man. Man heeft dit boek van Jonas Jonasson nét uit en ik heb hem nog nooit zo zien genieten van en hardop horen lachen om een boek. Dat moet wel een heel leuk boek zijn. Kom maar op met boek nummer 5. Een werkelijk bizar verhaal over Allan, die op zijn honderdste verjaardag uit het bejaardentehuis wegloopt. Er volgt een aaneenschakeling van absurde gebeurtenissen, die hem allemaal heel gewoontjes lijken te overkomen. Hij blijft er zelf in elk geval heel rustig onder. Allans avonturen worden afgewisseld met memorabele momenten uit zijn eigen leven en die van de geschiedenis van de twintigste eeuw. Heerlijk geschreven met soms prachtige droge logica.

In mijn komende blogs neem ik u graag per boek een stukje verder mee de inhoud in en beschrijf ik mijn bevindingen.

Oostenrijkse campingyoga

Grote heks wijst me erop: op het mededelingenbord in het toiletgebouw staat aangekondigd dat er iedere woensdagmorgen yoga is in het gymnastieklokaal. Yoga, op de camping? Ik laat het tot me doordringen en bedenk me dan dat het natuurlijk best leuk is. Ze organiseren op deze camping volleybaltoernooien, trekkerritten over de camping, muzikale avonden en campingquizzen. Er is een buiten- en een binnenzwembad en zelfs een waarachtig saunacomplex. Waarom zouden ze dan niet ook yogales geven? Is het wel echte yoga? Gegeven door een echte yogi? Of neemt iemand van het animatieteam deze taak al dan niet serieus op zich? Ach, wat maakt het uit. Ik doe het! Voordat ik naar de receptie loop om me op te geven, vraag ik terloops aan grote en kleine heks of ze misschien zin hebben om mee te gaan. Twee volmondige ja’s klinken luid over de camping. Zo veel enthousiasme had ik niet verwacht en blij verrast geef ik ons op. Tot dan toe staan er slechts twee andere liefhebbers op de lijst. Echt storm loopt het nog niet. Dan is het woensdagmorgen. Vroeg uit de veren voor een rondje hardlopen door het mooie Zillertal. Het is al flink warm en de kilometers lijken langer dan anders. Maar straks mag ik languit op de yogamat, een fijn vooruitzicht en de gedachte eraan geeft me moed. Op tijd lopen de heksjes en ik naar het gymnastieklokaal. Op de gang staat een vrouw of tien te wachten. Toch een hele opkomst! De yogajuf komt aangesneld en vlug opent ze het lokaal en zet de airco aan. Dat had ze best eerder mogen doen. Als een deken valt de broeierige hitte over ons heen. Het uitzicht maakt echter veel goed. Een enorme raampartij geeft ons een prachtig uitzicht op het dal. We parkeren onze matten zodanig, dat we maximaal van het uitzicht kunnen genieten. De juf vraagt in rap Oostenrijks of we allemaal bekend zijn met yoga en zonder verdere uitleg begint ze. Grote heks en ik kunnen de juf verstaan en we volgen braaf haar aanwijzingen op. Kleine heks kijkt gewoon goed naar de juf en naar ons en ze wurmt zich net als wij heel netjes in alle houdingen. Dit is een echte yogajuf, eentje die van wanten weet. Het zweet gutst van mijn lijf en ik ben niet de enige die zucht en steunt. Grote heks fluistert verbaasd: ‘Dit is toch geen yoga, dit is een echte work-out’. Ik bedoel maar. Welkom in de wereld van de yoga lieve heksjes! De oefeningen lopen vloeiend in elkaar over en de juf doet ze allemaal keurig voor en helpt waar nodig. De juf is trouwens van elastiek, ze vouwt zich zonder enige moeite dubbel en floept soepel in iedere (on)mogelijke houding. Flexibel tot op het bot. De eindontspanning komt sneller dan ik dacht. Ondanks de hitte is het uur omgevlogen. Wat een leuke Oostenrijkse yogales! Yoga met het allermooiste uitzicht ooit.