Meubeljacht

Woonkamer op de kop #6

Het wordt echt prachtig, de woonkamer. Het plafond is strakwit, de lichtgrijze muur is fantastisch mooi geworden en de vloer wordt momenteel gelegd. Ik kan niet wachten tot ik beneden mag gaan kijken. De donkergrijze muur staat nog op de planning en dan … gaan we lekker op ons tuinmeubilair zitten wachten op onze nieuwe meubels. Een week of twaalf. Alles wat we bij elkaar hebben bedacht en gezocht aan meubels, hebben we besteld bij Home Center in Wolvega. Om het grijs-witte-zwarte geheel straks wat te doorbreken hebben we heel stoer - en stiekem ook wel spannend - gekozen voor eetkamerstoelen in zes verschillende kleuren. Grote heks verklaart ons voor gek en kleine heks zegt het ronduit lelijk te vinden. Wacht maar. Man en ik weten wel beter.
De eetkamertafel en salontafeltjes laten we op maat en geheel naar eigen wens maken bij een ambachtelijke meubelmaker in Mastenbroek, jawel, bij ons om de hoek. Een bevlogen jonge knul die in een schuur achter de boerderij van zijn vader een werkplaats heeft en van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt. Hoe authentiek wil je het hebben. Ik word daar zo blij van!

Sauzen en egaliseren

Woonkamer op de kop #5

De kijkers voor de bank kwamen dus mooi niet opdagen. Jammer, want het paste zo mooi in de planning van het ontruimen van de kamer. Rest ons niets anders dan de bank in de garage te parkeren. De volgende ochtend staan we om half acht fris en fruitig klaar om de vloermeneren te ontvangen. Na een bakje koffie en thee, en nog een en nog een, is het negen uur geweest en zijn er nog altijd geen werkmannen. Die beginnen toch altijd vroeg in de morgen? Een belletje brengt duidelijkheid: we staan om half 12 ingepland. 

Als ze er dan eenmaal zijn, gaat het ineens ook heel hard. Hoofdvloermeneer Jan en zijn kornuit zijn goed op elkaar ingespeeld en onze plavuizen vloer verdwijnt tegel voor tegel onder een grijze massa egaliseerspul. Het ziet er superstrak uit. Na een nacht drogen en opharden staat schilder Robert volgens afspraak keurig om half negen op de stoep. Vandaag staat het spuiten van het plafond op het programma. De hele kamer behalve het plafond verdwijnt onder een laag plastic. Man en ik vertrekken naar Home Center voor het bestellen van onze nieuwe meubels. Eens kijken of we een mooie totaaldeal kunnen sluiten. Daarover later meer. Bij thuiskomst weten we niet wat we zien. Een super-megawit mooi plafond! Wat een verschil. Grote heks vertelt dat de schilderman ook had opgemerkt dat het plafond behoorlijk zwart – lees: vies – was geweest. Geen overbodige luxe dus, deze opknapbeurt. Weer een dag later zijn de muren aan de beurt. De ene kant van de kamer wordt lichtgrijs, de andere kant, de lange muur, wordt donkergrijs. Hoe zal dat uitpakken?

Schildermannen en vloermeneren

Woonkamer op de kop #4

Zaterdagmorgen, vroeg uit de veren. Er is een koper uit Kuik onderweg voor de tweede ladekast. 
We zijn druk bezig met het ontruimen van de woonkamer. Boekenkasten leegmaken, alles van de wanden schroeven, vensterbanken leegmaken en plinten weghalen. Het gaat gebeuren de komende week. Maandag komen de vloermeneren om de vloer te egaliseren, dinsdag en woensdag gaan de schildermannen los en donderdag wordt de vloer gelegd. Ik kan niet wachten tot het moment waarop we voor het eerst onze nieuwe kamer in mogen. In onze verbeelding ziet het er dan echt gewéldig uit.

De bel gaat. Xander staat voor de deur. Een beetje wereldvreemd of misschien verbaasd kijkt hij om zich heen en richt zijn blik op de ladekast. Hij vertelt dat het er bij hem thuis niet zo opgeruimd uitziet, want tja, kleine kinderen hè. Hij staart weer naar de ladekast en vist het geld uit zijn binnenzak. Of Man misschien nog even wil helpen de kast in de auto te tillen. "Nou, vooruit", grapt Man. Is niet meer dan logisch toch. Dag Xander. Dag ladekast nummer twee: check!

's Middags rijden Luna en haar man voor met een gehuurde aanhanger. Man heeft nog een mooi stukkie tapijt voor op de bodem van de aanhanger. Zo schuif je de boekenkasten makkelijk naar binnen en beschadigen ze niet tijdens de reis. Weer een tevreden klant. Nu alleen de bank nog! Morgen kijkers.

In de olie

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #9

Tijd voor weer een wandeling. Dit keer gaat grote heks gezellig met me mee. We gaan voor zes hele kilometers binnen een uur. Geen gemoedelijk geslenter dus, maar flink aanpoten. Toch zijn we nog prima in staat te kwebbelen en foto’s in de olie te maken. Halverwege worden we ingehaald door Man, die een pittige intervaltraining doet. Zou ik binnenkort ook weer …? Was het maar zover.

Twee dagen later trek ik hoopvol mijn hardloopkleding aan. Ik wandel rustig en braaf naar de fysio en hoop zo ontzéttend van harte dat ik na dit bezoek weer mag starten met hardlopen, zij het minimaal. Maar starten is starten. Als het goed gaat op de loopband, mag ik beginnen met twee minuten op, een minuut af. Een klein begin, maar een zeer welkom begin. De inschrijving voor de Zwolse Halve Marathon is immers aanstaande. Ga ik het redden?

Wat je van ver haalt

Woonkamer op de kop #3

De boekenkasten zijn aan de beurt. We krijgen bezoek uit Randwijk, een klein dorp nabij Wageningen. Wat een reis. Zestigers Luna en haar man bewonderen de boekenkasten en ze vertellen ongevraagd en zeer gedetailleerd over hun plannen. Hoe zoonlief zich er ook mee bemoeit, ook al is hij al tijden het huis uit. Meneers oude versterker moet ook in de kast passen. Ze meten en wikken en wegen en vangen de terugreis aan om thuis nog weer eens te meten en te wikken en wegen. Er volgt nog een tiental vragen en dan blijft het angstvallig stil. Uiteindelijk komt dan toch de verlossende app: de deal gaat door. Of ze de kasten nog wel even mogen laten staan, zodat meneer eerst de kamer kan sauzen. Voor ons geen probleem, totdat bij ons de schilder komt. Wel even aanbetalen natuurlijk. Wij strepen de twee boekenkasten vast af: check!

Het volgende bezoek komt ook van ver. Ma Bep en zoon Niels uit Doetinchem komen de eettafel en stoelen bekijken. Ma vindt het er allemaal goed uitzien en zoonlief knikt instemmend. De meubels zijn voor hem bedoeld en mams heeft dit voor hem op Marktplaats gevonden. Ze zijn al snel akkoord en twijfelen nog even over onze tweede ladekast, maar die vinden ze te duur. Man en ik helpen hen de tafel en stoelen de gehuurde bus inladen. Niels bindt nog een waslijntje om het geheel heen tegen het schuiven. Als dat blijft staan, mag het een wonder heten. We wensen ze er veel plezier mee en een goede reis terug. 
Tafel en stoelen: check! Tijd om het tuinmeubilair tevoorschijn te toveren.

Voorzichtig optimisme

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #8

De fysio is optimistisch. Ze kneedt deze keer beide kuiten flink en tapet de gehavende kuit weer in. Als het wandelen de komende week pijnloos verloopt, mag ik volgende week even op de loopband hardlopen. Hoor ik dat goed? Voorzichtig goed nieuws! Met goede moed wandel ik de volgende dag weer een rondje van vijf kilometer. Het miezert heel hard, maar dat doet me niks. Het gaat goed en dat biedt perspectief. Stiekem probeer ik even te dribbelen. Dat is nog wat gevoelig. Snel terug in wandelstand.

Geduld.
Geduld.
Geduld.

Oud genoeg om mooi te zijn

Woonkamer op de kop #2

Een nieuwe bieder dient zich aan: Odeon! De interieurontwerper van ons plaatselijke theater is op zoek naar een bank voor de foyer. "Oud genoeg om mooi te zijn, maar wel kwalitatief goed voor publiek om op te zitten." Ze biedt zonder pardon de vraagprijs. Alleen de directie moet nog toestemming geven. Helaas stopt het verhaal daar: de bobo’s borduren toch liever voort op de chesterfieldstijl. Jammer. Hoe leuk zou het zijn geweest om tijdens een avondje uit nog eens een pauzedrankje te nuttigen op je eigen oude bank!

Dan komen Frank en zijn vrouw langs voor een van de twee ladekasten. Ze kiezen er een uit en willen 'm meteen meenemen. Snel trekken Man en ik alle inhoud uit de lades. "Cd van jou, cd van mij. Cd van ons allebei!" Op zo'n snelle kijken-kopenactie hebben we even niet gerekend. Uiteraard verlenen wij alle medewerking. Zo verdwijnt ladekast nummer een achter in een BMW: check!

Te koop aangeboden

Woonkamer op de kop #1

Sinds een week eten we aan onze tuintafel. Niet omdat het zulk prachtig weer is, maar omdat-ie gezellig binnen staat. Langzaamaan verdwijnen de meubels uit onze woonkamer en schuiven we ons tuinmeubilair naar binnen. We gaan onze woonkamer aanpakken. Alles eruit, alles opknappen en vervangen. We zijn eraan toe. Al een tijd lang kijken we om ons heen. Wat vinden we allebei mooi? Op een stille zaterdag bezochten we al eens een woonboulevard om inspiratie op te doen en de laatste weken gingen we los. Wat hebben we een woonwinkels afgestruind. Steeds meer werd duidelijk waar we samen blij van worden. Nu zetten we door en onze nieuwe woonkamer krijgt in gedachten steeds meer vorm. Klaar voor de start. 

Voordat we orders geven aan schilders, vloermeneren en meubelleveranciers is het misschien goed om eens te kijken wat ons huidige meubilair doet. Lang leve Marktplaats. Op een zondagmiddag maakt Man foto’s van alle afzonderlijke meubelstukken en plaatst ze op Marktplaats. Nog diezelfde avond arriveren de eerste bezoekers.

Harry en Evelien uit Raalte aanschouwen onze salontafel en meidenkast en 'zagen dat het goed was'. Hoewel, Harry heeft meer oog voor PSV op tv. Gelukkig houdt vrouwlief hem bij de les: “Harry, wel even ter zake blijven!" Evelien wil ook de eettafel wel hebben, maar die gaat helaas niet bij ze passen. Ze zijn net kleiner gaan wonen. Met een heuse vrachtwagen rijden ze een dag later de straat in. Harry raust 'm enigszins lomp achteruit de dam op. Rustig aan Harry! Maar alles komt goed, dankzij de bezielende leiding van vrouw Evelien. Salontafel en meidenkast: check!

Wordt vervolgd ...

Eerste lentedag

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #7

 

Met de juiste sokken in de juiste schoenen wandel ik nog weer eens een rondje. Het is prachtig weer, de eerste lentedag lijkt een feit. Al snel kan m’n jas uit. Wat fijn, die zon! De pijn in mijn kuit is wat minder aanwezig. Is het eind van de blessure misschien in zicht? Ik hoop het maar. Want het is heerlijk dat de temperatuur oploopt, maar mijn ongeduld doet dat ook. Ik kom menig hardloper tegen of word er door een ingehaald. Het liefst zou ik ze achterna roepen: ik ben ook een hardloper hoor. Echt, het is heerlijk weer om een uur te wandelen, maar wat zou het fijn zijn om weer lekker te rennen. Eens kijken wat de fysio er morgen van zegt.

Balen en blaren bovendien

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #6

 

Het hardlooploze bestaan zint me helemaal niks, maar dat was u vast al opgevallen. Mijn geduld wordt ernstig op de proef gesteld, bovendien heb ik van nature niet zoveel van dat goedje. Natuurlijk kan ik wel wat voordelen van het niet-mogen-hardlopen opnoemen. Zo is het momenteel berekoud buiten. Wie zit er dan te wachten op een rondje hardlopen? Ook levert het niet-hardlopen tijd op. Tijd die ik mooi kan gebruiken om te bloggen en dat is een leuke bijkomstigheid. Toch blog ik liever over mooie hardlooprondjes, tegenvallende intervaltrainingen of regenachtige donkere duurlopen. Dat geeft toch nét iets meer voldoening. Als Man vertrekt voor een intervaltraining, trek ik de wandelschoenen aan en maak een rondje van vijf kilometer. Ik moet toch wat. Ik wandel flink door, maar het valt me tegen. Ik baal ongelooflijk, die kuit blijft maar opspelen. En ik heb verkeerde, te dikke sokken aan, waardoor ik ook nog met twee grote blaren op de hielen thuiskom. Om chagrijnig van te worden. Maar ik heb wél een mooi plaatje van de koude witte wereld geschoten.

Dan maar wandelen

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #5

 

De tape laat los, dus ik haal 'm er helemaal af. Mag ook, van de fysio. Bovendien gaat het iedere dag een beetje beter met mijn kuit. Maar tot mijn verbazing voel ik mijn kuit, zo zonder tape, ineens weer méér. Dat had ik niet gedacht. Heeft dat tapen dan echt zoveel te betekenen? De fysio moet lachen, als ik het haar een dag later vertel. Natuurlijk biedt de tape steun! Ze masseert mijn kuit rondom de scheur en pakt 'm opnieuw in met tape. Ik krijg wat oefeningen mee voor het rekken en versterken van de kuit. Driemaal daags ‘innemen’. “En lekker blijven fietsen en wandelen”, voegt ze toe. Wat mijns inziens niets anders betekent dan: GIJ ZULT NIET HARDLOPEN.

Running Man

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #4

Man loopt natuurlijk gewoon door, da’s logisch. Vandaag gaat hij voor een lange duurloop van 15 kilometer. Ik baal enorm dat ik niet kan. Om toch een beetje in beweging te zijn, fiets ik met hem mee. Fietsen gaat prima met mijn geblesseerde kuit. Ik werp me voor de gelegenheid op als fotograaf en schiet mooie plaatjes. De route is prachtig. Ook maak ik filmpjes van de Running Man, zodat hij thuis eens rustig kan kijken hoe hij zelf loopt.

Geduld

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #3

Het lijkt mee te vallen met mijn kuit, de pijn neemt af. Alleen het traplopen naar beneden doet zeer en de pas versnellen, het afzetten, is nog gevoelig. Ik hoop zo dat het geen vier tot zes weken gaat duren, zoals alle onheilspellende berichten op internet over scheuren en zweepslagen in de kuit zeggen. Als je niet mag hardlopen, wil je zo ontzettend graag wél hardlopen. Ik kan echt niet wachten tot ik weer kan en mag. Geduld is het grote toverwoord. Maar het is net alsof je helemaal dichtslibt als je niet hardloopt. Dikke onzin natuurlijk, maar het voelt niet fijn.

De fysio wisselt de roze tape voor een groene variant. De tape ondersteunt wel wat, het gewone lopen gaat makkelijker. Ze begrijpt mijn ongeduld maar laat toch nog even terloops die ‘vier-tot-zes-weken’ vallen. Dat heb ik gewoon maar niet gehoord. Ik hoop dat ik in de helft van die tijd, of minder nog, weer startklaar ben voor een mooi lopie.

Mijn eerste 15 km

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #2

Zo vlak na de zomervakantie begon het te kriebelen. Zouden Man, ook hardloper, en ik niet eens onze grenzen verleggen en ons opmaken voor de Zwolse Halve Marathon (ZHM) van 2017? Ieder jaar spelen we wel even met die gedachte, maar een daadwerkelijke stap in die richting hebben we nooit gezet. Misschien toch - voor een keer - een mooi doel? Meedoen voor de fun én natuurlijk voor de Zwolse gezelligheid, maar ook om ons op die manier wat verder te ontwikkelen in het hardlopen. Stilstand is achteruitgang. Maar dik 21 kilometer is wel een heel eind. Vind ik dat leuk? Wil ik dat wel?

We wikten en wogen en besloten op een goeie dag om ervoor te gaan. We namen ons voor elke maand 1 kilometer aan de duurloop toe te voegen en ons straks in maart 2017 aan te sluiten bij een hardloopclub, die zich richt op het trainen voor de ZHM. Zo geschiedde. De uitbreiding van de 10-kilometerloop ging voorspoedig. Op een dag liep ik zomaar 15 kilometer (11 januari/1:28:53/05:55). Dat ging natuurlijk niet helemaal vanzelf en zeker niet heel hard, maar wat was ik trots! Een dikke week later deed ik een tweede poging. Die mislukte jammerlijk. Na 12 kilometer was ik kapot en hield ik het voor gezien (20 januari/1:11:22/5:57). 

En toen kreeg ik vleugels! De derde poging ging als een speer, voor mijn doen dan (25-1/1:26:02/5:44). Ik ben onderweg zelfs nog gestopt voor het maken van een foto voor bij mijn statistieken van PolarFlow. Euforie alom.

Na dit persoonlijk succesje ging ik drie dagen later voor een korte tempotraining. Vijf kilometer, die moest ik nu toch wel in een flink tempo kunnen lopen? Ik ging als een gek van start en het laat zich raden, na 3 kilometer (5:11/5:14/5:29) kreeg ik kotsneigingen en snakte ik naar adem. Mijn hartslag had ook z'n maximum bereikt. Kilometer nummer 4 en 5 moest ik maar rustig aan doen. Toch herstelde ik in de 4e kilometer (6:06) sneller dan ik dacht en daarom trok ik de 5e kilometer alsnog alles uit de kast (5:08). (28 januari/27:19/5:26). De tempotraining werd zo onbedoeld een pittige intervaltraining. Het gaf in elk geval een goed gevoel om m'n grenzen op te zoeken. Alles voor een goede aanloop naar de ZHM! Maar voorlopig dus eerst verplichte rust.