Het lijkt mee te vallen
met mijn kuit, de pijn neemt af. Alleen het traplopen naar beneden doet zeer en
de pas versnellen, het afzetten, is nog gevoelig. Ik hoop zo dat het geen vier
tot zes weken gaat duren, zoals alle onheilspellende berichten op internet over
scheuren en zweepslagen in de kuit zeggen. Als je niet mag hardlopen, wil je zo
ontzettend graag wél hardlopen. Ik kan echt niet wachten tot ik weer kan en
mag. Geduld is het grote toverwoord. Maar het is net alsof je helemaal
dichtslibt als je niet hardloopt. Dikke onzin natuurlijk, maar het voelt niet
fijn. De fysio wisselt de roze tape voor een groene variant. De tape ondersteunt wel wat, het gewone lopen gaat makkelijker. Ze begrijpt mijn ongeduld maar laat toch nog even terloops die ‘vier-tot-zes-weken’ vallen. Dat heb ik gewoon maar niet gehoord. Ik hoop dat ik in de helft van die tijd, of minder nog, weer startklaar ben voor een mooi lopie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten