Lunchen bij broer Alberto

Zoals ik al schreef in m’n vorige blog ‘Buongiorno’ gingen wij dus lunchen bij Officine Bocelli Food Court.

We lopen die middag naar de ingang van het restaurant en wie komt daar naar buiten gestormd? Broer Alberto Bocelli. Nou, wat aardig dat hij ons zelf welkom komt heten. We schudden elkaar de hand en raken aan de praat over het concert van Andrea Bocelli in 2019 en onze belevenissen daaromheen. Ik krijg de indruk dat Alberto er niet helemaal bij is met zijn aandacht. Of hij begrijpt ons helemaal niet, of hij heeft iets anders aan zijn hoofd. Het antwoord komt snel: hij moet er vandoor en en meldt dat-ie zo terug is. En dat zijn vrouw ook zo komt, zij weet alles van de wijnen. En weg is-ie. 

Binnen in het restaurant vallen we met onze neus in de Bocelli-wijnen en aanverwante hebbedingen. We kijken even rond, maar gaan eerst lunchen. De lunch is een en al zaligheid. We smikkelen en smullen en ik kan het - natuurlijk - niet laten om ook nog voor een verrukkelijk toetje te gaan. 

Met overblije smaakpapillen en gevulde buiken bekijken we vervolgens het wijnassortiment. Inmiddels is Cinzia, de vrouw van Alberto, ook gearriveerd en zij vertelt ons alles over de wijnen van de familie Bocelli. 

Even stormachtig als Alberto zojuist vertrok, keert hij ook weer terug in de zaak. Hij neemt plaats aan een hoge tafel bij de bar en verorbert een bord pasta. Mét een eigen rood wijntje erbij natuurlijk. Maar zien we daar nou ijsblokjes in z’n wijn zitten? Verhip, ja. 

Wij hebben ondertussen onze keuze aan wijn en olijfolie gemaakt en willen de boel afrekenen. We babbelen nog wat met Cinzia, en Alberto lacht en babbelt wat mee. Opeens roept hij naar zijn dochter, die ook in de zaak werkt: “Deze mensen waren bij dat ‘helse’ concert 2019 en stonden ook vast in de modder. En Matteo heeft ze eruit getrokken!” We barsten allemaal in lachen uit. Aan zijn Engels mankeert dus helemaal niks.

Buongiorno

Wij zijn op vakantie in Toscane. Het dorpje Troghi, vlak onder Florence, biedt een mooie uitvalsbasis voor tripjes in deze prachtige omgeving. Vandaag gaan we naar Lajatico. Lajatico is het geboortedorp van Andrea Bocelli en je vindt daar de - wat mij betreft en in elk geval tot nu toe - mooiste plek op aarde: het Teatro del Silenzio. 

In 2019 waren we bij het concert van Andrea Bocelli, die hoogstpersoonlijk in dit Teatro eenmaal per jaar de stilte mag verbreken. Onze belevenissen van toen heb je misschien wel meegekregen, zo niet, je vindt ze hier. 

Dit jaar gaan we niet naar zijn concert, maar we zoeken wel graag die plek nog eens op. Gewoon, omdat het er zo ontzettend mooi is. Twee dagen voor het concert moet volgens ons wel te doen zijn. Dan lopen er nog geen hordes mensen rond en krijgen we wel de reuring van de opbouw een beetje mee. 

Daarnaast willen we gaan lunchen en wijn kopen bij Officine Bocelli Food Court, Ristorante en tevens Cantina, die door de familie Bocelli en dan met name door broer Alberto en diens vrouw wordt gerund. Drie jaar terug hadden we daar gegeten met onze ter plekke nieuw verworven vrienden en het lijkt ons tof om daar nog eens met z’n tweetjes te eten. 

Andiamo. Bij het plaatsje La Sterza, van waaruit je in vijf minuten naar Lajatico rijdt, zien we het veld liggen waar we destijds voor het concert massaal moesten parkeren en in bussen naar het Teatro werden gebracht. Er rijdt nu een trekker rond en er worden paaltjes geslagen en linten uitgezet om ook dit jaar het parkeren een beetje ordelijk te laten verlopen. Nu maar hopen dat het niet weer met bakken uit de lucht zal vallen. De gevolgen daarvan zijn bekend. Blijkbaar rekenen ze dit keer op mooi en vooral stabiel en droog weer, als ze al ‘rekenen’, die Italianen nemen het niet zo nauw. 

We vervolgen onze weg de heuvels in richting Lajatico. Dan is er oponthoud. Een paar auto’s voor ons zien we een witte Tesla heel langzaam rijden met beide knipperlichten aan. Accu leeg, vermoeden wij. Da’s pech. Maar na twee bochten zien we er ineens drie paarden voor lopen. Paarden? Richting Lajatico? Met een knipperende auto erachter? Ik zeg: dat is Andrea Bocelli joh! Op Instagram zie ik regelmatig foto’s voorbijkomen dat de maestro hier in de omgeving met begeleiding paardrijdt. En aan de grijze koppen te zien, kan het bijna niet mis. Uit de Tesla gebaart een arm dat wij de stoet mogen inhalen. We gaan het zien. Het zal toch niet? 

Tuurlijk is hij het. We gieren het uit van de pret. Hoe hebben wij dit nou weer? Als we vandaag maar een half uur eerder of later waren vertrokken, of toch voor een andere dag hadden gekozen, waren ‘m gewoon niet tegengekomen. Stomtoevallig dit. We kijken elkaar aan en roepen tegelijkertijd: dit gelooft niemand! 

We rijden verder naar het Teatro. Vlak voor de ingang staat beveiliging. Helaas mogen we niet verder het terrein op vanwege de opbouw voor het concert. Jammer maar begrijpelijk. We maken rechtsomkeert en gaan op zoek naar dat ene weggetje achterlangs om toch even een blik te kunnen werpen op het Teatro in die prachtige Toscaanse heuvels. 

We keren de auto en ja hoor, wie komt ons daar tegemoet gereden? Kataklop kataklop, het zijn Andrea en consorten te paard. We stappen snel uit, Man maakt foto’s en filmpjes en ik geniet van de voorbijtrekkende stoet. Ik groet de chauffeur van de auto voor het span en hij ciao’t terug. De meneer op het paard naast Andrea groet mij vriendelijk en ik groet terug. Waarop Andrea acuut zijn hoofd buigt in mijn richting en mij ook groet. Hij zegt buongiorno tegen mij. Andrea Bocelli heeft mij gezien! Nou ja, gezien niet natuurlijk, maar hij heeft mij toch een soort van opgemerkt en begroet. Mijn dag kan niet meer stuk.