Corona op vakantie

Hier in Frankrijk is corona heel ver weg. Terwijl in Nederland het kabinet eerder terugkomt van zijn reces vanwege de oplopende besmettingscijfers, heeft het virus hier gewoon vakantie. Zo lijkt het. 

In Frankrijk is het dragen van een mondkapje verplicht in openbare afgesloten gebouwen, zoals winkels en restaurants. Verder dien je een meter afstand van je niet familiaire medemens te bewaren. 

Op de camping merk je er helemaal niks van. Bijna niets doet denken aan het feit dat we midden in het coronatijdperk leven. Alleen de medewerkers van de camping dragen braaf een mondkapje, zoals de jongens en meisjes van de receptie, de schoonmaak en de technische dienst. Keurig. Goed voorbeeld doet goed volgen, zou je denken. Maar slechts een enkele campinggast heeft het fatsoen ook een mondkapje te dragen als hij met een van de medewerkers in contact treedt. 

Natuurlijk is het wennen, zo’n mondkapje dragen en ja ook wij lopen meerdere malen terug naar de caravan of auto om de maskers te halen. 

In de supermarkt kom je er zonder mondkapje niet in, ik heb niemand kunnen ontdekken zonder. Maar kennelijk is het dragen van een kapje tegelijkertijd een vrijbrief voor het aan je laars lappen van de richtlijn om een meter afstand van elkaar te houden. Geen chien die zich daar druk om maakt. Behalve ik. Ik heb toch steeds in mijn achterhoofd dat die maskers slechts schijnveiligheid bieden, dus die meter afstand vind ik wel van enig belang. Ik loop me dan ook te verbazen en te ergeren. Maar dat heeft geen zin. Het is zo druk in de supermarkt, dat het je niet eens lukt met die meter. 

Ook sur la plage en zelfs in zee blijkt zo’n meter lastig. Liggen wij, vrij en blij, heerlijk aan een boei op zee te dobberen op onze luchtbedjes, komen er toch regelmatig snorkelaars, zwemmers en andere nieuwsgierigen langs, net even té dichtbij. Waarom toch? Juist hier is toch een létterlijke zee van ruimte om ons heen? Is de mens dan zo’n kuddedier dat hij altijd maar automatisch samenschoolt? 

Aanstaande zondag verruilen we Frankrijk voor een weekje Italië. Benieuwd of die Italianen beter weten. En meten.

boven: in de bus in Monaco
linksonder: zelfs Apollo, bovenop de Fontaine du Soleil in Nice, heeft een mondkapje op - rechtsonder: een terras in Gassin

Kamperen, voor de juiste balans

In de Kampeer- en caravankampioen lees ik dat een beetje spanning en stress tijdens het kamperen helemaal prima zijn. Volgens hoogleraar klinische neuropsychologie Margriet Sitskoorn is kamperen zelfs gewéldig voor je brein.

Vakantieverhalen 2020 (3)

“Als je in vakantiemodus bent, kan je brein optimaal herstellen én ontwikkelen. Kamperen biedt daarvoor alles wat je nodig hebt: ontspanning en nieuwe dingen.” Ik lees in Mans KCK van de ANWB een interview met Margriet Sitskoorn, zelf ervaren wildkampeerder.

Sitskoorn vertelt dat een ontspannen omgeving wonderen doet voor je brein: “Je hersenen kunnen dan herstellen en nieuwe verbindingen aanleggen. Het is daarbij goed om je bloot te stellen aan nieuwe dingen. Door nieuwe dingen te doen, leer je nieuwe vaardigheden en beïnvloed je je emoties en slaap op een goede manier. Je remt daarmee het verval van je hersenen af.” Nou, dat wil je toch. 

Natuurlijk kan te heftige of langdurige stress cellen in je brein kapotmaken. Maar behalve ontspanning is een klein beetje stress dus juist goed. En dat betekent: uit die comfortzone komen!

Nu kom ik in mijn werk nogal eens uit m’n comfortzone. En met liefde, moet ik zeggen. Maar tijdens mijn vakantie vind ik het heerlijk cocoonen in m’n eigen vertrouwde bubbel met niet al te veel plotseling opkomende toestanden. Ik blijf dan graag ver weg van elke vorm van stress en spanning. 

Echte wildkampeerders, zoals Margriet Sitskoorn, zou ik ons niet willen noemen. Maar nieuwe dingen vinden wij wel leuk. Wat voor nieuws hebben wij tot nu toe zoal gedaan of beleefd? En welke factor stress brengt het met zich mee? Een overzicht:

1. Manitou loodst caravan de plek op. Daarover lees je alles in vakantieverhaal 2.

2. Het brandalarm gaat af. We liggen net in bed als opeens dat apparaat begint te loeien. Snoeihard. Ik kan je zeggen, de adrenaline gutst dan door je lijf. Hart in de keel. Stress, ja. Overigens geen brand te bekennen en van rookontwikkeling was ook geen sprake. Waarom dat ding afging, is een raadsel.

3. Langdurig op het strand liggen bakken tussen massa’s mensen is niet echt ons ding. Een plonsje in zee doen wel. Toch willen we wel thuiskomen met een beetje mediterrane tan. Dus kochten wij bij de Action luchtbedjes van € 2,79 per stuk. De grote uitdaging daarvan is: hoe kom je daar fatsoenlijk op? Geen stress. Wel lol. En dan lekker dobberen aan een boei.

4. Dan het vuilnis. Waar laat je dat? Vier jaar terug waren er inzamelpunten her en der op de camping, maar die blijken allemaal dichtgetimmerd. Daar loop je dan, met je vuilniszakkie en lege flessen onder de arm. Echt stress.

Een en al stress dus, die vakantie van ons. Ga er maar aan staan. Maar we hebben het er allemaal voor over. Want “een optimale neuroplasticiteit (het aanpassingsvermogen van je hersenen) begint in je comfortzone, maar je boekt pas echt winst als je die af en toe verlaat. De ultieme vakantiemodus heb je te pakken als die twee goed in balans zijn”, aldus Sitskoorn. Kamperen dus, ideaal. Ieder in z’n eigen balans.

Bron: KCK 07-2020

Uitzicht vanaf de ingang van de camping

Dwars door de wijngaarden naar de zee wandelen

Behendige pk's

Na een heel voorspoedige reis rijden wij camping Les Tournels op en melden ons bij de receptie. Bij onze gereserveerde plek aangekomen, blijkt de opgang wel erg steil, krap en schuin te zijn. 

Vakantieverhalen 2020 (2)

De plek zelf is prachtig groot, maar hoe krijgen we die caravan erop? De jongen die ons naar de plek had begeleid, kijkt ook vertwijfeld toe. Man doet een poging met eigen Nieuwe Auto, maar er is echt te weinig ruimte om met caravan en al de plek op te rijden. Ook de mover van de caravan gaat dit niet redden.

Terug naar de receptie voor een beter toegankelijker plek. “Maar meneer, dit is zo’n beetje de grootste plek!” Dat kan wel wezen, maar je hebt er niets aan als je je reishuisje er niet op kunt parkeren. Verder zijn er geen geschikte vrije plekken meer. Gelukkig wassen ze dit varkentje vaker. In rap Frans wordt er getelefoneerd en de campingjongen wenkt ons mee naar buiten. Er worden behendige pk’s geregeld. 

We rijden opnieuw richting de plek en vrijwel direct scheurt er een Manitou de bocht om. Een traktorachtig ding met wielen die alle vier een eigen leven lijken te leiden. Aan de voorkant zit een groot shoveltrekduwding. De aanblik van het apparaat geeft mij niet direct vertrouwen. Het zal ongetwijfeld de kracht hebben om de klus te klaren, maar hoe behendig is die betreffende Manitoumeneer? Ramt-ie zo even ons heilige huisje de plek op? Mijn hart zit in mijn keel, ik krijg het spaansbenauwd. 

Man koppelt ondertussen de caravan los van de auto. Dat wil niet zo lukken. Verlatingsangst, noemen ze het wel. Nieuwe Auto wil caravan niet loslaten. Nog meer zenuwen schieten door m’n lijf en het zweet breekt me uit. Man trekt, duwt, timmert en poert wat met een schroevendraaier en na enkele hele lange en warme minuten laten Nieuwe Auto en caravan elkaar los. Nu is het de beurt aan Manitou.

Manitoumeneer haakt caravan aan en gaat ermee aan de haal. Ik houd mijn adem in. Allerlei scenario’s passeren de revue, van een beschadigde caravan met deuken overal tot een zelfs omgevallen caravan, die het toch net niet haalde op dat schuine stukkie. Manitoumeneer weet wat hij doet. En behendig is hij ook. Heel voorzichtig en secuur manoeuvreert hij caravan de plek op zonder ook maar iets te raken of te beschadigen, op de centimeter nauwkeurig. Chapeau!

Het laatste millimeterwerk doet Man nog even met de mover, et voilà, hij stáát. Het feest kan beginnen. Mijn hartslag daalt, m’n humeur fleurt op. Uitpakken maar.

Als er niets te schrijven valt

Wat nou als er helemaal niets buitengewoons gebeurt? Tijdens de tweedaagse reis naar onze bestemming aan de Cote d’Azur vraag ik me vertwijfeld af waarover ik toch eens schrijven zal. 
Vakantieverhalen 2020 (1)

Ik verheug mij op een heel relaxte vakantie en zit niet te wachten op Grote Gebeurtenissen. Wel op leuke natuurlijk, maar hoe gewoontjes worden mijn schrijfsels dan? Een beetje spanning en stress maken de verhalen vaak toch net even smeuïger. 

Grote Gebeurtenissen, zoals ons Bocelli-avontuur van vorig jaar, verwacht ik niet. Er staan geen uitzonderlijke concerten op uitdagende locaties met van te voren niet te bedenken gevolgen op het programma. Wat wel? Luieren op de camping. Tripjes naar Saint Tropez, Monaco en Nice. Dobberen in Baie de Pampelonne. En plonzen in het zwembad van de camping. Franse rosé drinken en baguettes en croissantjes eten. Stapels boeken en tijdschriften lezen. En ‘s morgens vroeg door het mulle zand zweterige kilometers hardlopen. Om daarna weer geheel tevreden te kunnen luieren bij de caravan. Met die stapels boeken en ach vooruit, nog een croissant. Niet echt iets om smeuïg over naar huis te schrijven. 

We zullen zien.

 

Prima overnachtingsplek - camping Koawa Le Bontemps