Het was
een hit tijdens het kerstdiner. Een heerlijk toetje, beetje machtig wel.
Ingrediënten voor 2 tot 3 personen
60
gram witte basterdsuiker
125 gram mascarpone
125 milliliter slagroom
rasp van ½
citroen
100 gram gecrushte amaretti of cantuccini (Italiaanse amandelkoekjes)
scheutje
limoncello
Bereiding
Roer de
mascarpone los en meng met de suiker. Roer de slagroom erdoor en klop het
mengsel met een mixer stijf. Spatel het citroenrasp door het mengsel. Bedek de
bodem van twee glazen (bijvoorbeeld whiskyglazen) met een laagje gecrushte amaretti
of cantuccini en besprenkel de koekjes met limoncello. Schep hier een flinke
laag van het mascarponemengsel op en bedek dit weer met een laagje gecrushte
koekjes. Besprenkel de koekjes weer met wat limoncello en schep de rest van het
mascarponemengsel over de koekjes. Zet dit weg in de koelkast tot gebruik. In elk
geval minimaal een uur om op te stijven en om de citroensmaak goed in het
mengsel te laten trekken. Garneer vlak voor het serveren met de rest van de
gecrushte koekjes.
Bron:
Smulweb
Er was
eens een monnik, die bezoek kreeg van enkele mensen. Nieuwsgierig vroegen de
mensen hem wat voor nut het leven in stilte en meditatie nou eigenlijk had. De
monnik, die net een emmer water ophaalde uit een diepe bron, stopte met zijn
werkzaamheden en zei: “Kijk eens in de bron. Wat zien jullie?” De mensen
tuurden naar het water in de bron en zeiden: “We zien helemaal niets”.
Enige
tijd later herhaalde de monnik zijn vraag. “Kijk nog eens in de bron. Wat zien
jullie nu?” De mensen keken weer en zeiden opgetogen: “We zien onszelf in de
weerspiegeling!” “Dat is de kracht van stilte”, legde de monnik uit. “Ik was zojuist
water aan het putten en daarom was het water nog onrustig en zagen jullie
niets. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie
zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even wachten.”
Weer enige tijd
later zei de monnik: “Kijk nu nog een keertje in de bron. Wat zien jullie
nu?” De bezoekers tuurden in de bron en riepen verrukt uit: “Nu zien we de
stenen op de bodem van de bron!” “Juist”, beaamde de monnik. “Als je maar lang
genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, aanschouw je de grond van alles.”
Dit verhaal komt uit De kleren van de
yogi door Wim van der Zwan. Ik kreeg het van mijn yogajuf Marijke tijdens
de laatste les van 2014.
Woensdagmiddag,
een week voor kerst. Ik ga even gauw naar de stad. In de Xenos-folder heb ik van
die geinige pannetjes gespot, waarin je zo leuk soep, stoofpotjes en lekkere toetjes
kunt serveren. Een aanwinst voor de kerstdis. De missie slaagt en met vier mooie
zwarte exemplaren loop ik tevreden de winkel uit. Voor een paar kerstkaarten
loop ik nog even bij Waanders binnen. Nietsvermoedend betreed ik het heiligdom.
Waanders In de Broeren is de mooiste boekenkerk van Nederland, mag ik toch wel zeggen. Zelfs
als je niets hoeft te kopen, is het altijd fijn om er even binnen te stappen.
Het is een waar feestje om rond te kijken, rustig te neuzen en de sfeer te
snuiven. Vandaag ben ik niet bepaald de enige, het is bomvol met mensen.
Nieuwsgierig wurm ik mij door de massa. En ineens ben ik onderdeel van prachtig
orgelspel en val ik midden in een heus kerstconcert. En niet zomaar eentje,
maar toevallig wel mooi Händels Halleluja, uit de Messiah, wel te verstaan. Met
open mond baan ik me een weg dieper de kathedraal in. Overal om me heen klinkt
het Halleluja. Links, rechts, voor en achter. Maar ook van boven! Halleluja! Overal
om me heen staan zangers en zangeressen opgesteld, die uit het niets – zo lijkt
het – het Halleluja lijken te zingen. Kippenvel van top tot teen. Daar sta ik
dan, met mijn Xenos-tasje. Te midden van een waanzinnig mooie flashmob,
uitgevoerd door leden van The Los Angeles Episcopal Chorale Society, Euphonia
en de Nieuwe Ster onder leiding van Wolfried Kaper. Waar kwam ik ook al weer
voor? Nog altijd zwaar onder de indruk ga ik op zoek naar kerstkaarten. Wat een
mooi cadeautje valt mij ten deel. Zomaar, op een gewone woensdagmiddag voor
kerst.
Het is
zondag 21 december en dus winterzonnewende.
Vandaag is het de kortste dag én de langste nacht van het jaar. Vanaf dit
moment worden de dagen alweer langer. De zon komt terug! We vieren de
wedergeboorte van het licht. In het jaarwiel heet dit feest Joel, of Yule,
zoals de oude Kelten het noemden. Een feest van kaarsen, veel kaarsen en overal
lichtjes. Yule symboliseert het vertrouwen in de eeuwigdurende cyclus en de
terugkeer van het leven.
Iedere oude cultuur had rond deze tijd een
Midwinterfeest en een eigen manier om dit vorm te geven. De Germanen haalden in
deze periode een boom of een bos takken in huis die ze versierden met bloemen
en vruchten. De boom, die elke herfst lijkt af te sterven en elk voorjaar
opnieuw knoppen en blaadjes krijgt, is het symbool voor wedergeboorte.
Wintergroene takken in huis geven bovendien het gevoel dat niet alles
onvruchtbaar en dood is, maar dat de natuur binnenkort weer zal ontwaken.
Het
feest van de geboorte van Jezus Christus werd ook aan de winterzonnewende
gekoppeld. Ook vandaag de dag komen veel gebruiken terug in de kerstviering,
zoals de kerstboom, de cadeautjes en het feestelijke kerstmaal, oorspronkelijke
onderdelen van het Yule-feest. De winter begint nu pas, maar het is
tegelijkertijd ook het begin van de langere dagen. Daarmee heeft midwinter, net
als midzomer, een dubbel gezicht. Het symbool daarbij is vuur: voor de zon én
voor de warmte die we nu nodig hebben. Van knetterende vuurkorf tot flikkerend
waxinelichtje en van kaars tot knus knapperend haardvuur. Steek maar aan en
geef je wensen mee. Voor jezelf, voor de ander en voor ons allemaal. Merry
X-mas!
Bronnen: Heks van Susan Smit & www.vrouwholda.nl
