Tot op de bodem

Er was eens een monnik, die bezoek kreeg van enkele mensen. Nieuwsgierig vroegen de mensen hem wat voor nut het leven in stilte en meditatie nou eigenlijk had. De monnik, die net een emmer water ophaalde uit een diepe bron, stopte met zijn werkzaamheden en zei: “Kijk eens in de bron. Wat zien jullie?” De mensen tuurden naar het water in de bron en zeiden: “We zien helemaal niets”.
Enige tijd later herhaalde de monnik zijn vraag. “Kijk nog eens in de bron. Wat zien jullie nu?” De mensen keken weer en zeiden opgetogen: “We zien onszelf in de weerspiegeling!” “Dat is de kracht van stilte”, legde de monnik uit. “Ik was zojuist water aan het putten en daarom was het water nog onrustig en zagen jullie niets. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even wachten.”
Weer enige tijd later zei de monnik: “Kijk nu nog een keertje in de bron. Wat zien jullie nu?” De bezoekers tuurden in de bron en riepen verrukt uit: “Nu zien we de stenen op de bodem van de bron!” “Juist”, beaamde de monnik. “Als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, aanschouw je de grond van alles.”

Dit verhaal komt uit De kleren van de yogi door Wim van der Zwan. Ik kreeg het van mijn yogajuf Marijke tijdens de laatste les van 2014.