Adriano (2/3)

London dus. Het concert van Zucchero in The Royal Albert Hall was door de coronapandemie twee jaar na dato uiteindelijk rescheduled op 21 april 2022. Precies twee dagen voordat Man en ik met de caravan zouden vertrekken voor onze meivakantie in Italië. Slechts een luxeprobleem natuurlijk en een kwestie van strak plannen. Zo vlogen wij woensdagochtend vroeg naar Londen en kwamen we vrijdagavond laat weer thuis. London to the max. We knoopten de caravan achter de auto, doken even ons bed in en vertrokken zaterdagochtend vroeg richting Italië. 

Om alles uit ons Londonreisje te halen, had ik me goed ingelezen – met dank aan Marco Polo – en een mooi strak programma in elkaar gedraaid, met als hoogtepunt het concert van Zucchero in The Royal Albert Hall op donderdagavond. 

Die donderdagmiddag wandelden we, conform planning of course, door Hyde Park. Het was prachtig zonnig weer en we slenterden langs Kensington Palace en de Princess Diana Memorial Fountain. We aten fish and chips op een terras bij het meer en we ontdekten de plek waar Bruce Springsteen jaren geleden zijn concert gaf. En achter het pompeuze en wat protserige Prince Albert Memorial doemde daar ineens The Royal Albert Hall op. We besloten ernaartoe te lopen om alvast even te kijken waar we die avond terecht zouden komen. 

We deden een rondje eromheen en maakten foto’s van de aankondiging van het concert. Het was er nog erg rustig. Aan de achterkant stond een kereltje buiten te roken. Man herkende hem: het was de drummer van de band van Zucchero. We vroegen het hem en ja hoor, het klopte. We maakten een kletspraatje over het concert en hun huidige tour over de wereld. En natuurlijk moesten we een foto maken. Anders zou niemand ons geloven, zeker niet na ons sterke en hilarische Bocelli-verhaal van een aantal jaren geleden.

 

We begrepen van de beste man – called Adriano Molinari – dat Zucchero er zelf nog niet was, maar dat om vier uur de soundcheck begon. Dan moest-ie er toch zeker zijn. Dat betekende dat Zucchero daar binnen een half uur zou moeten aankomen. Wilden we daarop wachten? We vonden het wel zodanig lollig, dat we dat deden. Als echte hysterische fans. We nestelden ons op een steen en genoten van de zon, ondertussen elke voorbijrijdende auto goed in de gaten houdend. 

En yes, daar verscheen een ‘verdachte’ auto. Hij stopte pal voor de artiesteningang en voor we het goed en wel beseften dat het inderdaad om Zucchero ging, was de ouwe rocker uitgestapt en naar binnen gesneld. Man riep nog ‘Zucchero!’, maar het mocht niet baten. Ik lag dubbel van het lachen, zie ons nou toch. Maar Zucchero was ons door de vingers geglipt. Het zou wel een mooi plaatje én een goed verhaal hebben opgeleverd. 

Wordt vervolgd ...