Polo (3/3)

Het concert van Zucchero in The Royal Albert Hall was waanzinnig mooi. Die plek, de band, Zucchero, de muziek, de show, het was allemaal even fantastisch. We hadden een prachtige plek in de zaal en toen we The Hall alleen al binnenkwamen, kon je niets anders doen dan ‘oh en ah’ roepen (zie de filmpjes onderaan). Wat een indrukwekkende en bijna magische plek. Om daar alleen al te zijn was de moeite waard. 

Het plafond van The Royal Albert Hall

Zo lyrisch als we waren over het concert in Londen, begon het hier in Verona toch te kriebelen. Zouden we misschien toch ook kaarten moeten zien te krijgen voor het concert in de Arena van Verona? Want niet alleen wij hadden Verona strak achter Londen aan gepland, Zucchero en zijn kornuiten ook. 

Zo liepen wij dus in Verona, op weg naar de Arena om te kijken of we ter plekke nog kaarten konden scoren voor een van de concerten die hier de komende twee weken plaatsvonden. Helaas was de ticketservice van de Arena gesloten. We checkten nogmaals de bookingsites op internet, maar er was echt geen kaart meer te krijgen. 

Dan nog maar even een rondje om de Arena doen en verder genieten van de stad Verona. Dat blijft ook mooi en verveelt nooit. Aan de achterkant van de Arena stopte een auto. Toch weer getriggerd - het zou toch niet - keken wij nieuwsgierig wie eruit stapte. Nee, geen Zucchero. Maar wel een andere bekende: de bassist! Ja hoor, dat geloof je toch niet. We begroetten hem, Man maakte een ‘gitaargebaar’ en de beste man, called Polo Jones, knikte. We maakten een praatje over het concert in Londen en natuurlijk moest ook deze ontmoeting worden vastgelegd. 

Hoe was het toch mogelijk, eerst de drummer in Londen, nu de bassist in Verona. Verbaasd en grijnzend liepen we verder. Maar het hield nog niet op, want daar kwamen twee dames aangelopen. Ik bekeek ze eens goed en herkende toch echt de tweede drummer van de band én de backing vocal. Achter ons hoorden we Polo hen begroetten. De dames waren aan het shoppen geweest. Ik had het dus goed gezien. Niet te geloven dit, we liepen zo het ene bandlid na het andere tegen het lijf. Ik durfde niet ook nog eens op de dames af te stappen – ze zien ons aankomen zeg – en we lieten het zo. 

Na een rondje door de binnenstad van Verona liepen we via de Arena weer terug naar onze auto. Maar wie liepen we daar tegen het lijf? Onze Adriano! Hij herkende ons ook en schudde ons hartelijk de hand, alsof we al jaren dikke vrienden waren. Wat een toffe gasten toch allemaal! En wat moesten we lachen om al dit toeval. Zo langzamerhand ging dit verhaal wel erg lijken op ons Bocelli-avontuur: we ontmoetten zo’n beetje ‘iedereen’ om de zanger in kwestie heen, maar de man zélf dan weer net niet. Maar een hoop lol hadden we wel.

Zucchero's band (van 3 jaar terug) - in de cirkel Polo en Adriano