Lol en verdriet

Tussen alle lol en belevenissen door die Man en ik hadden in Londen en Verona, sijpelden ook verdrietige berichten door in onze vakantiebubbel. Zo liepen we in Hyde Park toen op mijn telefoon het bericht binnenkwam dat Jan Rot was overleden. We hadden hem de laatste maanden gevolgd in zijn columns en op social media en zo zijn moedige strijd meebeleefd. 

Drie dagen later liepen we van ons favoriete restaurant in Peschiera del Garda naar onze ijsvriendinnen van La Gelateria toen ik de melding las van het overlijden van Henny Vrienten. Daar waar Jan zijn strijd met een lach en een traan deelde met de hele wereld, had Henny zich volledig van de buitenwereld teruggetrokken. Zijn goed recht, uiteraard. Wel kwam het bericht daardoor binnen als een bom - sorry voor de woordspeling. Iedereen wist dat Henny ziek was, maar niemand wist hoe het écht met hem ging. Nu was hij ineens dood. 

Er kwam een paar dagen later nog meer naar nieuws, van dichterbij. Man en ik waren op wijnreis in de Valpolicella. Het was heerlijk zonnig en we reden door de prachtige wijnstreek, op zoek naar nieuwe pareltjes van wijnen. Ineens werd ik opgeroepen voor een ingelaste online teambijeenkomst. Dat betekende niet veel goeds. Een naaste collega van ons was al lange tijd ernstig ziek en bleek die ochtend te zijn overleden. En bijna in een adem door werd daaraan toegevoegd dat nog een collega heel plotseling was overleden. Beiden veel te jong. Wat een verdrietig nieuws over deze mooie mensen. We hadden nog zoveel langer van hen willen, en moeten kunnen, genieten. 

Daarnaast was er natuurlijk nog altijd die niet aflatende stroom van heftig nieuws uit Oekraïne. En dan die hausse aan berichten over grensoverschrijdend gedrag en machtsmisbruik, onvoorstelbaar. En het einde lijkt nog lang niet in zicht. 

Al dit nare nieuws maakt me stil, en nederig. Een boel ellende bij mekaar en wat een verdriet voor alle betrokkenen. Tegelijkertijd maken deze berichten me bewust van het leven zoals het is, in het hier en nu. Als een dringend advies er zoveel mogelijk uit te halen, want het kan zomaar, in een oogwenk, voorbij zijn. 

Laten we daarom volop genieten van de mooie dingen, de grote en de kleine. En vooral van elkaar. Want wat hebben we het goed. We heffen het glas op het leven van deze mooie mensen en op de goede herinneringen aan hen. Jan, Henny, René en Ronald, proost!