Ik mag beginnen met hardlopen! Weliswaar heel voorzichtig en rustig aan, maar het begin is er. Dus de volgende dag spring ik uit mijn bed en hijs mezelf linea recta in de hardloopkleren. Gáán! Eerst rustig vijf minuten wandelen om de spieren op te warmen. Dan braaf twee minuten hard, een minuut wandelen. Maar al bij de tweede versnelling voel ik die #%&O@-kuit weer opspelen. Nee toch! Ben ik dan in die luttele twee minuten al te hard van stapel gelopen? Ik voltooi het rondje wandelend, afwisselend met steeds een piepklein stukje dribbelen. Want ik geloof het gewoon niet, is het nou nog niet goed met die kuit? Nee, het is duidelijk nog niet goed met die kuit. Ik neem me voor me niet in te schrijven voor de Zwolse Halve Marathon. Laat ik die wens maar doorschuiven naar volgend jaar, dan is de druk er voor nu in elk geval vanaf. Ondanks mijn gebaal en gemopper en gemauw weet Man mij toch over te halen. Mocht ik niet op tijd fit en klaar zijn voor de halve marathon in juni, dan ben ik slechts het inschrijfgeld kwijt. Hoe erg is dat? En wie weet is er dan zelfs nog wel een liefhebber voor mijn startbewijs te vinden. Zo gezegd, zo gedaan. Onze inschrijving is een feit.
Leuk! Moed houden, het komt wel goed!
BeantwoordenVerwijderen