Dichte deur

Woonkamer op de kop #10

Ondertussen begeeft ineens het slot van de voordeur het. Het wil niet meer voor- of achteruit, linksom of rechtsom. De voordeur is de enige deur die ons toegang geeft tot ons huis. Daar sta je dan, voor een dichte deur. Wat te doen? Het tijdstip van thuiskomst is zodanig dat geen slotenmaker de telefoon meer opneemt. Rest ons niets anders dan het ruitje naast de deur in te slaan en bij onszelf in te breken. Man gaat aan de gang met de hamer, maar het glas geeft niet echt mee. Dat is op zich mooi en heel geruststellend, daar komt niet zomaar even een inbreker door. Wat een taai glas. Man beukt erop los en langzaam verschijnt er een gat in het raam. Beetje bij beetje ramt hij het glas eruit, net zolang tot hij er zelf door kan kruipen. Maar dan. Dan kun je aan de gang met pleisters, want ja, toch bloed. Vervolgens aan de gang met hout en schroeven, puin ruimen, bellen met slotenmakers en glaszetters. Zo zien we toch een ‘mannetjes’ de laatste tijd! Er gaat bijna geen dag voorbij of er staat weer een bus met een of andere werkman op de stoep. Dagenlang leven we op een reserveslot met slechts twee sleutels, inclusief gedoe – wie verlaat wanneer het huis en wie is wanneer weer thuis - totdat ons slot gerepareerd is. De glaszetter laat langer op zich wachten, want dergelijk beveiligingsglas moet besteld worden. Uiteindelijk arriveert ook deze meneer en hij zet er fluitend een mooi nieuw stukkie glas in. Zo gefikst. “Kopje koffie, meneer?” Ik houd werkmeneren maar een beetje te vriend. Het is goed dat ze er zijn.