Terug in ons koude kikkerlandje blijft die pijn in mijn onderrug maar doorzeuren. Ook na een dag rust verdwijnt-ie niet. Wat te doen? De oorzaak is de toenemende belasting, dat lijkt me logisch. Hoe meer kilometers, hoe meer pijn en stijvigheid. Toch wil ik mijn doel halen, die Zwolse Halve Marathon, al is het mét zo’n roze pil. Maar voor altijd doorlopen met pijnstillers is natuurlijk geen oplossing. Er zit niks anders op dan weer de fysiotherapeut bellen. Ze ontvangt me lachend: “Hé, weer terug?” Ze onderzoekt me en constateert dat het hele bekken- en bilgebied - de piriformisgroep - zo’n beetje vastzit en denkt de boel zeker wel weer los te kunnen krijgen. Maar of het op tijd is? Ik vertel haar mijn doel en ze zet werkelijk alles in om me op tijd klaar te stomen. Ze pakt mijn bekken, billen, heupen én rug flink aan. En als ik op de grote dag dan toch nog met een ibuutje moet lopen, het zij zo. Ik beloof haar plechtig na de ZHM braaf naar mijn lichaam te luisteren en pas weer te gaan lopen als ik pijnvrij ben. Tussen de behandelingen door doe ik een paar korte trainingen, maar die me vallen me helemaal niet mee. Een zere rug, pap in de benen, veel te heet, een torenhoge hartslag en een ademhaling alsof ik nog nooit eerder een rondje heb hardgelopen. De behandelingen van de fysio vallen ook niet mee; het is alsof er elke keer een vrachtwagen over me heen rijdt. Wat kan die meid kneden zeg. Maar alles voor het goede doel. In de verte voel ik al wel een lichte verbetering, de boel komt langzaam los. Nog een paar weken te gaan. Hoop zo dat het lukt, pijnvrij die halve lopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten