ResPECt

Daar zit ik dan. Als Zwolse Ajaxfan in een overvol blauw-wit vak in De Kuip. Nota bene gehuld in een blauw-wit shirtje, dat ik van mijn reisgenoten aan moest om het blauwvingergevoel nog wat te verhogen. Ik kon er niet onderuit en durfde dat eerlijk gezegd ook niet. Het voelde bijna als hoogverraad toen ik dat shirtje over m’n kop trok. Daar zit ik dan, tussen duizenden echte Blauwvingers stiekem fan te zijn van Ajax. Ik lijk wel een wolf in schaapskleren. Aan de ene kant ben ik superblij dat ik hoe dan ook de kans krijg om bij de finale van de KNVB-beker te zijn. Aan de andere kant zit ik tegelijkertijd ontzettend eenzaam te zijn en een beetje schuchter om mij heen te kijken of er dan toch niet nóg iemand in de buurt zit die stiekem voor Ajax is. Maar nee, ik ben de enige. Of ze moeten zich net zo goed vermomd hebben als ik.

In de derde minuut scoort Ajax al met een waanzinnig mooi doelpunt. Dat lucht op. Natuurlijk gaat Ajax die beker winnen, dat lijkt mij logisch. En als dit doelpunt de toon van de wedstrijd zet, is het kat in 't bakkie. Bovendien is het vanavond op de terugweg dan mooi rustig in de bus. Maar niets is minder waar. Het tij keert, nogal. Na de vuurwerkonderbreking komt PEC blakend van zelfvertrouwen en vol winnerslust het veld op, in tegenstelling tot een onzichtbaar Ajax. Ajax krijgt de ene na de andere tegengoal om z’n oren. Ajax is helemaal nergens meer. PEC doet aan prijsschieten en dat lukt ze wel heel erg goed. Na een mum van tijd staat het maar liefst 5-1 voor PEC. Onze blauwwitte tribune ontploft, en terecht. Ik moet eerlijk zijn. Het is werkelijk niet om aan te zien hoe Ajax de ene klunzige fout na de andere maakt. PEC speelt niet tégen Ajax, PEC speelt mét Ajax. On-ge-loof-lijk. Wat is hier aan de hand?

Ineens valt het me op dat in het enorme Zwolse feestgedruis om mij heen, het vlak achter mij toch relatief stil is. Ik draai me eens om en zie een paar heel beteuterde gezichten. Gezichten vol ongeloof. Zouden zij dan toch misschien ook, net als ik…? Ik waag het erop en vraag of ze voor Ajax zijn. Er komt een aarzelend maar bevestigend antwoord. Hun gezichten spreken boekdelen, ze kunnen hun teleurstelling niet meer verbergen. Ik ben ineens heel blij! Ik blijk helemaal niet de enige Blauwvinger met een rood hart te zijn! Ook zij hebben zich noodgedwongen in een blauw-wit ‘hier-zijn-we-weer’-shirtje gehesen. Ook zij lijden in stilte. Fijn hoor, gedeelde smart.

Natuurlijk draag ik PEC een warm hart toe. Het is fantastisch dat PEC dit seizoen zo’n vliegende start maakte en wekenlang zelfs bovenaan in de eredivisie prijkte. En dan als kers op de taart ook nog de KNVB-beker wint. Voor het eerst in de geschiedenis! Dat doet zelf een import-Zwollenaar als ik wat. Petje af voor PEC, petje af voor Ron Jans en zijn kornuiten. Het is ze gegund.