Verseregenluchtje

Na een paar prachtige zonnige lentedagen was het vanmorgen grijs en somber toen ik wakker werd. Toch sprong ik mijn bed uit, ik had zin in een rondje hardlopen. Ik gluurde door de gordijnen naar buiten en zag dat het zachtjes miezerde. Niet echt iets om je bed voor uit te komen, maar dat patatje mayo van gisteren tetterde nog na en dat gaf net dat duwtje in de rug om toch te gaan. Rekken, strekken en draaien en even schudden met de kuiten, ik was klaar om te vertrekken. De miezer was net gestopt en het rook werkelijk zálig buiten. Mijn longen wisten niet hoe snel ze zich moesten volzuigen met al dat lekkers. Ze dachten zeker even dat ze twee keer zo groot waren. Dat was fijn wakker worden. Het normaal altijd overbevolkte fietspad waarop ik mijn looptraining begon, was nog maagdelijk stil. Niemand te bekennen, het hele Twistvlietpad voor mij alleen! Zondagmorgenvroeg is echt het heerlijkste moment van de week om hard te lopen. Wat een rust, wat een stilte en dan vandaag als extra cadeautje ook nog zo’n fris regengeurtje. Zoals ik in een eerder blog schreef, mocht ik begin januari van de fysiotherapeute weer zachtjes aan beginnen met hardlopen. Inmiddels ben ik bij les 21 aanbeland en loop ik stukjes van acht, tien en weer acht minuten hard, afgewisseld met twee minuten wandelen. Nog heel even dus en de dertig minuten aan een stuk zijn een feit. En waarom het nu wel lijkt te lukken? Geen drie keer per week, maar twee keer per week trainen. Dan kunnen mijn kuiten en scheenbenen al die beweging een beetje beter bijbenen.