Daar lig ik dan, op mijn buik op de tafel bij de
fysiotherapeut. Het oordeel: een scheurtje in de bovenliggende kuitspier. Met
een vakkundig met fuchsiaroze tape ingepakte kuit verlaat ik even later het
pand. "Over twee dagen terugkomen en vooral even niet hardlopen", is
het devies. Dat laatste was me een dag eerder al pijnlijk duidelijk geworden. Het
was een gewone werkdag, ik liep op de boulevard van de school waar ik werk. Om
niet door het beeld te lopen van de camera van de fotograaf trok ik een kort
sprintje, omdat het betreffende spontane fotomoment maar van korte duur zou zijn. Slechts
een kleine versnelling van de pas en krrgggrg ... Het schoot me niet alleen in
de kuit maar ook door mijn hoofd: dat hardlopen kun je voorlopig wel schudden. Bijna vier jaar loop ik nu hard. Ooit begonnen met de podcast van Evy. Zij leerde mij vijf kilometer hard te lopen. Daarna zette ik door naar de zes, de acht en ten slotte de tien. Zo kabbelden de jaren voort rond de tien. Ik bracht wat variatie aan in de route en deed gemiddeld drie trainingen in de week: een duurloop van 10 kilometer, een interval- en een hersteltraining. Voor de leukigheid deed ik hier en daar mee aan een wedloop. Genoeg afwisseling, goed vol te houden en slechts nu en dan wat algehele stijfheid en stramme hamstrings. No big deals. Tot gisteren.
