Museo del vino

Met een dikke knuffel en drie klapzoenen neemt ze aan het begin van de middag afscheid van ons. We hebben er een nieuwe vriendin bij: Federica Zeni, jongste telg van de beroemde gelijknamige wijnfamilie in Veneto.

Om half elf die ochtend worden Man en ik verwacht voor een rondleiding in het Museo del Vino van de familie Zeni te Bardolino. Het is een stralende zonnige ochtend en we parkeren onze auto op het erf. Het pand is bijzonder fraai gelegen met een verbluffend uitzicht over het lago di Garda. Nieuwsgierig tijgen we naar de ingang en stappen de wijnwereld van Zeni binnen. Meisje Silvia heet ons hartelijk welkom en vraagt of wij misschien de friends of Roy zijn, want die worden namelijk verwacht. Dat is leuk binnenkomen! De bijdrage van € 5 voor de rondleiding hoeven we niet te betalen. Hoe aardig. Het is natuurlijk niet nodig, maar je voelt je er wel welkom door. Silvia spreekt een woordje Nederlands en dat schept direct een band. Als ik haar later bij het wijnproeven vraag hoe dat zo komt, vertelt ze dat haar moeder uit Breda komt. Zelf is ze in Italië geboren. Die moeder snappen we wel!

Samen met twee andere Nederlanders, vader en zoon, en twee Oostenrijkers vormen we de groep voor de rondleiding. We starten in het Museo en Silvia vertelt ons alles over het uitgestrekte wijngebied Veneto, de verschillende druiven- en grondsoorten. Daarna volgt een relaas over het droogproces van druiven voor de Amaronewijnen, over vijf soorten kurken en de kwalificatiecodes DOC en DOCG. We leren veel. Vervolgens neemt Silvia ons mee naar buiten, naar een wijnveld, gelegen achter het Museo. Ze weidt uit over de geleide groei van de druivenstruiken en de zorg die aan elke struik gegeven wordt. We leren over de kleur van de wijnen en de suikers die zich omvormen tot alcohol.

Dan dalen we af naar de kelders. Een enorme ruimte, een soort ondergrondse kathedraal, strekt zich voor ons uit. Wijnvaten in allerlei soorten en maten liggen keurig opgesteld in lange rijen en op de vloer ligt een wirwar aan slangen. Aan de muur prijkt de stamboom van de familie Zeni en Silvia vertelt dat de tent momenteel door een broer en twee zussen wordt gerund en dat er gelukkig ook al nieuwe opvolgers geboren zijn. Ik schiet de ene foto na de andere. Wat een indrukwekkende ruimte is dit! Hier liggen dus al die wijnen te rijpen 'op hout', zoals dat heet. Tot slot krijgen we in de kelder een glaasje rosé spumante. Een 'jonge' wijn en hij smaakt naar fragola. Fris en fruitig.

De tour zit erop, tijd voor de proeverij. Silvia murmelt tegen ons dat ze probeert of de dochter des huizes nog even tijd voor ons heeft. Begrijpen we dat goed? Heeft ze het over een heuse meet and greet? Speciaal voor ons? En ja hoor. We zijn net wat aan het proeven, staat er ineens een dame achter ons. Iets jonger dan wij, schatten we. We maken kennis met Federica Zeni. Ze is friend van Roy en zijn vrouw; wij zijn door hem getipt over Zeni. Daar moesten en zouden we vooral een kijkje nemen. En hij heeft niets te veel gezegd. Wat een hartelijke en spontane tante is Federica! Het gesprekje begint misschien wat formeel, hoe onhandig voelt zo’n geregelde ontmoeting dan even. Maar al snel kletst madame honderduit en hebben we de grootste lol met elkaar. Alsof we elkaar al jaren kennen. Vader en zoon genieten zijdelings mee van dit tafereeltje en schuiven steeds dichterbij. Langzaam mengen zij zich ook in ons vermakelijke gesprek. Uiteraard gaat het over wijnen, maar ook over eten en restaurants in Nederland. Zoon werkt in een voornaam restaurant in Twente en doet de opleiding tot vinoloog. Al gauw komt de zakenvrouw in onze Federica naar boven en er worden namen en plaatsen genoteerd. We proeven en proeven en Frederica proeft net zo vrolijk mee. Een gezellige en smakelijke boel. Gelukkig hebben ze ook stokjes om de maag wat te vullen. Het is tenslotte nog ochtend. Ondertussen neemt meisje Silvia afscheid van ons en we bedanken haar hartelijk voor de leuke en leerzame rondleiding.

Dan gaan we over tot aanschaf van enkele flessen van dat verrukkelijke spul. Een Amarone zus en een Amarone zo, zo'n fles rosé en nog wat 'gewone' rode wijn. Vijf flessen in totaal. Vader en zoon pakken het grootser aan, die laden een kar vol met dozen van 't een en ander. Op naar de kassa. De mevrouw van de kassa slaat onze wijnen aan, overhandigt ons het bonnetje en vermeldt erbij dat we 10% korting krijgen. Da’s mooi. Federica dreutelt er ook wat omheen en Man geeft haar het geld. Ze loopt ermee naar de kassa en pakt het wisselgeld. Ze drukt het in Mans handen en terwijl hij het in zijn portemonnee stopt, zie ik ineens een groot verbaasd vraagteken op zijn gezicht. Hij vraagt mij een blik op de inhoud van zijn portemonnee te werpen en ook ik trek mijn wenkbrauwen op. Man heeft helemaal geen wisselgeld teruggekregen, maar het volledige bedrag. Asjemenou. We zien dat vader en zoon ook de 10% korting krijgen, maar ze krijgen niet zoveel wisselgeld als wij. Wat een schat, die Federica. Amici per sempre!

Onze kersverse vriendin roept dat we nog even moeten wachten met weggaan en ze rent de terug de wijnshop in. 'Ik wil nog iets meegeven voor Roy!' Ze komt terug met een niet misselijke fles Amarone, krabbelt iets op het etiket en stopt 'm in een mooi doosie. Of wij die wel even aan Roy willen geven met de hartelijke groeten van Federica. Natuurlijk willen we dat. Wat volgt is het innige afscheid. Beduusd lopen we terug naar de auto, grijnzend van oor tot oor. Vader en zoon zoenen Federica ook gedag. Haha, weten zij veel. Je ziet ze denken: 't zal er wel bij horen.

Wat een geweldig leuke ochtend, wat een mooi bedrijf en wat een fantastisch aardige vrouw. En niet alleen vanwege die prettige bijkomstigheid. Federica is de hartelijkheid ten top, van A tot Zeni.