Cosi celeste

Het is onze laatste avond in Toscane en die sluiten we af door nog één keer in Tavarnelle te gaan eten. En dat doen we natuurlijk bij Il Caratello. Er is geen leuker restaurant dan dat, tenminste niet dat we weten. 

We lopen het dorpsplein op en zien dat er een podium staat, waarop mannen heen en weer rennen met geluidsboxen, kabels, instrumenten, microfoons en nog meer kabels. Hier gaat duidelijk wat gebeuren vanavond. Niks geen slapend dorp dit, er is altijd wat te doen.

Bij Il Caratello is het nog rustig en we nemen plaats op het terras. Terwijl we zitten te eten, start de band met soundchecken. Klinkt best lekker, die muziek, en het komt me bekend voor. Dan valt de zanger in en Man en ik kijken elkaar aan. Heel even denken we dat we wel heel waanzinnig met onze neus in de boter vallen vanavond. 

Die muziek, die stem, zou het echt? Nee, dat kan gewoon niet, die man tourt momenteel door Zuid-Amerika en speelt stadions vol. Die komt heus niet even naar Tavarnelle op en neer voor een concertje op een Toscaans dorpsplein. Maar qua stemgeluid is het absoluut een hele goeie ‘lookalike’ van onze ouwe Italiaanse rocker Zucchero. Het klinkt echt supergoed, dus we besluiten om straks zeker te gaan kijken naar deze Zucchero-coverband. Ook de achtergrondzangeressen gooien er wat toonladdertjes uit en het klinkt allemaal heel veelbelovend. 

Langzaam druppelt het dorpsplein wat voller, ik schat in totaal een mannetje/vrouwtje of honderd. Ik had er wel iets meer verwacht en wat ook opvalt, de gemiddelde leeftijd ligt hoog. Laat ik het zo zeggen, wij halen dat gemiddelde omlaag. Maar op zich is dat wel logisch, Zucchero is ook de jongste niet meer.

Het concert gaat van start en ze zijn echt verrassend goed, Zucchero himself, en de band ook. Alleen de achtergrondzangeressen, die zijn eerlijk gezegd niet om over naar huis te schrijven. De band verdient betere. Sorry voor de dames, maar ze zitten er té vaak naast en ‘t is niet zo mooi.

Eentje waagt zich zelfs aan Vivere in de rol van Pavarotti. Het lijkt wel een sirene, wat een vibratie. Ik krijg spontaan de slappe lach, dit kan toch niet serieus de bedoeling zijn? Ik zou niet graag in haar schoenen staan, ze doet het toch maar. Maar volgens mij zou ze echt tegen zichzelf beschermd mogen worden. Toch krijgt ze een daverend applaus want ja, ze staat daar toch maar.

Als slotstuk speelt de band onze all-time-favorite Cosi Celeste. Dat prachtige nummer met op het einde ‘gegil’ van een achtergrondzangeres, maar dan mooi, normaal gesproken. Nu houd ik mijn hart vast. Ja, ze gaat het echt doen, och jee. Maar net als ze wil uithalen, ploft de hele boel 💥 pats 💥 kapot, alle stoppen door. Alles is in een keer stil en donker. Dat moet zo zijn. Iemand helpt haar tegen zichzelf beschermen. 

Een kwartier later zijn de stoppen vervangen en klinkt er nog een laatste, ander nummer. Super om dit weer zo ‘toevallig’ mee te maken, en niet in de laatste plaats vanwege het publiek. Fantastisch om te zien hoe die oude vrouwtjes alle teksten woord voor woord meezingen. Die zijn al vanaf hun tienerjaren fan van Zucchero, dat kan niet anders. 

Wat een mooi toetje van het etentje, van deze avond, van deze vakantie. Het viel zomaar weer op ons bordje, in dit ogenschijnlijk onbeduidend dorpje. Maar niets is minder waar, Tavarnelle in Val di Pesa leeft!