Looppech

Het ging zó goed. Driemaal per week liep ik vijf kilometer hard en ik was nagenoeg klaar voor de Stadshagenrun. Ware het niet dat… Man was inmiddels al afgehaakt. Niet uit vrije wil, maar vanwege een zeer ongewenste spierscheuring in de kuit. Hij kon niet anders dan een afspraak maken bij de fysiotherapeut en het hardlopen tijdelijk staken. Ik voelde hier en daar ook wel wat. Maar meestal gingen die pijntjes snel over. Meestal wel. Dat ene pijntje vlak naast het scheenbeen leek wat hardnekkiger. Dat verdween maar niet. Sterker nog, het werd steeds erger. Ook ik moest eraan toegeven, zo ging het niet langer. Met pijn in het hart en vooral in mijn scheenbeen belde ik de fysiotherapeut. Het advies luidde: direct stoppen met hardlopen. Nee! Nee toch? Niet echt toch? Jawel, echt toch. Een echo wees uit dat er een dikke irritatie in de spier bij de aanhechting aan het bot zat. Pure overbelasting. Vanaf dat moment liep ik niet meer hard, maar bij de fysio in en uit. Eerst twee keer in de week, nu eenmaal per week. Onze Josien kneedt wat af. Langzaamaan wordt het beter en keert de rust in de kuit en aan het scheenbeen terug. Maar wat duurt het lang! Het duurt me veel te lang. Afgelopen week mocht ik voor het eerst weer een stukkie hardlopen. Te beginnen bij les één, en slechts eenmaal per week. Het voelt als een bevrijding, eindelijk weer lopen. Het gaat best goed, maar over is die verrekte blessure nog niet. En dat baart me zorgen. Ik geef toe, driemaal per week vijf kilometer hardlopen was misschien iets teveel van het goede voor iemand die voorheen nooit iets aan sport deed. Maar twee keer per week zou toch wel weer moeten kunnen straks? De geest is uiterst gewillig en de conditie is meer dan op peil. Daar ligt het niet aan. Het is alleen het lijf dat na een looptraining niet zo snel herstelt als ik zou willen. En wat zeggen de kenners dan doodleuk? “Je bent ook geen twintig meer!” En bedankt. Maar ik laat me niet uit het veld slaan. Nooit gedacht dat ik het hardlopen zo lekker zou gaan vinden, zo erg zelfs dat ik er verlangend naar uitkijk. Hopen maar dat 2014 mijn lijf goed gezind is.