Nogal jarig!

Niet alleen Twingo verjaarde deze maand, ook ik mocht weer een streepje achter mijn naam zetten. Ik moest van Man de hele dag vrij houden. Wat zou hij bedacht hebben? Al dagenlang of liever gezegd wekenlang stelde ik nieuwsgierige vragen en was ik scherp op vage signalen of versprekingen van zijn kant. Mijn vermoedens schoten alle kanten op, maar er was geen touw aan vast te knopen. Op oudjaarsavond hulde ik mij dan ook niets vermoedend in mijn slobberige joggingbroek en dito vestje, nadat ik had hardgelopen en fris en fruitig had gedoucht. Dat was echter niet de bedoeling. Kleren aan en beneden rustig gaan zitten. Zitten en wachten. Man was boven nog druk doende. Wachten, wachten.

Na een klein uurtje was het voor elkaar. Man vroeg mij plaats te nemen in de auto. Waar gingen we toch heen? Vlak voor de afrit Nieuwleusen riep Man plotseling dat hij iets was vergeten. Echt heel overtuigend. We moesten rechtsomkeert. Man draaide bij die afslag de snelweg wel af, maar niet om te keren. Hij reed pardoes de toerit naar de Koperen Hoogte op. De Koperen Hoogte! Asjemenou. Daar kun je heel fijn eten, naar het schijnt. Man parkeerde de auto en toverde uit de kofferbak een, jawel, koffertje. Je hebt geen koffertje nodig om te eten, dacht ik nog. Bij de receptie werd meer duidelijk. De receptiemevrouw feliciteerde mij hartelijk en overhandigde ons de sleutel van een kamer met het idyllische nummer 1001. Kamer 1001 op de 10^e etage, mét jacuzzi en stoomcabine. Het duizelde me enigszins en dat kwam niet door die mooie glazen lift, die aan de buitenkant van de toren naar boven suisde.

Eten deden we op de 14^e etage in restaurant La Tour, op vijftig meter hoogte. Daar wachtte ons een verrassingsdiner van maar liefst vier gangen. Op mijn dessertbordje stond met chocolade geschreven: ‘van harte gefeliciteerd’. En terwijl wij genoten van al het lekkers, draaide het restaurant langzaam in het rond. Wat een feest. Op de 15^e etage namen we nog een drankje in De Maritieme Bar, gelegen boven het waterreservoir van de vroegere watertoren. De volgende morgen bleek het feest nog niet compleet. Na een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet reden we zuidwaarts. We gingen niet naar huis, zoveel was duidelijk. Na verloop van tijd prijkte er ineens ‘Veluwse Bron’ op de borden. Glimmend en stralend keek ik Man aan. Het werd nog een heel relaxed dagje sudderen, pruttelen en knorren. Wat een machtig mooi verjaardagscadeau.