Schrijfjuf

De juf in mij is geboren. Ze is er, gezond en wel en blakend van enthousiasme. De zwangerschap duurde dik twintig jaar, maar wat in het vat zit, verzuurt niet. Afgelopen week gaf ik mijn allereerste training ooit. Een eigen workshop!
Vroeger wilde ik altijd al juf worden. Kleuterjuf dan wel te verstaan. Van kleins af aan speelde ik schooltje met mijn vriendinnetje of met mijn poppen en beren. Na de middelbare school stond ik voor de keuze. Welke opleiding ging ik volgen? De kleuterjuffenschool bleek te zijn opgeheven. Opgeslokt door de Pabo. Mooi pech, want de Pabo zag ik echt niet zitten. Lesgeven aan oudere kinderen was niets voor mij. Ik liet de droom varen.
Maar het bleef een dingetje: spreken voor een groep, spreken in het openbaar. Niet iets wat ik van nature makkelijk deed, maar wat ik wel heel graag wilde kunnen. Jarenlang ging ik het uit de weg; iets zeggen voor een clubje van meer dan twee of drie mensen was niet bepaald mijn ding. Ik kreeg acuut een rood hoofd, begon te stamelen of erger nog, ik sloeg dicht. Al die ogen op mij gericht zorgde ervoor dat ik geen flauw idee had wat ik moest zeggen. Bovendien, als ik al wat te zeggen had, was dat toch helemaal niet interessant? Een behoorlijk staaltje van onzekerheid hield mij in de greep.
Maar toch groeide ik er heel langzaam naartoe. Het begon met vragen van collega’s. Vragen over taal en vragen over het maken van notulen of andere schrijfsels. Steeds vaker belden ze mij. Af en toe werd er wel gegrapt of ik niet eens een workshop zou kunnen geven. Ik ging er niet serieus op in, ik zou dat immers nooit durven. Maar drie naaste collega’s gingen erop door. Als ik hen nu eens een training schrijven zou geven, dan sloegen we twee vliegen in een klap. Zij leerden iets over taal en schrijven, en ik leerde spreken voor de groep. Hoeveel veiliger wil je beginnen?
Ik greep de kans en werkte onder deskundige begeleiding van Lydia langzaam maar gestaag naar het geven van een training. Lydia en ik bedachten en werkten uit, oefenden en oefenden. En prikten een datum. Het ging gebeuren: de dag waarop ik mijn eerste training gaf, samen met Lydia. En wat dacht je? Ik heb het overleefd! De bevalling was erg spannend maar zeker niet zwaar, ik vond het geweldig om te doen. En mijn naaste collega’s? Die vonden de training geslaagd en leuk en maken nu aan de lopende band reclame voor de training. Met als gevolg dat de aanmeldingen binnenstromen. Mijn eerste stapjes in de wereld van de trainingen zijn gezet en het smaakt naar meer. Tijd voor beschuit met muisjes.