'Tussentraining' volbracht

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #19

Hij is binnen, die medaille! Zestien hele kilometers en een kleine honderd meter, ze zitten erop. Man en ik hebben de 10 Mijl van Zwolle-Zuid volbracht en naar volle tevredenheid bovendien. Wat een leuke loop en wat een prachtig parcours. Een klein stuk door de wijk, een flink stuk buitenom en een lekker lang stuk over de dijk langs de IJssel. Het weer was prima, mooi zonnig en een graad of tien. Wel een straffe wind, maar laten we die nou net in de rug hebben op het lange stuk over de dijk. Ideaal, goed geregeld weerprofeten. De eerste ronde van acht kilometer loop ik nagenoeg fluitend. Het is even zoeken naar mijn eigen tempo in zo’n mensenmassa, maar eenmaal de wijk uit verspreidt de meute zich goed. De tweede ronde gaat moeizamer, vooral de laatste vier kilometer vallen me zwaar. Mensen langs de kant scanderen mijn naam en moedigen me aan, highfivend loop ik langs rijen met kinderen. Ik trek me op aan een paar van mijn voorgangers, maar het kost veel kracht ze bij te houden. Van nog even versnellen is al helemaal geen sprake meer, maar de gedachte dat ik ook in mijn ‘vogeltjestempo’ een heel eind kan komen, houdt me op de been. Bij de finish staat Man te filmen. Ook hij heeft een prima loop gelopen. Ik ontvang een flesje water én natuurlijk die felbegeerde medaille. Bijna omhels ik de mevrouw die mij de medaille omdoet, zo blij ben ik dat ik het gehaald heb. Ik ben helemaal kapot en kan even geen fatsoenlijk woord meer uitbrengen. Maar binnen is-ie en die pakt niemand mij meer af. ‘k Heb ‘m de hele avond om gehad.

Dichte deur

Woonkamer op de kop #10

Ondertussen begeeft ineens het slot van de voordeur het. Het wil niet meer voor- of achteruit, linksom of rechtsom. De voordeur is de enige deur die ons toegang geeft tot ons huis. Daar sta je dan, voor een dichte deur. Wat te doen? Het tijdstip van thuiskomst is zodanig dat geen slotenmaker de telefoon meer opneemt. Rest ons niets anders dan het ruitje naast de deur in te slaan en bij onszelf in te breken. Man gaat aan de gang met de hamer, maar het glas geeft niet echt mee. Dat is op zich mooi en heel geruststellend, daar komt niet zomaar even een inbreker door. Wat een taai glas. Man beukt erop los en langzaam verschijnt er een gat in het raam. Beetje bij beetje ramt hij het glas eruit, net zolang tot hij er zelf door kan kruipen. Maar dan. Dan kun je aan de gang met pleisters, want ja, toch bloed. Vervolgens aan de gang met hout en schroeven, puin ruimen, bellen met slotenmakers en glaszetters. Zo zien we toch een ‘mannetjes’ de laatste tijd! Er gaat bijna geen dag voorbij of er staat weer een bus met een of andere werkman op de stoep. Dagenlang leven we op een reserveslot met slechts twee sleutels, inclusief gedoe – wie verlaat wanneer het huis en wie is wanneer weer thuis - totdat ons slot gerepareerd is. De glaszetter laat langer op zich wachten, want dergelijk beveiligingsglas moet besteld worden. Uiteindelijk arriveert ook deze meneer en hij zet er fluitend een mooi nieuw stukkie glas in. Zo gefikst. “Kopje koffie, meneer?” Ik houd werkmeneren maar een beetje te vriend. Het is goed dat ze er zijn.

Klaar voor de start

Op naar de Zwolse Halve Marathon 2017 #18

Aanstaande zaterdag staat de 10 Mijl van Zwolle-Zuid op het programma. Ik heb het qua trainingen gehaald! Afgelopen zondag heb ik 16,1 kilometer gelopen en nog enigszins lekker ook. Deze week loop ik nog slechts een hersteltraining van hooguit 5 kilometer en dan ben ik er helemaal klaar voor. Wie had dat gedacht eind januari? Ikzelf even niet. En mocht het om een of andere reden aanstaande zaterdag niet lukken of niet lekker gaan, dan weet ik in elk geval dat ik het wel kan. En ook nog in een tijd waarmee ik zelf heel tevreden ben. Zaterdag probeer ik de eindtijd zoveel mogelijk los te laten. Mijn enige doel is de 10 Mijl uitlopen, al is het op mijn tandvlees. De kunst is vooral om niet te hard van stapel te lopen en zeker in het begin goed mijn eigen tempo (pace) aan te houden. Me niet te laten opjutten door al die lopers die me inhalen. Die laat ik lekker gaan, rennen maar. Ik ben klaar voor de start.

Donderse deurendans duurt door

Woonkamer op de kop #9

En zo komt het dat de donderse deurendans onbedoeld écht donders wordt. De schilderman belooft tot tweemaal aan toe dat hij de deuren komt halen, maar hij belt elke keer af. Bij de derde afspraak blijkt de beste man compleet te zijn ingestort. Sneu voor hem, ook balen voor ons. Ons opendeurenbeleid duurt zo langzamerhand wel erg lang en hoewel dat een beetje went, zou het toch fijn zijn als het allemaal eens tot een goed einde komt. Hoe dan ook, wij mogen op zoek naar een nieuwe spuiter voor onze deuren. Man vraagt offertes op bij een vijftal spuiterijen en jawel, daar komt een spuitmeneer de deuren inspecteren. Hij ziet dat het goed is en vooral ook dat het goed gaat komen. Wanneer? Ergens half mei. Man en ik moeten even slikken. Dat is nog dik vijf weken wachten. De donderse deurendans duurt door! (Taaltechnisch klopt dat niet, maar het klinkt zo lekker). Het duurt even, maar het gaat wel heel mooi worden. Ondertussen heeft meubelmaker Ronald Snel onze eetkamertafel en salontafeltjes gebracht. Kijk, dáár worden we blij van. Ze zijn werkelijk prachtig geworden! Nog mooier dan we ons hebben voorgesteld. Die donderse deurendans lijkt voor even vergeten.