Cosi celeste

Het is onze laatste avond in Toscane en die sluiten we af door nog één keer in Tavarnelle te gaan eten. En dat doen we natuurlijk bij Il Caratello. Er is geen leuker restaurant dan dat, tenminste niet dat we weten. 

We lopen het dorpsplein op en zien dat er een podium staat, waarop mannen heen en weer rennen met geluidsboxen, kabels, instrumenten, microfoons en nog meer kabels. Hier gaat duidelijk wat gebeuren vanavond. Niks geen slapend dorp dit, er is altijd wat te doen.

Bij Il Caratello is het nog rustig en we nemen plaats op het terras. Terwijl we zitten te eten, start de band met soundchecken. Klinkt best lekker, die muziek, en het komt me bekend voor. Dan valt de zanger in en Man en ik kijken elkaar aan. Heel even denken we dat we wel heel waanzinnig met onze neus in de boter vallen vanavond. 

Die muziek, die stem, zou het echt? Nee, dat kan gewoon niet, die man tourt momenteel door Zuid-Amerika en speelt stadions vol. Die komt heus niet even naar Tavarnelle op en neer voor een concertje op een Toscaans dorpsplein. Maar qua stemgeluid is het absoluut een hele goeie ‘lookalike’ van onze ouwe Italiaanse rocker Zucchero. Het klinkt echt supergoed, dus we besluiten om straks zeker te gaan kijken naar deze Zucchero-coverband. Ook de achtergrondzangeressen gooien er wat toonladdertjes uit en het klinkt allemaal heel veelbelovend. 

Langzaam druppelt het dorpsplein wat voller, ik schat in totaal een mannetje/vrouwtje of honderd. Ik had er wel iets meer verwacht en wat ook opvalt, de gemiddelde leeftijd ligt hoog. Laat ik het zo zeggen, wij halen dat gemiddelde omlaag. Maar op zich is dat wel logisch, Zucchero is ook de jongste niet meer.

Het concert gaat van start en ze zijn echt verrassend goed, Zucchero himself, en de band ook. Alleen de achtergrondzangeressen, die zijn eerlijk gezegd niet om over naar huis te schrijven. De band verdient betere. Sorry voor de dames, maar ze zitten er té vaak naast en ‘t is niet zo mooi.

Eentje waagt zich zelfs aan Vivere in de rol van Pavarotti. Het lijkt wel een sirene, wat een vibratie. Ik krijg spontaan de slappe lach, dit kan toch niet serieus de bedoeling zijn? Ik zou niet graag in haar schoenen staan, ze doet het toch maar. Maar volgens mij zou ze echt tegen zichzelf beschermd mogen worden. Toch krijgt ze een daverend applaus want ja, ze staat daar toch maar.

Als slotstuk speelt de band onze all-time-favorite Cosi Celeste. Dat prachtige nummer met op het einde ‘gegil’ van een achtergrondzangeres, maar dan mooi, normaal gesproken. Nu houd ik mijn hart vast. Ja, ze gaat het echt doen, och jee. Maar net als ze wil uithalen, ploft de hele boel 💥 pats 💥 kapot, alle stoppen door. Alles is in een keer stil en donker. Dat moet zo zijn. Iemand helpt haar tegen zichzelf beschermen. 

Een kwartier later zijn de stoppen vervangen en klinkt er nog een laatste, ander nummer. Super om dit weer zo ‘toevallig’ mee te maken, en niet in de laatste plaats vanwege het publiek. Fantastisch om te zien hoe die oude vrouwtjes alle teksten woord voor woord meezingen. Die zijn al vanaf hun tienerjaren fan van Zucchero, dat kan niet anders. 

Wat een mooi toetje van het etentje, van deze avond, van deze vakantie. Het viel zomaar weer op ons bordje, in dit ogenschijnlijk onbeduidend dorpje. Maar niets is minder waar, Tavarnelle in Val di Pesa leeft!

Bisteccata

Voor de vegetariërs onder ons: misschien wil je dit niet lezen. Oké, je bent gewaarschuwd. 😇

Het is dinsdagavond, acht uur. Man en ik lopen ons dorp Tavarnelle in, want we zijn door Giovanni uitgenodigd voor de traditionele Bisteccata bij ons pas ontdekte restaurant Il Caratello. Op het plein en in de straten is markt met lokale producten, en er is een deejay om de sfeer erin te brengen. 

Tijdens Bisteccata komen zowel de lokale bewoners als vele vakantiegangers op het dorpsplein samen om aan lange tafels biefstuk te eten. En dan gaat het niet om zomaar een biefstukje, maar om de beroemde bistecca Fiorentina.

Op het plein staan gedekte tafels klaar en op de tafelkleden staan de namen van de gasten geschreven. Wij ontdekken onze naam op een tafel vlakbij de ingang van Il Caratello en Giovanni komt al aangesneld. Hij stelt ons voor aan Ferdinando, die vanavond onze gastheer is. We nemen plaats en naast ons zit een Nederlands stel. 

Ferdinando legt ons uit wat de bedoeling is. Bij iedere vraag die we hem stellen, geven onze Nederlandse tafelgenoten antwoord. Het is duidelijk dat zij dit feestje al eens eerder hebben meegemaakt. Ferdinando laat zich niet van zijn stuk brengen. In z’n beste Engels legt hij ons uit dat we zo bij de plaatselijke macelleria (slager), die heel toevallig pal naast Il Caratello huist, een stuk vlees mogen uitzoeken. Dat wordt vervolgens iets verderop voor ons bereid, waar vuur is en stoere mannen de scepter zwaaien.

Terwijl we in de rij staan voor de deur van de slager, komt onze Nederlandse tafelgenoot onze drankjes brengen, omdat het wachten wel even zal duren. Hoe attent. Wat opvalt is dat er in de rij nagenoeg alleen maar mannen staan. Eenmaal binnen voor de vitrine, waar enorme brokken koe liggen uitgestald, stijgt het adrenalinepeil zichtbaar en hoorbaar. Of nee, het testosteronpeil zelfs denk ik. Het is wel echt een mannending. De meeste vrouwen zitten met elkaar te kleppen aan de tafels en wachten rustig af tot hun stukje vlees bereid en getrancheerd voor hen uitgeserveerd wordt.

 

Voor ons in de rij staat een groepje van vijf Italiaanse mannen. Hoe dichter ze bij de slager komen, hoe opgewondener ze raken. Ze wijzen een homp koe aan en de slagersjongen legt het stuk op het hakblok. Dan gaat de slager himself, een kleine, iele oude man, met een vlijmscherp mes en een heuse hakbijl het stuk vlees te lijf. Natuurlijk geen keurige beschaafde plak, want dan is het net een gewoon stukkie vlees. Nee, de plakken zijn minimaal vijf tot zes centimeter dik en wegen zo’n 1000 gram of meer. Je leest het goed, meer dan een kilo.

 De mannen springen door de winkel en slaan vreugdekreten uit als ze de weegschaal zien doorslaan. Breed grijnzend verlaten ze het pand. Dan zijn wij aan de beurt. We wijzen het stuk vlees aan waarvan wij wel een stukje willen. De slager bekijkt ons eens goed en gebaart tussen duim en wijsvinger een centimeter of drie, vier. Ik knik ja, want meer dan een kilo is wel erg veel voor ons tweeën. Overigens ziet Man dat anders dan ik.

 We brengen onze bistecca naar de vuurmannen en wachten het rustig af aan onze tafel. Ondertussen genieten we van bruschetta al pomodoro en prosciutto e melone en de voortreffelijke Chianti-huiswijn. Ferdinando komt elke tien minuten even melden dat het echt goed gaat met onze bistecca en dat het niet lang meer zal duren. Onze Nederlandse tafelgenoten hebben alles al op, de vrouw stond vanavond dan ook al als eerste in de slagerij, gevalletje ‘de ervaring leert’. 

 

Dan is het zover en het moet gezegd, het vlees is verrukkulluk. We smikkelen en smullen, en de hoeveelheid blijkt geen enkel probleem. Wat een feest, dit. Een belevenis op zich en supertof om mee te maken. Met dank aan Giovanni en Ferdinando. En dat allemaal in het ogenschijnlijk rustige Tavarnelle, wat een dorp!

                                                           🥩  🥩  🥩  🥩  🥩

Voor de liefhebber nog enkele technische specificaties. De bistecca Fiorentina is een entrecote van rundvlees, 12 tot 18 maanden, van het ras Chianina. Dit is essentieel en uitsluitend Toscaans. Ook de dikte en de baktijd zijn uiterst belangrijk. De florentijnse biefstuk wordt heel dik gesneden, zo’n vijf tot zes centimeter en mét het T-bot. Anders is het maar een gewoon stukje vlees en dat willen we niet.

Vervolgens wordt het vlees op de grill gebakken op zeer hete kolen. Daardoor komt er een korstje op en blijft het vanbinnen zacht en sappig. Het wordt één keer omgedraaid, twee tot drie minuten per kant gebakken, plus vijf minuten op het bot. Als het vlees blijft staan op het bot, heeft de slager het goed gedaan. Buon appetito!

Cantuccini e vin santo

Tavarnelle in Val di Pesa. Een ogenschijnlijk slapend, niet veelzeggend dorp in Toscane. Er is een Coop, een kerk en een dorpsplein. Een groot dorpsplein, dat wel, met het stadhuis en wat terrasjes. En gratis parkeren. 

Man en ik zoeken een leuke eettent. We hebben ons net, na twee dagen reizen, geïnstalleerd op Agricamping Romita en hebben trek. We lopen een rondje over het dorpsplein om de paar schamele terrasjes van dichtbij te bekijken. Zo op het eerste gezicht lijkt het niet veel soeps. Ik check Google Maps om te kijken of er elders in het dorp nog restaurants zijn. Dan valt mijn oog op de vermelding ‘best beoordeeld’ bij Il Caratello, het restaurant recht voor onze neus. 

Het terras is klein maar ziet er best kneuterig uit. We worden hartelijk ontvangen door een superleuk jonk dat zich voorstelt als Giovanni. Hij heeft helaas geen plek voor ons, want al zijn zes tafels zijn gereserveerd. Hij baalt er zelf ook van, kijkt en springt wat in het rond en floeps, toch een tafeltje vrij voor ons.

We gaan zitten, scannen de QR-code op tafel en bestuderen de menukaart. Die is verrassend leuk met allemaal niet alledaagse gerechten. Neem nou de bijgerechten; niks niet patates frites of gebakken aardappels, geen standaard bakje sla of platgekookte worteltjes. Maar ‘contorni’ als cannellinibonen met salie, kikkererwten met rozemarijn of, oké, dan toch een insalata mista. Man kiest voor de bonen bij zijn hoofdgerecht, ik laat de bijgerechten voor wat ze zijn. 😂

Het is hartstikke lekker en leuk en gezellig bij Il Caratello. Giovanni komt tussen de bedrijven door steeds even kleppen. Als toetje biedt hij ons de specialiteit van het huis aan, Cantuccini e Vin Santo. De ‘heilige wijn’ van Toscane, met cantuccini-koekjes om erin te dippen. Die móéten we van ‘m proberen. ‘The cookies are like stones’, lacht hij. Dus flink soppen is het devies.

Ter afsluiting bestelt Man nog een doppio, maar omdat er ondertussen nieuwe gasten staan te wachten op een tafel, doen we de koffie binnen. Gasten blij, Giovanni blij, wij blij.

Binnen is het ook gezellig. Met Giovanni en het meisje achter de bar hebben we het over de vakantie, Toscane, de heerlijke huiswijn, het lekkere eten en wat al niet meer. Giovanni vertelt over het bijzondere dorpsfeest van aankomende dinsdag. Of we misschien zin hebben om te komen, en hij pakt de reserveringsbijbel er al bij. Dinsdagavond, acht uur. Wij zijn present. Met dank aan Google Maps. 

[wordt vervolgd]

Zilveren jubileum

Ik ben 25 jaar in dienst bij Deltion. Vijfentwintig jaar! Als ik mezelf dat hoor zeggen, denk ik: nee toch, hoe dan? Vijfentwintig jaar in dienst bij dezelfde werkgever, da’s toch niet meer van deze tijd? Na zes, zeven of hooguit acht jaar gaan de meesten toch op zoek naar iets anders, iets nieuws. Door naar een volgende job. Ik niet. 

Ik ben blijven zitten. En eerlijk gezegd om precies die reden waarom een ander juist vertrekt. Ik ga ook steeds op zoek naar iets anders, iets nieuws. Ik zoek, kijk om me heen en vind. Binnen Deltion. Steeds weer zie ik kansen en krijg ik kansen. En die pak ik met beide handen aan. De mogelijkheden die Deltion mij biedt, sluiten steeds beter aan bij wat ik leuk vind, wat ik goed kan én waar ik energie van krijg. Dan ga je toch niet weg? 

Mijn Deltion-carrière begon bij het Hanze College aan de Hengeveldweg op de afdeling financiën. Prima baan en vooral een warm nest collega’s. Na tien jaar vond ik het mooi geweest. Ik wilde secretaresse worden en solliciteerde naar de functie van directiesecretaresse bij het ICT-lyceum. Na een aantal mooie jaren op die plek werd ik managementassistent van de directeur Bedrijfsvoering. Hij werd na enige tijd lid van college van bestuur en ik kreeg de mogelijkheid om door te groeien naar bestuurssecretaresse. 

Inmiddels werk ik alweer zo’n tien jaar bij de dienst HRD, nu ‘Mens & Organisatie’. Hier heb ik met heel veel plezier aan verschillende uitdagende projecten gewerkt, te veel om op te noemen. Al doende ontstond mijn huidige werk voor de Deltion Academie: kerntalentenanalyses, trainingen creatief schrijven en notuleren, en jij@Deltion. Machtig mooi werk. 

Waarom weggaan als je het goed, of zelfs steeds beter, hebt? Tot op de dag van vandaag ben ik een heel tevreden Deltionner. En mijn eigen bedrijf? Taal & talent ben ik een jaar geleden gestart om met het werk dat ik nu zo graag doe ook mensen buiten Deltion blij te maken. Voor mij een perfecte combinatie. En die kan wat mij betreft nog jaren mee. Ik ga voor goud.

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (7) - En dan nog even dit ...

De afgelopen dagen deelde ik persoonlijke highlights uit het afgelopen jaar. Het was een kleine greep uit wat er allemaal was en daarmee doe ik dat wat ik niet heb benoemd tekort. Scrollend door mijn foto’s kwam er zoveel meer voorbij waarvan ik dacht: oh dat wil ik eigenlijk ook delen, en dat, en dat ook, en dat! Maar je weet het - zie mijn eerste kerstvakantieblog - ik kan moeilijk kiezen.

Daarom nu in willekeurige volgorde een selectie uit dat wat onderbelicht bleef, maar zeker ook de moeite waard is om te benoemen. Het betekent dus niet dat deze dingen minder mooi of belangrijk voor me waren dan de dingen die ik in mijn eerdere blogs beschreef. Misschien moet ik het mezelf in 2023 wat makkelijker maken en in juli al met een halfjaarsoverzicht komen. Of vaker nog, met maandelijkse schrijfsels. Genoeg te vertellen. Ik zal er eens over prakkiseren. 

Komt-ie:

✨ In februari kreeg ik een blessure aan mijn hamstring en kon ik een tijdje niet hardlopen. Het herstel duurde (mij veel te) lang en ook het opbouwen kostte veel tijd. Waar ik in 2021 in totaal ruim 1000 kilometer rende, liep ik het afgelopen jaar ‘maar’ een kleine 600 km. Inmiddels ben ik weer helemaal terug, zonder pijntjes en gedoe. Fingers crossed.

✨ Met mijn heksjes gaat het zo goed. Grote heks behaalde haar bachelor Geneeskunde en gaat later in het nieuwe jaar starten met haar co-schappen. Kleine heks zit in haar laatste jaar van het atheneum en ging in september op examenreis naar Parijs. Machtig trots op deze twee!

✨ Mijn mams bereikte dit jaar de respectabele leeftijd van 80 jaar. Niet te bevatten en al helemaal niet als je haar ziet en als je weet wat ze allemaal doet. Ze is fit en gezond en superactief. Net als Jaap, met wie ze dit jaar alweer 30 jaar getrouwd is. Op naar nog vele gezonde en actieve jaren samen! We vierden deze mijlpalen met ons complete gezin tijdens een gezellig weekendje weg in een groot gróót vakantiehuis in Julianadorp.

✨ ‘Mijn’ Ajax werd voor de zesendertigste keer kampioen van de Eredivisie. Of zoals Dusan Tadiç zei: “Pak schaal!”

✨ De herfst nodigde uit tot mooie boswandelingen. De paddenstoelen schoten dit jaar werkelijk als paddenstoelen uit de grond in talrijke soorten en maten. Hardlopend met Man in het bos in Hattem, of wandelend met mams en Jaap in het Heilooërbos, het was altijd weer heerlijk toeven in het bos.

✨ Broer, mams en ik besloten om het monument op het graf van mijn vader in Den Helder te vernieuwen. Vierendertig jaar na dato werd de nieuwe steen precies in de week van mijn vaders sterfdag geplaatst. Mooi hoe dat samen kwam.

✨Als groot liefhebbers van de TOP2000 - de mooiste radioweek van het jaar - wisten we kaarten te bemachtigen voor het TOP2000-café bij Beeld en Geluid in Hilversum. Dat was op zich al een gelukkie, maar het waren ook nog eens kaarten voor de laatste dag van het jaar! En naarmate die lijst vordert, worden de nummers beter en beter. Hoogtepunt van ons uurtje was mijn all time favorite ‘Angels’ van Robbie Williams. Dat kon geen toeval zijn. Het was een onwijs tof uitje en superleuk om met z’n vieren te doen.

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (6) - Kerstkooravontuur

Tussen mijn veertiende en vijfentwintigste zat ik op een jongerenkoor in Den Helder. We gaven concerten, deden mee aan korenfestivals, traden op in kerkdiensten, gingen op tournee naar Hongarije en Zweden en we namen een cd op. Super om allemaal mee te maken. Daarnaast was de kerstnachtdienst in ons toenmalige theater De Kampanje een jaarlijkse traditie. 

Later in Zwolle heb ik nog een poosje op een pop- en rockkoor gezeten. Ik vond het best leuk en vooral de liedjes waren tof. Maar uiteindelijk vond ik - natuurlijk - niet wat ik ooit had. Ik liet het voor wat het was. Geen enkel koor zou zo immers een eerlijke kans krijgen. 

Toen was daar mijn collega Joke, die mij enthousiast vertelde over haar plannen om mee te doen aan een kerstprojectkoor in Zwolle. Ik was direct getriggerd. Een kerstprojectkoor? Jawel, een speciaal voor de kerst bij elkaar gehaalde groep enthousiastelingen met als doel driemaal een volkskerstzang en wel in ons Zwolse theater De Spiegel. Dat klonk mij als muziek in de oren. Hoe leuk was dat, een mooi afgebakend project waarbij ik weer even kon proeven aan hoe het ooit was én drie keer serieus optreden bovendien. 

En zo togen Joke en ik zeven zaterdagochtenden samen op het fietske naar Domusica. We studeerden in no time tien kerstliederen in, samen met onze drieënnegentig andere kersverse zangvrienden en -vriendinnen. Dat Joke en ik zo’n beetje de jongsten waren, mocht de pret niet drukken. 

In De Spiegel kwam alles samen. Wij, als koor, begeleid door de band. Ook was er een strijkorkest - wauw wat goed - een trompettist en organist, een herenquartet, een toneelgroep en een dominee. En publiek natuurlijk! 

Wat was het mooi om mee te maken. Ik heb genoten. En het publiek ook. Super om met z’n allen zo’n afwisselend programma neer te zetten én zoveel mensen een mooie kerstmiddag of -avond te bezorgen. Ik ging in elk geval als vanouds met een heerlijk kerstgevoel naar huis, en velen met mij. 

En Joke: dank je wel voor dit mooie ‘projectje’. Het was superleuk en en heel gezellig om samen te doen!

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (5) - Taal & talent

In november bestond mijn bedrijf Taal & talent alweer één jaar. Ik zie mezelf nog zo bij de Kamer van Koophandel naar binnen stappen en als kersverse zzp’er het pand weer verlaten. 

Een jaar later ben ik al vele mooie opdrachten verder. Ik deed kerntalentenanalyses, gaf trainingen creatief schrijven, nam interviews af en schreef artikelen. Alles wat ik leuk vind om te doen, komt mooi samen binnen Taal & talent.

Ook zette ik mijn eerste stappen in de wereld van het netwerken. Spannend, en behoorlijk uit m’n comfortzone. Maar al doende leert men en ik vind mijn weg er wel in. De hele wereld, of laten we beginnen bij ons eigen land, mag weten wie ik ben en wat ik doe. Dus was het ook tijd voor een eigen website, mijn digitale flyer om de interesse en nieuwsgierigheid van de wereld op te wekken. En ik ben heel blij met het resultaat! 

Mijn eerste jaar Taal & talent. Ik ben trots op wat er was, wat er nu is en hoop op nog veel meer moois in het komende jaar.

Op LinkedIn schreef ik eerder al over mijn eenjarig jubileum.

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (4) - Drie Italiaanse Grootheden

Roadtripjes vinden we leuk, vakanties minstens net zo. Wij mazzelaars deden dit jaar een citytrip naar Londen, direct gevolgd door de meivakantie aan het Gardameer. De zomervakantie brachten we door in Toscane en als kers op de taart deden we het Gardameer nog eens dunnetjes over in september met onze vrienden. [Marcel opgelet: hier is jouw one moment of fame 😇] 

Londen zat al ‘even’ in de pijplijn. We hadden drie jaar geleden namelijk kaarten geboekt voor een concert van onze Italiaanse held Zucchero in de Royal Albert Hall in Londen. Door corona werd dat twee keer uitgesteld, maar dit jaar was het dan echt zover. 
Onze belevenissen in Londen: Londen & Verona (1/3) en Adriano (2/3) 

In de meivakantie deden we een last minute-poging om kaarten te krijgen voor diezelfde Zucchero in de Arena van Verona. De ouwe rocker was ons gewoon achterna gereisd. Helaas waren alle 14 concerten in Verona compleet uitverkocht. 
Onze belevenissen in Verona: Polo (3/3) 

Tijdens diezelfde meivakantie ontstonden de plannen voor een nazomerreisje met Marcel en Heksenvriendin. We zouden ze meenemen naar de mooiste plekken rondom het Gardameer, de lekkerste restaurantjes laten beleven en kennis laten maken met onze wijnboerenvrienden. En omdat nét in die week Eros Ramazzotti in de Arena van Verona zou spelen, ja heus, moesten we onszelf dat ook nog maar even cadeau doen. Stelletje bofkonten dat we waren. Een gouden weekje! 

En dan die derde Italiaanse grootheid. Andrea Bocelli. Die liepen we gewoon tegen het lijf tijdens onze zomervakantie in Toscane. We hebben elkaar in levende lijve ontmoet, of in elk geval gegroet.
Onze belevenissen in Lajatico: Buongiorno

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (3) - Roadtrips

Het is een koude, droge dag in februari. Schamele zonnestralen vinden zo nu en dan hun weg tussen de wolken door. Voor Man redenen genoeg om Porsche van stal te halen en aan te slingeren voor een eerste ritje van het jaar. Het dakkie laten we erop, kachel aan en gáán. 

We rijden door de polder en belanden in het kneuterige Blokzijl. Bij het Prins Mauritshuis doen we ons te goed aan een warme chocomel met mini-marshmallows. En weer door. Ik houd ervan. Zodra het ook maar even kan, lekker op pad met ons automobieltje. Er zouden nog vele roadtripjes volgen dat jaar.

Kerstvakantieblog ✨ Jaaroverzicht 2022 (2) - Afscheid van een mooie klus

Ik schreef in 2022 mijn laatste sociaal jaarverslag voor Deltion. Tien jaar lang bedacht ik de thema’s, interviewde ik vele collega’s, regelde ik de fotograaf voor bijpassende kiekjes en overlegde ik met vormgevers. Ieder jaar weer met een retestrakke planning in het achterhoofd, die tijdens de kerstvakanties nog wel eens voor hoofdbrekens zorgde. Toch kwam het altijd weer tot een, al zeg ik zelf, fraai eindresultaat. Het meest trots was ik op de interviews. Als ik telkens weer de verhalen van collega’s op papier wist te vangen en de juiste woorden wist te geven aan dat wat zij precies bedoelden, dan was mijn feestje compleet. 

Een prachtige klus, die ik met veel liefde aanging en nu dan ook met enige pijn in het hart overdraag. Maar het sociaal jaarverslag verdient een frisse wind. En voor mij is het tijd voor andere mooie taken binnen Deltion die mijn aandacht verdienen en waar ik misschien wel met nóg meer plezier mee bezig ga. Te beginnen bij een heel ontspannen kerstvakantie, zonder hoofdbrekens.